Ύπουλος επισκέπτης

Ήρθε κοντά μου ύπουλα μια μέρα. Ορκίζομαι δεν την κατάλαβα. Ίσως θα έπρεπε να την περιμένω αλλά ομολογώ αιφνιδιάστηκα.

Πως όμως; Δεν ήταν θέμα μεγέθους. Είναι μεγάλη. Δεν είναι καμιά λεπτοκαμωμένη που περνά εύκολα απαρατήρητη. Φωνάζει είμαι εδώ· δηλώνει την παρουσία της και προκαλεί.

Όχι, όχι δεν φταίει αυτή. Εγώ φταίω και η περιβόητη απροσεξία μου. Από μικρός αφηρημένος - τι ωραία έκφραση αυτή, στο σταυροδρόμι μαθηματικών και γλώσσας - μου μιλούσαν και δεν άκουγα· έψαχνα και δεν έβλεπα.

Όμως δεν έψαχνα. Αλλά ούτε είδα. Δηλαδή ως τώρα. Τώρα όμως δεν έχω επιλογή. Αποκρουστική.

Πως να το δώσω με αναλογία... υπάρχουν κάποια πράγματα που μόνο ο έρωτας μπορεί να ομορφήνει. Σε κανέναν δεν αρέσουν, εκτός αν τυφλώνονται από την γλυκιά λάμψη που ο έρωτας χαρίζει. "Κοιλίτσα μου σ' αγαπώ". Δεν θα το λέγαμε έτσι όλοι οι υπόλοιποι.

Η πρώτη σκέψη είναι να ξεκόψεις. Να χωρίσουν οι δρόμοι μας εδώ και τώρα. Γεια σου, αντίο και δεν τα ξαναλέμε. Είμαι σίγουρος πως γίνεται. Τι διάλο, στον 21ο αιώνα ζούμε. Εδώ υπάρχουν 50 ways to leave you lover. Ναι ναι γίνεται.

Γίνεται, ρώτησες. Αλλά καλύτερα άστο για τώρα. Είναι και καλοκαίρι ας περιμένουμε μέχρι το φθινόπωρο μην ανοίξουμε τώρα δουλειές.

Σωστό σωστό, δεν πειράζει μια μικρή αναβολή αρκεί που υπάρχει δηλωμένη η θέληση, η πολιτική βούληση πως θα γίνει. Μια μικρή αναβολή θα δώσει σε όλους την ευκαιρία να το χωνέψουν να προετοιμαστούν. Έτσι είναι the Greek Way το κάνουν όλοι έτσι, εγώ θα ταράξω τα νερά; Εντάξει λοιπόν καλό καλοκαίρι και ραντεβού τον Σεπτέμβρη.

Έλα μου όμως που φτάσαμε στην άνοιξη και δεν έχω κάνει τίποτε; Ίσως τελικά η ατσαλένια θέληση δεν ήταν τόσο ατσαλένια. Η πολιτική βούληση έδωσε την θέση της στην συνδιαλλαγή.

Όμως δεν είναι απλά τα πράγματα. Έμαθα να ζω μαζί της, τώρα που πέρασε αυτός ο καιρός. Την συνήθισα, την αγάπησα - δεν θα πω την ερωτεύτηκα. Είναι το ίδιο αποκρουστική όπως πρώτα, όμως το σκέφτηκα και νιώθω πως με δένει με την ιστορία. Με μικρό γιώτα. Είναι μια δύναμη που έρχεται από το παρελθόν· δεν μπορώ να της κόψω το δικαίωμα να ατενίζει και το μέλλον. Μπορεί αυτό να ακούγεται σαν εκλογίκευση αλλά μαζί της νιώθω πως ανήκω κάπου πως από κάπου ήρθα και ίσως κάπου πάω.

Βλέπεις, την ίδια κρεατοελιά κάτω από την μασχάλη έχει και ο πατέρας μου.

Tweet