Tuesday 26 August 2008

Αναζητώντας τις χαμένες αναμνήσεις

Αυτό που πονάει περισσότερο είναι που δεν θυμάται.

Όχι την παιδική της ηλικία. Αυτή κανένας δεν την θυμάται πραγματικά. Τα πρώτα χρόνια πάνε χαμένα για το συνειδητό και υπάρχουν καταγεγραμμένα μόνο στους γονείς μας. Τα χιλιάδες φιλιά τους, η αγωνία που περνούσαν όταν ήμασταν άρρωστοι, οι πυρετοί, τα γέλια και τα κλάματα δεν είναι προσβάσιμα σε μάς. Αυτός είναι ένας λόγος που πονάει περισσότερο όταν πεθαίνουν οι γονείς: πεθαίνει μαζί τους ένα κομμάτι δικό μας, ένα κομμάτι που μπορούμε να ανακτήσουμε μόνο μέσω αυτών.

Απ' τα υπόλοιπα, μένουν μόνο κάτι σκόρπιες, ασύνδετες εικόνες που δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Τουλάχιστον όχι πάντα. Ένα σκαμπίλι του πατέρα, τα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το κλάμα, ένα παγωτό που έλιωσε και κόλλησε στο χέρι, να σηκώνει το χέρι στο σχολείο για να πει μάθημα, το μπλε της ποδιάς, κρυμμένες κάτω από το κρεβάτι με μια φίλη της, γυμνές να κοιτάνε τα κορμιά τους.

Υπάρχει μια ιστορία που τα δένει όλα, αλλά μοιάζει σαν να την έμαθε, σαν να μην έχει το υπόβαθρο να την αποδείξει στο δικαστήριο. Έχει ξεχάσει το πως και το γιατί. Ξέρει μόνο το συνεπώς: , συνεπώς η οικογένεια της τήν καταπίεζε, όπως όλες οι επαρχιακές οικογένειες. Θαρρείς πως αυτή η καταπίεση, ιδιαίτερα στα κορίτσια, τις ωθούσε στο να βλέπουν τον γάμο σαν μια ευκαιρία χειραφέτησης, σαν την ευκαιρία τους να ξεφύγουν, μόνο και μόνο για να την αναπαραγάγουν. Μιλάμε για το καζίνο των νευρωτικών. Ε, κέρδισε το τζακ ποτ.

Γνώρισε τον άντρα της και ερωτεύτηκαν αμέσως. Αυτός αρκετά μεγαλύτερος, λίγο μετά τα τριάντα· γεροντοπαλίκαρο για τα στάνταρτς της επαρχίας. Αυτή εικοσιδύο με το μυαλό μόνο για ρομάντζα. Αυτός ναυτικός, με εισόδημα καλό και περιουσία. Αυτή ανυπομονούσε να νιώσει την ευτυχία.

Για ενάμιση χρόνο, μέχρι την γέννηση της πρώτης κόρης τους ήταν ευτυχισμένη. Αυτό είναι που δεν θυμάται. Δεν θυμάται αυτές τις στιγμές, αυτά τα συναισθήματα, αυτό το κομμάτι της ζωής της.

Η κόρη γεννήθηκε με πρόβλημα. Έτρεξε, παρακάλεσε, έκλαψε, έμαθε ιατρικές ορολογίες αλλά και πάλι το πρόβλημα παραμένει. Και θα παραμείνει. Έχει ένα παιδί που δεν πρόκειται ποτέ να γευτεί την ζωή ολόκληρη, τον έρωτα, την αγάπη του άλλου φίλου. Ο άντρας της δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. Τον σώζει που είναι ναυτικός. Εξαφανίζεται για τρεις μήνες την φορά και ξελαμπικάρει. Βοηθάνε και οι γνωριμίες στα διάφορα λιμάνια. Γυρίζει πίσω και βρίσκει μια γυναίκα εξουθενωμένη από τις εγχειρίσεις και τις εξετάσεις. Μια γυναίκα που νιώθει εντελώς μόνη. Μια γυναίκα που γκρινιάζει από το πρωϊ ως το βράδυ. Και που δεν αντέχεται.

Οπότε το ρίχνει και λίγο έξω. Κανένα ποτάκι με φίλους, καμμιά βολτίτσα, οτιδήποτε να μείνει λίγο μόνος. Καμμιά φορά - μετά από φωνές - τις παίρνει για καμμιά βόλτα. Τα ελάχιστα δηλαδή.

Βοήθεια άλλη μηδαμινή. Η πεθερά ούτε λόγος, αλλά ακόμη και η μάνα βοηθάει λίγο. Δεν αντέχεις να κοιτάς την δυστυχία κατάματα, πρέπει να χαμηλώνεις το βλέμμα. Και αυτή είναι δυστυχία που δεν μπορείς να αποφύγεις. Άσε που υπάρχει και το παλιό κατάλοιπο, πως κάπου το αξίζεις να το παθαίνεις αυτό. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Ξανακάνανε έρωτα και κάνανε την δεύτερη κόρη. Αυτή είναι καλά ευτυχώς. Αυτή της δίνει δύναμη.

Κάθε γάμος έχει δύσκολες στιγμές. Όταν έρθουν, αντλείς δύναμη από την αρχή της σχέσης σου. Από την ανάμνηση του πάθους και του έρωτα που σε οδήγησε εδώ. Και υπομένεις. Και προσπαθείς. Και ξεπερνάς.

Αυτό δεν το έχει. Αυτό της λείπει. Αυτό και ο έρωτας. Έχει να βρεθεί με τον άντρα της πάνω από χρόνο. Και αν κάνει ό,τιδήποτε για να ξεδιψάσει το μαραμένο κορμί της, θα την πουν και πουτάνα.

Στα τριαντατρία της.
Blogged with the Flock Browser

13 comments:

Βάσκες said...

Στις διακοπές δεν είδα email ή Internet, δεν έγραψα πολλά εκτός από δυο ιστορίες. Ορίστε η πρώτη.

Αφιερωμένες σε μια φοιτήτρια ανατομίας που έχει χωμένο το δάχτυλό της στην αορτή.

Niemandsrose said...

Η φοιτήτρια ανατομίας σας αποστέλλει δια της υπογράφουσας τους συντροφικούς της χαιρετισμούς και σας παρακαλεί να υιοθετήσετε τις κατάλληλες ενδείξεις στα ποστ σας ώστε να μην ταράζονται οι ενδιαφέρουσες γυναίκες σε ενδιαφέρουσα με την ανάγνωση παρομοίων κειμένων.

Spy said...

Ο κόμπος στον λαιμό όλη σου τη ζωή, είναι το τίμημα για τις εφηβικές σου αποδράσεις...

Βάσκες said...

@niemandsrose Μεταβιβάστε τις ευχαριστίες μου.

@spy Πάντα υπάρχει τίμημα...

Ασκαρδαμυκτί said...

Πολύ θα ήθελα να μου γνωρίσεις την "φοιτήτρια με το δάχτυλο"...

Anonymous said...

Όταν οι δύσκολες στιγμές του παρόντος είναι περισσότερες από τις αναμνήσεις των ευτυχισμένων στιγμών του παρελθόντος, τότε η υπομονή και η προσπάθεια είναι μάλλον απέλπιδες.
Αντί λοιπόν η γυναίκα να καταβάλλει προσπάθεια και να επιδεικνύει υπομονή προκειμένου να ξεπεράσει τα προβλήματα της σχέσης μήπως να ξεπεράσει την ίδια τη σχέση και να συνεχίσει παρακάτω;
Το μέλλον δεν θάναι μάλλον δυσκολότερο από το παρόν που ήδη έχει.
Λέω εγώ τώρα...

Υ.Γ. Γραμμένη από άντρα η ιστορία και όμως ειδωμένη από τη "γυναικεία" σκοπιά!
Σου βγάζω το καπέλο!

Βάσκες said...

@ασκαρδά Ατιμούλικο όλο πιπίνια θέλεις.

@αύριο... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Καμιά φορά δεν υπάρχει επιλογή. Το βάρος, τις κοινωνικής πίεσης, της κατακραυγής είναι μεγάλο.

Καμιά φορά δεν μπορείς να φανταστείς το μέλλον καν πως θα είναι, για να μπορέσεις να αποφασίσεις το μεγάλο βήμα...

thamnos said...

Στο παρελθόν δεν πίστευα στην μοιρα έλεγα την ζωή την κανονίζεις μόνος σου με τις επιλογές σου.
Εδώ και 6 χρόνια βρίσκομαι πολύ κοντα στην θέση της "πρωταγωνίστριας" και άλλαξα γνώμη, ο καθένας κουβαλάει το σταυρό του και με τα συναισθήματα που έχει αποφασίζει αν θα συνεχίσει την ανηφόρα ή αν θα τον πετάξει και θα πάει για τσίπουρα...

Anonymous said...

"Καμιά φορά δεν μπορείς να φανταστείς το μέλλον καν πως θα είναι, για να αποφασίσεις το μεγάλο βήμα", γράφεις.

Είναι π ο λ ύ μεγάλη κουβέντα αυτή.
Ωστόσο το κρίσιμο για μένα δεν είναι: μένω σε μία σχέση όπου δεν υπάρχει ο έρωτας αλλά μόνο η συνήθεια χρόνων.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
Η κοινωνική κατακραυγή, ή ο φόβος
για το μέλλον είναι ήσσονος σημασίας θέματα όταν υπάρχει κάποιος που μπορείς "να τον κοιτάς λες κι είναι γιορτή πρωτοχρονιά".

Τώρα θα μου πεις που να τον/την βρεις αυτόν/αυτήν.
Εδώ πρέπει "να μη βιάζεσαι όσο και αν ανυπομονείς" και να δίνεις χρόνο στα πράγματα και στους ανθρώπους να συνειδητοποιούν καταστάσεις, αισθήματα, σχέσεις, να γνωρίζει ό ένας τον άλλο και να αντιλαμβάνονται τη σημασία των επιλογών τους μέσα στο πλέγμα των σχέσεων που τους περιβάλλουν και όχι ανεξάρτητα από αυτές.

Αλλιώς οι επιλογές που δεν έχουν αναφορές στα πράγματα και στις σχέσεις που τις περιβάλλουν θα μοιάζουν απλά α κ α τ α ν ό η τ ε ς (β' νόμος της διαλεκτικής, για να θυμόμαστε πού και πού και τι διαβάζαμε χρόνια πριν!)

Το μέλλον καλό είναι επίσης να μην το φαντάζεσαι αλλά να μπαίνεις και στη διαδικασία να το "φτιάχνεις" λίγο λίγο με τις επιλογές σου και με την υπομονή σου.

Anonymous said...

Εννοείται οτι το "Ευχαριστώ για τη φιλοξενία!" από ανυπομονησία μπήκε σε λάθος σημείο και όχι στο τέλος όπως του άρμοζε!

Βάσκες said...

Δεν θα διαφωνίσω πουθενά. Απλώς θα πω πως ο κάθε ένας έχει τον δικό του τρόπο να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες.

Σε κάθε περίπτωση, η άλλη πλευρά του νομίσματος (και ίσως να είναι και πιο ενδιαφέρουσα) είναι η έλλειψη κατανόησης από τους άλλους.

Που πέφτουν σαν τα όρνια όποτε μυρίσουν αίμα...

Niemandsrose said...

Ότι διαβάζουμε πρωτότυπα πράγματα εδώ μέσα είναι κομμάτι αλήθεια. Αλλά ότι μια 30αρα μπορεί να θεωρηθεί πιπίνι, ξεφεύγει από την πρωτοτυπία με τρελή ταχύτητα προς την παραδοξολογία.
χα!

Βάσκες said...

Αυτό όμως δεν το ξέρει ο ασκαρδά.

Ακούει φοιτήτρια και του τρέχουν τα σάλια.