Άμεση Δημοκρατία

Μιλώντας παλαιότερα με ένα φίλο μου κοινωνιολόγο καταλήγαμε στο συμπέρασμα πως δεν κυβερνούν οι Nόμοι αλλά οι Eγκύκλιοι.

Ας το κάνω πιο καθαρό για να το καταλάβω και εγώ, γιατί αν δεν τα γράψεις αυτά τα πράγματα, κυκλοφορούν χωρίς φώτα ομίχλης μέσα στο μυαλό σου και υπάρχουν και ατυχήματα.

Την εξουσία την έχει ο Λαός. Πρέπει να γίνεται αυτό που θέλει αυτός.

Την παραδίδει στους αντιπροσώπους του, τους Βολευτές οι οποίοι τον αντιπροσωπεύουν και διασφαλίζουν τα συμφέροντά του. Καμμιά φορά το κάνουν παρά την θέλησή του (όχι συχνά, μόνον όταν ο ίδιος ο Λαός δεν ξέρει το συμφέρον του).

Αυτοί δεν έχουν άλλο τρόπο να ασκήσουν την εξουσία τους παρά μόνο γράφοντας (και ψηφίζοντας) κάποια κείμενα τα οποία συμπυκνώνουν τα συμφέροντα του Λαού, την σοφία τους και τα οποία ρυθμίζουν τις σχέσεις, το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι· τα καλά και τα συμφέροντα. Αυτά τα κείμενα τα ονομάζουμε Νόμους. Αυτοί λοιπόν είναι οι φορείς της εξουσίας των Βουλευτών.

Ποτέ όμως κανένα κείμενο δεν κυβέρνησε, δεν μπόρεσε να εξουσιάσει αν δεν υπάρχουν υποκείμενα που να το εσωτερικεύσουν και να το βιώσουν. Σκεφτείτε π.χ. την Βίβλο χωρίς Χριστιανούς! Έτσι και οι νόμοι χρειάζονται τους φορείς που θα τους υλοποιήσουν. Αυτοί οι φορείς είναι η Δημόσια Διοίκηση: Η Αστυνομία, τα Υπουργεία, Οι Δημόσιες Υπηρεσίες, οι ΔΕΚΟ. Αυτοί, αυτοί είναι οι εκλεκτοί μας, που μπορούν να υλοποιήσουν την εξουσία που τους δίνουμε, αυτοί μπορούν επιτέλους να κυβερνήσουν.

Πράγματι. Αυτοί όμως δεν μπορούν να διαβάσουν Νόμους. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τον κάθε υπάλληλάκο μιας ΔΕΚΟ να διαβάζει την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και να ακολουθεί το πρόσταγμά του Νόμου! Αν είναι δυνατόν! Όλες οι Υπηρεσίες έχουν εσωτερικούς κανονισμούς, κανόνες, παρακανόνες για να μπορούν επιτέλους να λειτουργούν συντεταγμένα. Για αυτό θέλουμε την Ανώτερη Διοίκηση των Οργανισμών (Αρχηγοί, Γενικοί Γραμματείς, Πρόεδροι και Διευθύνοντες Σύμβουλοι, Διοικητικά Συμβούλια) οι οποίοι διαβάζουν, με την βοήθεια των εγκρίτων Νομικών Υπηρεσιών τους - και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους -, ερμηνεύουν, αποστάζουν και, τελικά, βγάζουν το απόσταγμα της σοφίας τους: την Εγκύκλιο.

Αυτή τελικά κυβερνά. Η πολυθρύλητη Εγκύκλιος που ξέρει καλύτερα τον Νόμο και από τον ίδιο τον Νόμο! (Αυτός που άκουσε για έναν Νόμο στην τηλεόραση και έσπευσε στην Υπηρεσία και εισέπραξε το «Εμείς δεν ξέρουμε τίποτε κύριε δεν έχει έρθει καμμία Εγκύκλιος» καταλαβαίνει πολύ καλά τα παραπάνω).

Για στάσου! Ο παρατηρητικός αναγνώστης θα μας πει πως είχαμε ενστάσεις στο ότι ο Νόμος είναι ένα κομμάτι χαρτί, δυο αράδες νομικές και δεν μπορεί να κυβερνά ο ίδιος. Είναι δυνατόν να κυβερνά η Εγκύκλιος. Σε τι διαφέρει από τον Νόμο;

Έχετε δίκιο κύριε Αναγνώστα. Δεν κυβερνά η Εγκύκλιος. Κυβερνά ο Διοικητής, η Διευθύντρια και όποιος άλλος ερμηνεύει την Εγκύκλιο. Γιατί όχι ο υπάλληλος; Γιατί όταν αυτός είναι δύστροπος, όταν δεν κάνει αυτά που πιστεύεις πως πρέπει να κάνει, τότε έχεις την δυνατότητα να φτάσεις στον Προϊστάμενο, στον Διευθυντή. Αλλά μέχρι εκεί. Τα υψηλότερα σκαλοπάτια της Εξουσίας δεν είναι προσιτά στον μέσο πολίτη.

Κοιτάξτε τα παραπάνω και δείτε την γελειότητα να πιστεύουμε πως το πρόβλημα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας είναι οι εκλογές που πρέπει να διανθιστούν με δημοψηφίσματα. Δεν λέω πως τα δημοψηφίσματα είναι κακά αλλά δεν ξεκινούν καν να κοιτάξουν το πρόβλημα.

Η Εξουσία διυλίζεται τόσες φορές από τον ένα στον άλλο, που δεν μένει τίποτε στο τέλος (κάτι σαν τα εκατομμύρια της Miesens που κάθε ένας που τα μεταφέρει κόβει και το κομμάτι του ή την ηρωίνη που κόβεται όλο και περισσότερο μέχρι να φτάσει στον χρήστη).

Τα λέω αυτά στην γενικότητά τους αλλά δείτε και το ειδικό:

Η γυναίκα μου δικαιούται την ειδική παροχή προστασίας μητρότητας από τον ΟΑΕΔ. Χρειάζεται βεβαίωση από τον εργοδότη, Αντίγραφο απόφασης Επιδόματος απο το ΙΚΑ, Υπεύθυνη δήλωση, Αριθμό λογαριασμού και Ταυτότητα.

Πήγε λοιπόν να κάνει την αίτηση (αφού η Προσωπάρχης της, τής είπε πως πρέπει να την κάνει άμεσα πριν τις 9/7 αλλιώς θα χάσει το εξάμηνο). Οποίο σφάλμα!

Η υπάλληλος δεν την δεχόταν, η Προσωπάρχης επέμενε, καταλήξανε στην Διευθύντρια. Η οποία ήταν ανάγωγη και μόνο που δεν την έβρισε! «Δεν ξέρετε να διαβάζετε Ελληνικά κυρία μου, και εσείς και η Προσωπάρχης σας;» «Αν θέλετε κάντε την αίτηση και εγώ θα σας την απορρίψω».

Το πρόβλημα; Η επίμαχη παράγραφος της εγκυκλίου:

ΑΣΚΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ

Η δικαιούχος υποβάλλει, η ίδια ή δι’ αντιπροσώπου, στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΑΕΔ, αίτηση εντός αποκλειστικής προθεσμίας 60 ημερών από τη λήξη της άδειας μητρότητας (τοκετού και λοχείας), ή της ισόχρονης προς το μειωμένο ωράριο άδειας ή και της ετήσιας κανονικής άδειας του κεφ. Α. της ανωτέρω Υ.Α.

Κατά την πρώτη εφαρμογή και για διάστημα δύο μηνών η προθεσμία των 60 ημερών αρχίζει από την δημοσίευση της Υπουργικής Απόφασης.

Το θέμα της Διευθύντριας είναι πως δεν δέχεται την αίτηση πριν την λήξη της λοχείας και της ισόχρονης και της κανονικής. Άρα, ξαναέλα αργότερα.

Γιατί; Από που (με τα λίγα Ελληνικά που ξέρω) λέει πως υπάρχει κατώτερο όριο στο πότε θα κάνεις την αίτηση; Μόνο τελικό όριο ορίζει η Εγκύκλιος για το πότε μπορείς να κάνεις την αίτηση και όχι αρχικό. Μπορώ να κάνω την αίτηση τώρα και να ξεκινάει σε τρεις μήνες.

Το ωραίο είναι πως θα πας μετά και θα σου πουν πως άργησες τώρα ,και δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις την αίτηση. Οπότε σκας τώρα, αλλάζεις προγράμματα, πας και ξαναπάς στον ΟΑΕΔ και ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το τι θα συμβεί. Στην καλύτερη περίπτωση, μένεις με το αίτημα διεκπεραιωμένο και την ταλαιπωρία στο κορμί και την ψυχή. Στην χειρότερη μόνο με την ταλαιπωρία.

Αχ, λίγα δημοψηφίσματα να είχαμε για να έχουμε πιο Άμεση Δημοκρατία!

Blogged with the Flock Browser

Tweet