Ανατομία ενός Μίσους

Την έβλεπε και της γύριζαν τα μάτια. Δεν το έδειχνε αλλά δεν ήθελες και πολύ να το καταλάβεις.

Η συμπεθέρα εξωτερικώς ήταν όλο φιλοφρονήσεις και αβρότητες αλλά από μέσα της έβραζε σαν κατσαρόλα με στιφάδο.

Τα πάντα ήταν ένας αγώνας δρόμου, μια μάχη χαρακωμάτων και μια πολιτική αντιπαράθεση. Το πως ψήνονται τα αυγά, το πως φερόμαστε στα εγγόνια, το ποια δώρα είναι καλύτερα - τα δικά της ή τα δικά μας -, τι πρέπει και τι όχι.

Μήπως δεν ήταν και τόσο μεγάλο το μίσος, μήπως απλώς φαινόταν έτσι; Στο κάτω κάτω τα αποτελέσματά του δεν ήταν και τόσο σοβαρά· μερικές αψιμαχίες και παρεξηγήσεις αλλά κατά τα άλλα ακίνδυνο. Ούτε καν περίοδοι που ο ένας δεν μιλούσε ο ένας στον άλλο. Βοηθούσε και η απόσταση, καθένας στο σπιτάκι του.

Όχι όχι, αυτό δεν μπορεί να είναι το κριτήριο. Το αποτέλεσμα έχει σχέση με τον χαρακτήρα του ανθρώπου όχι με το ίδιο το μίσος. Κάποιοι άλλοι στην θέση τους μπορεί να τραβούσαν τα πράγματα περισσότερο στα άκρα.

Μήπως το κριτήριο είναι το τι είχε κάνει ο ένας στον άλλο, ο λόγος του μίσους; Στο κάτω κάτω αν αυτό που σου έκανε ο άλλος είναι μεγάλο τότε θα είναι και το μίσος που επακολουθεί; Μήπως για αυτό δεν λέμε πως το μίσος που προέρχεται από μια παλιά αγάπη είναι το μεγαλύτερο; Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγάλο, πιο οδυνηρό από την ακύρωση της αγάπης την απόρριψη όχι αυτού που δεν σε ξέρει και δεν σου δίνει καν την ευκαιρία να του δείξεις τον εαυτό σου, αλλά αυτού που σε γνώρισε, σε έζησε και κατέληξε να σε απορρίψει.

Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό αλλά είναι η μισή αλήθεια. Για την ακρίβεια, είναι η αντιστροφή της αλήθειας. Ο λόγος, είναι εξωτερικό φαινόμενο ως προς το μίσος, μια προϋπόθεση ίσως, μια αφορμή αν θέλετε, αλλά δεν μπορεί να ορίζει το ίδιο το μίσος. Στο κάτω κάτω, η δύναμη που αντλεί το μίσος από τον λόγο που το δημιούργησε, το βοηθάει να διατηρηθεί αλλά δεν είναι δικιά του. Τώρα το βλέπουμε καθαρά: το μίσος είναι τόσο πιο δυνατό, όσο μικρότερος είναι ο λόγος που το δημιούργησε.

Η συμπεθέρα δεν ήξερε γιατί μισούσε την ομόλογή της. Την μισούσε απλώς επειδή υπήρχε. Όταν αυτός ο λόγος είναι αρκετός, δεν υπάρχει ανώτερο σκαλί που μπορείς να φτάσεις.

Η μοίρα τα έφερε έτσι που αναγκάστηκαν να συγκατοικήσουν. Με την κόρη της η μία, με τον γιό της η άλλη αλλά μέσα στους ίδιους τέσσερεις τοίχους. Τα πράγματα ήταν δύσκολα στην αρχή αλλά ποτέ μην υποτιμάτε την δύναμη της συνήθειας. Είναι το νερό που υποσκάπτει οποιονδήποτε βράχο. Δουλειές είχαν και τα δυό παιδιά, οπότε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας το περνούσαν μαζί, να τσακώνονται για το φαΐ που έπρεπε να ετοιμαστεί.

Τα χρόνια στοιβάζονταν σιγά σιγά, και βάραιναν τα κόκκαλα και των δυο τους. Ίσως ο άνθρωπος μαλακώνει όσο περνάει ο καιρός, ίσως όχι, αλλά οι εξάρσεις ήταν αραιότερες και ηπιότερες.

Όταν πέθανε η μια τους, το σπίτι δεν ήταν απαραίτητα πιο άδειο. Τα εγγόνια τριγύριζαν μέσα συνέχεια, η κόρη είχε βγει στην σύνταξη. Όχι, δεν ήταν και η συντέλεια πια. Ίσως μάλιστα, έστω και από αντίδραση, να είχε περισσότερη κίνηση.

Όμως η συμπεθέρα έλιωσε γρήγορα από την στενοχώρια της, και πριν κλείσει χρόνος, έφυγε και αυτή.

Blogged with the Flock Browser

Tweet