Αναζητώντας τις χαμένες αναμνήσεις

Αυτό που πονάει περισσότερο είναι που δεν θυμάται.

Όχι την παιδική της ηλικία. Αυτή κανένας δεν την θυμάται πραγματικά. Τα πρώτα χρόνια πάνε χαμένα για το συνειδητό και υπάρχουν καταγεγραμμένα μόνο στους γονείς μας. Τα χιλιάδες φιλιά τους, η αγωνία που περνούσαν όταν ήμασταν άρρωστοι, οι πυρετοί, τα γέλια και τα κλάματα δεν είναι προσβάσιμα σε μάς. Αυτός είναι ένας λόγος που πονάει περισσότερο όταν πεθαίνουν οι γονείς: πεθαίνει μαζί τους ένα κομμάτι δικό μας, ένα κομμάτι που μπορούμε να ανακτήσουμε μόνο μέσω αυτών.

Απ' τα υπόλοιπα, μένουν μόνο κάτι σκόρπιες, ασύνδετες εικόνες που δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Τουλάχιστον όχι πάντα. Ένα σκαμπίλι του πατέρα, τα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το κλάμα, ένα παγωτό που έλιωσε και κόλλησε στο χέρι, να σηκώνει το χέρι στο σχολείο για να πει μάθημα, το μπλε της ποδιάς, κρυμμένες κάτω από το κρεβάτι με μια φίλη της, γυμνές να κοιτάνε τα κορμιά τους.

Υπάρχει μια ιστορία που τα δένει όλα, αλλά μοιάζει σαν να την έμαθε, σαν να μην έχει το υπόβαθρο να την αποδείξει στο δικαστήριο. Έχει ξεχάσει το πως και το γιατί. Ξέρει μόνο το συνεπώς: , συνεπώς η οικογένεια της τήν καταπίεζε, όπως όλες οι επαρχιακές οικογένειες. Θαρρείς πως αυτή η καταπίεση, ιδιαίτερα στα κορίτσια, τις ωθούσε στο να βλέπουν τον γάμο σαν μια ευκαιρία χειραφέτησης, σαν την ευκαιρία τους να ξεφύγουν, μόνο και μόνο για να την αναπαραγάγουν. Μιλάμε για το καζίνο των νευρωτικών. Ε, κέρδισε το τζακ ποτ.

Γνώρισε τον άντρα της και ερωτεύτηκαν αμέσως. Αυτός αρκετά μεγαλύτερος, λίγο μετά τα τριάντα· γεροντοπαλίκαρο για τα στάνταρτς της επαρχίας. Αυτή εικοσιδύο με το μυαλό μόνο για ρομάντζα. Αυτός ναυτικός, με εισόδημα καλό και περιουσία. Αυτή ανυπομονούσε να νιώσει την ευτυχία.

Για ενάμιση χρόνο, μέχρι την γέννηση της πρώτης κόρης τους ήταν ευτυχισμένη. Αυτό είναι που δεν θυμάται. Δεν θυμάται αυτές τις στιγμές, αυτά τα συναισθήματα, αυτό το κομμάτι της ζωής της.

Η κόρη γεννήθηκε με πρόβλημα. Έτρεξε, παρακάλεσε, έκλαψε, έμαθε ιατρικές ορολογίες αλλά και πάλι το πρόβλημα παραμένει. Και θα παραμείνει. Έχει ένα παιδί που δεν πρόκειται ποτέ να γευτεί την ζωή ολόκληρη, τον έρωτα, την αγάπη του άλλου φίλου. Ο άντρας της δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. Τον σώζει που είναι ναυτικός. Εξαφανίζεται για τρεις μήνες την φορά και ξελαμπικάρει. Βοηθάνε και οι γνωριμίες στα διάφορα λιμάνια. Γυρίζει πίσω και βρίσκει μια γυναίκα εξουθενωμένη από τις εγχειρίσεις και τις εξετάσεις. Μια γυναίκα που νιώθει εντελώς μόνη. Μια γυναίκα που γκρινιάζει από το πρωϊ ως το βράδυ. Και που δεν αντέχεται.

Οπότε το ρίχνει και λίγο έξω. Κανένα ποτάκι με φίλους, καμμιά βολτίτσα, οτιδήποτε να μείνει λίγο μόνος. Καμμιά φορά - μετά από φωνές - τις παίρνει για καμμιά βόλτα. Τα ελάχιστα δηλαδή.

Βοήθεια άλλη μηδαμινή. Η πεθερά ούτε λόγος, αλλά ακόμη και η μάνα βοηθάει λίγο. Δεν αντέχεις να κοιτάς την δυστυχία κατάματα, πρέπει να χαμηλώνεις το βλέμμα. Και αυτή είναι δυστυχία που δεν μπορείς να αποφύγεις. Άσε που υπάρχει και το παλιό κατάλοιπο, πως κάπου το αξίζεις να το παθαίνεις αυτό. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Ξανακάνανε έρωτα και κάνανε την δεύτερη κόρη. Αυτή είναι καλά ευτυχώς. Αυτή της δίνει δύναμη.

Κάθε γάμος έχει δύσκολες στιγμές. Όταν έρθουν, αντλείς δύναμη από την αρχή της σχέσης σου. Από την ανάμνηση του πάθους και του έρωτα που σε οδήγησε εδώ. Και υπομένεις. Και προσπαθείς. Και ξεπερνάς.

Αυτό δεν το έχει. Αυτό της λείπει. Αυτό και ο έρωτας. Έχει να βρεθεί με τον άντρα της πάνω από χρόνο. Και αν κάνει ό,τιδήποτε για να ξεδιψάσει το μαραμένο κορμί της, θα την πουν και πουτάνα.

Στα τριαντατρία της.

Blogged with the Flock Browser

Tweet