Κατηγορώ

Αγαπητέ Λαέ,

Θα μου επιτρέψετε από ευγνωμοσύνη για το γεγονός πως με δεχτήκατε, μια μέρα του Αυγούστου, στις τάξεις σας, να ενδιαφερθώ για την δόξα σας, και να σας πω, πως το άστρο σας τόσο λαμπρό μέχρι τώρα, απειλείται από την ατιμοτικότερη, την πλέον ανεξάλειπτη κηλίδα;

Βγήκατε σώος και αβλαβής από 400 χρόνια σκλαβιάς κατακτώντας τις καρδιές των Φιλελλήνων. Περάσατε από τις περιόδους του μεγαλείου σας δίνοντας στον κόσμο την Δημοκρατία και την Φιλοσοφία. Φτάσατε στον πάτο της σκλαβιάς και την ανυποστασίας μέχρι που απελευθερωθήκατε και αρχίσατε να χτίζετε το μέλλον σας κομμάτι κομμάτι. Περάσατε στον περασμένο αιώνα μέσα από ανδραγαθήματα και αναταραχές μέχρι την πολυπόθητη Μεταπολίτευση. Με τι χαρά, τι προσδοκίες ξεκινήσατε και πάλι να χτίζετε το μέλλον των παιδιών σας, το μέλλον που θα έφερνε όλους τους Έλληνες ενωμένους να προσπαθούν για το Ιδιωτικό και το Δημόσιο Καλό, όπου τα αυτονόητα θα γινόντουσαν ξανά αυτονόητα: ποτέ Έλληνας δεν θα εκμεταλλευόταν Έλληνα, ποτέ Έλληνας δεν θα βασάνιζε Έλληνα.

Αλλά τι ρύπος βορβόρου στο όνομά σας - θα έλεγα στην ύπαρξή σας - η αποτρόπαιη τροπή που έχει πάρει η Μεταπολίτευση. Ψάχνουμε να βρούμε κάτι που να έχει μείνει όρθιο από εκείνο το όνειρο και δεν μπορούμε να το βρούμε. Φτάσαμε στο σημείο, τα κόμματα να ομολογούν κυνικά πως δέχονταν μίζες παράνομα αφού δεν γινόταν να τις δεχτούν νόμιμα. Η ενσάρκωση της ύψιστης των εννοιών, της Δικαιοσύνης - η οποία εσάρκωση είναι και συνονόματή της αν εξαιρέσεις αυτό το κεφαλαίο στην αρχή - χρησιμοποιείται για την ακύρωσή της· για την απονομή της Αδικίας. Δεν υπάρχει πιο κάτω. Είναι λοιπόν γεγονός τετελεσμένο και ανεπανόρθωτο: Έχεις χάσει κάθε έννοια πυξίδας, δεν είναι πως δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και πως θα πάς στον προορισμό σου, είναι πως δεν έχεις προορισμό.

Αφού τολμήσανε αυτοί, θα τολμήσω και εγώ. Την αλήθεια θα την πω γιατί υποσχέθηκα να την λέω, όταν η δικαιοσύνη στην κανονική λειτουργία της, δεν την πραγματώνει πλήρη και ακέραιη. Το καθήκον μου, μού επιβάλλει να μιλήσω, δεν θέλω να γίνω συνένοχος. Οι νύχτες μου κοντεύουν να γίνουν εφιαλτικές, στοιχειωμένες με το φάντασμα όλων των ανθρώπων σου που προσπαθούν να κάνουν το σωστό, που ξεκινούν με ελπίδες και που τρώνε τα μούτρα τους καθημερινά.

Και είναι σε σένα, Λαέ, που θα την κραυγάσω την αλήθεια αυτή, με όλη την δύναμη της επαναστατημένης ψυχής ενός τίμιου ανθρώπου. Από ενδιαφέρον πραγματικό για το μέλλον σου διατηρώ την πεποίθηση πως μπορείς να ξυπνήσεις. Άλλωστε αν δεν ξυπνήσεις εσύ, ποιος θα το κάνει στην θέση σου;

Και πρώτα πρώτα ας βροντοφωνάξουμε την Αλήθεια για την Μεταπολίτευση: Ο κύκλος της έφτασε στο τέλος. Και είναι ένας κύκλος αρνητικός. Ότι θετικό είχε να προσφέρει αυτό ήταν στο επίπεδο των ονείρων των προθέσεων, όχι της πράξης.

Μην ψάχνετε έναν άνθρωπο ή μια κάστα για να ρίξετε το φταίξιμο. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι μας τελείωσαν. Δεν φταίνε οι πολιτικοί. Όχι. Ούτε οι επιχειρηματίες. Ούτε. Δεν φταίει ο εργάτης, ο άνεργος, ο δημόσιος υπάλληλος, ο αστυνομικός, ο δάσκαλος ή ο φοροεισπράκτορας. Αυτοί και αν δεν φταίνε. Δεν φταίει η μοίρα μας, το ριζικό μας που είναι μαύρο. Τα χρώματα ποτέ δεν φταίξανε σε τίποτε. Φταίει μόνο ένας: Ο Λαός.

Φταίει που δεν νιώθουμε καμμιά αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλο. Φταίει που ενώ μισούμε τους μετανάστες δεν αγαπάμε του γηγενείς. Πως να βρω αυτόν που ανακάλυψε την αντιπαροχή; Και τι να του πω όταν τον βρω; Πως κατέστρεψε μεμιάς όλη την Αθήνα; Πως να αντιδράσω στην ειρωνία ότι οι μαθητές του Χατζηκυριάκου-Γκίκα στην Αρχιτεκτονική, οι μαθητές αυτού του εραστή του Ωραίου, κατέστρεψαν αυτή την πόλη;

Α! Ο πόνος. Ο πόνος για τον τόπο σου σαν βλέπεις το τι συμβαίνει, σαν διαβάζεις τις ειδήσεις, όταν γυρίζεις από τα ξένα για να ζήσεις ξανά στα πάτρια. Το νόστιμον ήμαρ πόσο παραπλανεί!

Πως να ελευθερώσεις τόσους ημιυπαίθριους που τους έκλεισαν; Πως να μαζέψεις το εξασθενές χρώμιο από τον Ασωπό; Πως να κλείσεις τα "κλεισμένα" λατομεία; Πως να φυτέψεις όλα τα ξεριζωμένα, όλα τα καμένα δέντρα; Πως να κόψεις όλες τις ελιές, αυτά τα ιερά δέντρα, τα δέντρα των καταπατητών που αντικαθιστούν τα πεύκα εν μία νυκτί. Δεν υπάρχει πιο παράξενο θέαμα από τα καμένα δάση, τα μαύρα πεύκα ολόγυρα, το πράσινο να γυρίζει σιγά σιγά από χάμω, και μέσα στην μαυρίλα, καταπράσινες ελιές - όχι πάνω από μια πενταετία δέντρο· δεν έχουν μεγαλύτερες τα φυτώρια - να ανοίγουν τα κλαδιά τους αγέρωχες, νικήτριες της πάλης με την φωτιά.

Πως να νικήσεις τις ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες; Πως να μην θέλεις να σκοτώσεις τον υπάλληλο της πολεοδομίας που σου λέει "Καλά ρε συ την Παρασκευή ήρθες;" Ενώ δέχονται μόνο Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Πως να συγκρατηθείς και να μην φωνάξεις, να μην βρίσεις, να μην ρίξεις και καμιά μπουνιά.

Τι να κάνεις όταν πρέπει να κάνεις αίτηση για το επίδομα στον ΟΑΕΔ αφού ξεκινήσει η περίοδος που το δικαιούσαι; Τι να κάνεις όταν εγγράφεσαι στο πανεπιστήμιο αφού έχουν αρχίσει οι παραδόσεις;

Πως παλεύονται οι Δικαστές που χρηματίζονται; Πως παλεύονται οι Αστυνομικοί που αδιαφορούν; Πως παλεύονται οι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται τους υπαλλήλους τους; Ή που κοροϊδεύουν τους πελάτες τους; Πως παλεύονται οι εφοριακοί που βρίσκουν - ή εφευρίσκουν - παραβάσεις, παραλείψεις, παρανομίες μόνο για να τις συγκαλύψουν; Πως παλεύεται ο γιατρός που ζητάει φακελάκι με τον δικό σου άνθρωπο στο κρεβάτι του πόνου;

Δεν παλεύονται όλα αυτά. Αν ο άλλος, αυτός που είναι εκεί για να ακούσει το πρόβλημά σου και να το λύσει δεν νιώθει πια τίποτε· αν η απληστία, η βαρεμάρα ή ο κυνισμός βασιλεύουν· αν το δικαίωμα γίνεται υποχρέωση· αν το άχθος γίνεται άγος· τότε δεν έχεις ελπίδα. Ελπίδα υπάρχει μόνο μεταξύ αδελφών. Και τα αδέλφια έχουν προβλήματα και καμιά φορά δεν μιλιούνται κιόλας αλλά είναι πάντα αδέλφια. Ακόμη και στο μίσος τους αγαπιούνται.

Αλλά το ποστ αυτό παρατράβηξε, Λαέ, και είναι καιρός να το τερματίσω.

Κατηγορώ κάθε κλειστή κάστα που συγκαλύπτει τις παρανομίες στο εσωτερικό της "για το καλό της ομάδας" αλλά για το κακό σου Λαέ. Το χωριουδάκι που σιωπά στον βιασμό των παιδιών από τον πατέρα τους. Τους δικαστές που συγκαλύπτουν τις συντεχνιακές παρανομίες. Τους δικηγόρους που στηρίζουν την καριέρα τους στο πόσο έχουν πρόσβαση σε δικαστές. Τους συνδικαλιστές που δεν μιλάνε για τις μίζες ή τις κακοτεχνίες της επιχείρησης στην οποία εργάζονται αλλά μόνο για πέντε δεκάρες παραπάνω.

Κατηγορώ τους πολιτικούς που δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από την επανεκλογή τους.

Κατηγορώ τους επιχειρηματίες γιατί δεν τους ενδιαφέρει το κέρδος αλλά το εύκολο κέρδος. Το κέρδος που έρχεται μέσα από την πλάνη, την κλεψιά και την απουσία έργου.

Κατηγορώ τους νέους γιατί έχουν ήδη παραιτηθεί, από την σκέψη, από τον μόχθο και από την ελπίδα.

Κατηγορώ τους γέρους γιατί με τα έργα τους μας έφεραν εδώ που είμαστε.

Κατηγορώ όλους μας γιατί βιάζουμε το περιβάλλον καθημερινά. Και μετά υποκρινόμαστε πως δεν κάναμε και τίποτε.

Κατηγορώ τους πολιτικούς του καφενείου που αν ήταν Πρωθυπουργοί θα τα έκαναν όλα τέλεια και τώρα που δεν είναι δεν έχουν καμία υποχρέωση προς το σύνολο.

Κατηγορώ όλους μας για έλλειψη εμπιστοσύνης, συμπάθειας ο ένας στον άλλο, πραγματικής αλληλεγγύης.

Κατηγορώ το δικαστικό σύστημα για την μη απόδοση Δικαιοσύνης.

Κατηγορώ την δημόσια διοίκηση για πλήρη ανοργανωσιά, αναποτελεσματικότητα, διαφθορά και έλλειψη λόγου ύπαρξης.

Κατηγορώ τα κόμματα ως φορείς στελεχών που λυμαίνονται την δημόσια περιουσία. Ως προθαλάμους πλουτισμού ή, έστω, απλής κατάχρησης εξουσίας.

Κατηγορώ εμένα γιατί μπερδεύω το γράψιμο με την αληθινή πράξη.

Κατηγορώ εσένα, Λαέ, γιατί δεν μπορείς να νιώσεις ενωμένος αρκετά ώστε να βάλεις τρεις - όχι παραπάνω - στόχους: Περιβάλλον, Διαφάνεια, Δικαιοσύνη. Που είναι σε τελική ανάλυση ένας: Να δώσεις μέλλον στα παιδιά σου. Και στα παιδιά τους. Και στα παιδιά αυτών. Εις το διηνεκές.

Διατυπώνοντας τις κατηγορίες αυτές δεν αγνοώ πως υπόκειμαι στις διατάξεις του νόμου για το μπλόγκινγκ και πρέπει να αναρτώ τον κατά νόμο υπεύθυνο. Δεν το κάνω. Όσο για τους ανθρώπους που κατηγορώ, δεν τους είδα, δεν τους ξέρω, δεν έχω εναντίον τους ούτε μνησικακία ούτε μίσος.

Δεν είναι για μένα παρά αφηρημένες έννοιες, κακοποιά πνεύματα της κοινωνίας. Και η πράξη που εκτελώ εδώ δεν είναι παρά ενα επαναστατικό μέσον για να επισπεύσω την έκρηξη της αλήθειας και της δικαιοσύνης.

Δεν έχω παρά ένα πάθος, το πάθος του φωτός, εν ονόματι της ανθρωπότητας που τόσο υπέφερε και που τόσο έχει δικαίωμα στην ευτυχία. Η πυρακτωμένη διαμαρτυρία μου δεν είναι παρά η κραυγή της ψυχής μου. Ας τολμήσουν λοιπόν να με παραπέμψουν και η διαδικασία να γίνει στα φανερά.

Περιμένω.

Ευαρεστηθείτε, Λαέ, να δεχτείτε την διαβεβαίωση του βαθύτατου σεβασμού μου.

Blogged with the Flock Browser

Tweet