Η αντιστροφή

Γεννήθηκαν δίδυμοι. Ομοζυγωτικοί. Δεν μπορούσαν να είναι πιο ίδιοι. Μικρούς, ακόμη και η μάνα τους τούς έδενε κορδελάκια στα χέρια. Ένα κίτρινο, ένα κόκκινο. Για να τους ξεχωρίζει. Για τους άλλους ούτε λόγος. Μεγαλώνοντας ο Νικήτας έγινε λίγο πιο στρουμπουλός, ο Κώστας είχε κάτι χτυπήματα στα πόδια από τα παιχνίδια και ήταν λίγο πιο εύκολο να τους ξεχωρίσεις. Μικροπράγματα όμως. Τα σημαντικά παρέμεναν ίδια. Άλλαζαν και με τον ίδιο τρόπο. Οι κρόταφοι είχαν γκριζάρει το ίδιο γοητευτικά, το προγούλι κρεμούσε λιγάκι, μέχρι και το λακάκι στο πηγούνι άρχισε να εμφανίζεται σιγά σιγά τον ίδιο καιρό.

Γεννήθηκαν δίδυμοι. Ομοζυγωτικοί. Δεν μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί. Από μικροί ο ένας καλό παιδί και υπάκουος, ο άλλος καπετάν φασαρίας. Αν δεν βιαζόταν να ξέρει ποιός είναι ποιός, η μάνα τους δεν θα χρειαζόταν κορδελάκια. Θα παρατηρούσε πέντε λεπτά και θα καταλάβαινε. Ο Νικήτας έτρωγε όλο το γάλα και πήγαινε για ύπνο όταν του το έλεγαν, ο Κώστας τους έβγαζε το λάδι. Ο ένας καθόταν στην καρέκλα του ο άλλος έκανε σβούρες. Ο Κώστας τράβαγε καμμιά φορά τον Νικήτα σε καμμιά περιπέτεια, και ο Νικήτας ηρεμούσε πότε πότε τον Κώστα. Μικροπράγματα όμως. Στα σημαντικά απόκλιναν το ίδιο. Μεγάλωναν και παρέμεναν διαφορετικοί. Ο Νικήτας παντρεύτηκε και έκανε ένα παιδί, είχε μια σταθερή δουλίτσα και δεν ρίσκαρε και πολύ. Ο Κώστας δούλευε για έξι μήνες τον χρόνο, χρυσοπληρωνόταν, και τον υπόλοιπο καιρό ταξίδευε. Ασία, Αφρική, Νότιος και Βόρειος Αμερική, παντού. Τα μάτια του είχαν δει τα πάντα. Για γάμο, ούτε συζήτηση.

Όσο και αν θέλεις όμως να είσαι ήσυχος, η ζωή δεν σε αφήνει. Η γυναίκα του Νικήτα τον άφησε. Βαρέθηκε λέει. Είχε καταντήσει βαρετός. Δεν έκανε μεγάλη προσπάθεια να την κρατήσει. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Έβλεπε την κόρη του κάθε εβδομάδα και αυτό του έδινε ευτυχία. Βρέθηκε να πρέπει να σκεφτεί πως θα γνωρίσει κάποιαν. Να αρχίσει να βγαίνει σε κανένα μπαράκι.

Όσο και αν θέλεις όμως να ανακατεύεις τα πάντα, η ζωή δεν σε αφήνει.  Ο Νικήτας πήρε ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας από τον Κώστα. Ήταν στα δάση του Khovsgol στην Μογγολία. Έκανε ιππασία εκεί που έχουν τις δερμάτινες Ρωσικές σέλλες, όχι τις ξύλινες Μογγολέζικες που σου πιάνεται ο κώλος. Έπεσε. Ήταν στο κρεβάτι με σπασμένο πόδι και δεν ένιωθε τα κάτω άκρα.

Μπήκε στο πρώτο αεροπλάνο για Μόσχα. Από εκεί με Αεροφλότ για Ουλάν Μπατόρ. Συνέχισε με τζιπάκι για τα βορειοδυτικά.  Τον βρήκε σε ένα γκερ*. Με λίγα παυσίπονα την έβγαζε, και με νάρθηκα.  Βλέπεις η ιατρική δεν είναι και το φόρτε των Μογγόλων.  Η επιστροφή αντίστροφη αλλά πιο αργή. Η παράλυση παρέμενε και, όπως δυστυχώς επιβεβαίωσαν και οι γιατροί στην Αθήνα, θα παρέμενε για πάντα.

Ο Νικήτας προσέχει τον Κώστα τώρα. Μένουν μαζί, έχει και μια αποκλειστική για να τον προσέχει όταν λείπει στην δουλειά. Αυτός τρέχει για ό,τι χρειάζονται. Ο Κώστας είναι καθηλωμένος αλλά δεν παραπονιέται. Έζησε μια γεμάτη ζωή λέει, πιο γεμάτη από πολλών άλλων. Κάθεται και διηγείται στον Νικήτα ιστορίες από τα ταξίδια του και, μια φορά το εξάμηνο, τον στέλνει σε μέρη που έχει πάει, σε γνωστούς ή φίλους που τον ξεναγούν και τον περιποιούνται. Και ο Νικήτας γυρίζει και του λέει τι άλλαξε από τότε που πήγε, του πηγαίνει φωτογραφίες και δώρα από τους φίλους.

Γεννήθηκαν δίδυμοι. Και θα πεθάνουν έτσι.

*οι στρογγυλές τέντες-σπίτια των Μογγόλων, αυτές που οι Τούρκοι λένε γιούρτ. Παρόμοια μπορείτε να βρείτε σε κάτι αναπαραστάσεις παραδοσιακών οικισμών πομάκων στην βόρειο Ελλάδα.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός

Είπα να γράψω για διαφημίσεις και όλο με τραβάει προς άλλες κατευθύνσεις.

Έβαλα την ψευτοδιαφήμιση του Χάρυ Κλυν και είπα στο σχόλιο πως ο κόσμος θα ήταν πολύ διαφορετικός αν αυτή η διαφήμιση μπορούσε να γίνει στην πραγματικότητα.

Για να μην νομίζετε πως το παραπάνω είναι ουτοπικό ή άσχετο, ορίστε μια διαφήμιση που κυκλοφορεί και μου έστειλε ο φίλος μου ο Θανάσης (που στέλνει αστεία όταν δεν πήζει στην δουλειά - δηλαδή σπάνια!).

Δεν την είχα δει, ούτε ξέρω αν παίχτηκε αλλά μοιάζει αληθινή. Μου φαίνεται τέλεια.

Να λοιπόν που τα συνθήματα δείχνουν τον δρόμο προς την αλήθεια.

Απολαύστε την:




Κατά τύχη (αλήθεια;), είναι και αυτή της Guiness! Tweet

Αναζητώντας τις χαμένες αναμνήσεις

Αυτό που πονάει περισσότερο είναι που δεν θυμάται.

Όχι την παιδική της ηλικία. Αυτή κανένας δεν την θυμάται πραγματικά. Τα πρώτα χρόνια πάνε χαμένα για το συνειδητό και υπάρχουν καταγεγραμμένα μόνο στους γονείς μας. Τα χιλιάδες φιλιά τους, η αγωνία που περνούσαν όταν ήμασταν άρρωστοι, οι πυρετοί, τα γέλια και τα κλάματα δεν είναι προσβάσιμα σε μάς. Αυτός είναι ένας λόγος που πονάει περισσότερο όταν πεθαίνουν οι γονείς: πεθαίνει μαζί τους ένα κομμάτι δικό μας, ένα κομμάτι που μπορούμε να ανακτήσουμε μόνο μέσω αυτών.

Απ' τα υπόλοιπα, μένουν μόνο κάτι σκόρπιες, ασύνδετες εικόνες που δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Τουλάχιστον όχι πάντα. Ένα σκαμπίλι του πατέρα, τα λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσει το κλάμα, ένα παγωτό που έλιωσε και κόλλησε στο χέρι, να σηκώνει το χέρι στο σχολείο για να πει μάθημα, το μπλε της ποδιάς, κρυμμένες κάτω από το κρεβάτι με μια φίλη της, γυμνές να κοιτάνε τα κορμιά τους.

Υπάρχει μια ιστορία που τα δένει όλα, αλλά μοιάζει σαν να την έμαθε, σαν να μην έχει το υπόβαθρο να την αποδείξει στο δικαστήριο. Έχει ξεχάσει το πως και το γιατί. Ξέρει μόνο το συνεπώς: , συνεπώς η οικογένεια της τήν καταπίεζε, όπως όλες οι επαρχιακές οικογένειες. Θαρρείς πως αυτή η καταπίεση, ιδιαίτερα στα κορίτσια, τις ωθούσε στο να βλέπουν τον γάμο σαν μια ευκαιρία χειραφέτησης, σαν την ευκαιρία τους να ξεφύγουν, μόνο και μόνο για να την αναπαραγάγουν. Μιλάμε για το καζίνο των νευρωτικών. Ε, κέρδισε το τζακ ποτ.

Γνώρισε τον άντρα της και ερωτεύτηκαν αμέσως. Αυτός αρκετά μεγαλύτερος, λίγο μετά τα τριάντα· γεροντοπαλίκαρο για τα στάνταρτς της επαρχίας. Αυτή εικοσιδύο με το μυαλό μόνο για ρομάντζα. Αυτός ναυτικός, με εισόδημα καλό και περιουσία. Αυτή ανυπομονούσε να νιώσει την ευτυχία.

Για ενάμιση χρόνο, μέχρι την γέννηση της πρώτης κόρης τους ήταν ευτυχισμένη. Αυτό είναι που δεν θυμάται. Δεν θυμάται αυτές τις στιγμές, αυτά τα συναισθήματα, αυτό το κομμάτι της ζωής της.

Η κόρη γεννήθηκε με πρόβλημα. Έτρεξε, παρακάλεσε, έκλαψε, έμαθε ιατρικές ορολογίες αλλά και πάλι το πρόβλημα παραμένει. Και θα παραμείνει. Έχει ένα παιδί που δεν πρόκειται ποτέ να γευτεί την ζωή ολόκληρη, τον έρωτα, την αγάπη του άλλου φίλου. Ο άντρας της δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. Τον σώζει που είναι ναυτικός. Εξαφανίζεται για τρεις μήνες την φορά και ξελαμπικάρει. Βοηθάνε και οι γνωριμίες στα διάφορα λιμάνια. Γυρίζει πίσω και βρίσκει μια γυναίκα εξουθενωμένη από τις εγχειρίσεις και τις εξετάσεις. Μια γυναίκα που νιώθει εντελώς μόνη. Μια γυναίκα που γκρινιάζει από το πρωϊ ως το βράδυ. Και που δεν αντέχεται.

Οπότε το ρίχνει και λίγο έξω. Κανένα ποτάκι με φίλους, καμμιά βολτίτσα, οτιδήποτε να μείνει λίγο μόνος. Καμμιά φορά - μετά από φωνές - τις παίρνει για καμμιά βόλτα. Τα ελάχιστα δηλαδή.

Βοήθεια άλλη μηδαμινή. Η πεθερά ούτε λόγος, αλλά ακόμη και η μάνα βοηθάει λίγο. Δεν αντέχεις να κοιτάς την δυστυχία κατάματα, πρέπει να χαμηλώνεις το βλέμμα. Και αυτή είναι δυστυχία που δεν μπορείς να αποφύγεις. Άσε που υπάρχει και το παλιό κατάλοιπο, πως κάπου το αξίζεις να το παθαίνεις αυτό. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.

Ξανακάνανε έρωτα και κάνανε την δεύτερη κόρη. Αυτή είναι καλά ευτυχώς. Αυτή της δίνει δύναμη.

Κάθε γάμος έχει δύσκολες στιγμές. Όταν έρθουν, αντλείς δύναμη από την αρχή της σχέσης σου. Από την ανάμνηση του πάθους και του έρωτα που σε οδήγησε εδώ. Και υπομένεις. Και προσπαθείς. Και ξεπερνάς.

Αυτό δεν το έχει. Αυτό της λείπει. Αυτό και ο έρωτας. Έχει να βρεθεί με τον άντρα της πάνω από χρόνο. Και αν κάνει ό,τιδήποτε για να ξεδιψάσει το μαραμένο κορμί της, θα την πουν και πουτάνα.

Στα τριαντατρία της.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Μύθος

Είπα να ξεκινήσω να βάζω διαφημίσεις, και ο κουμπάρος μου (ευχαριστώ Κώστα), μου έστειλε ένα μυθικό βίντεο που φαίνεται πως κυκλοφορεί. Δεν μου το έστειλε για να το ανεβάσω αλλά αρπάζω την ευκαιρία.

Πρόκειται για μια διαφήμιση που μόνο μία φορά είχα δει μικρός και θυμόμουνα μόνο αμυδρά. Πάντως είναι διαφήμιση που ξεπερνάει κάθε όριο καλλιτεχνικής δημιουργίας, σπάει τα ταμπού και διαμορφώνει τον χώρο.

Νομίζω πως όλοι την ξέρουμε αλλά λίγοι την έχουμε δει. Απολαύστε την λοιπόν.

Tweet