Μπουκάλα

Η μόνιμη παιχνιδιάρα, μας κάλεσε σε παιχνίδι.

Μου ήρθε λέει μπουκάλα στο κεφάλι και κατάλαβα πως έχει μέσα τζίνι.

Είναι δυνατόν αυτό; Το πιστεύετε; Τέλως πάντων. Ας υποκριθούμε.

Αφού το κατάλαβα, το έτριψα, και νά 'σου το τζίνι.

3 ευχές μου δίνει, 3 του λέω. Μια για μένα, μια για κάποιον άλλο, μια για τον (ή μήπως έναν;) εχθρό μου.

Να'τες λοιπόν και ας πραγματοποιηθούν πάραυτα:

• Να έχω πάντα την δύναμη να καταφέρνω το εξής: Να μην στεναχωριέμαι για δύο πράγματα. Για αυτά που μπορώ να αλλάξω και για αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω.
• Να μην σε μεθάει ποτέ η επιτυχία και να μην σε απογοητεύει η αποτυχία.
• Να πας να τσακιστείς αλήτη. Χρυσό να πιάνεις και κάρβουνο να γίνεται. Βρε ουστ από εδώ.

Αυτά λοιπόν ζητάω. Είναι πολλά;

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Τύχη

Από μια πραγματικά ευτυχή συγκυρία, ο κόσμος έχει σωθεί από τρομερά προβλήματα.

Επειδή αυτά συνήθως δεν τα παρατηρούμε, καλό είναι να τα επισημαίνουμε όταν τα καταλαβαίνουμε.

Είμαστε λοιπόν τυχεροί, γιατί η συντριπτική πλειοψηφεία των βρυκολάκων ζει στις, χολυγουντιανές κυρίως, ταινίες. Αν αυτό δεν είναι αρκετό - εδώ πρόκειται για πραγματικό Αριστοτελικό συμβεβηκώς - το μεγαλύτερο μέρος των σκοτωμών στις ταινίες, είναι από πεσίματα πάνω σε αιχμηρά αντικείμενα τα οποία διαπερνούν το στέρνο και προκαλούν ακαριαίο θάνατο (μετά από έναν σύντομο ρόγχο).

Όπως ξέρετε ένας από τους ελάχιστους τρόπους αντιμετώπισης των βρυκολάκων είναι ακριβώς αυτός, μαζί με τον πυροβολισμό με ασημένια σφαίρα.

Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο δεν κατακλύζουν την καθημερινότητά μας βρυκόλακες. Έτσι μπορείς και εσύ να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή με τους έρωτες και τις απογοητεύσεις σου, με τα γέλια και τα γουρλώματα, με τα λαχανιάσματα και το τάβλι.

Να θυμάσαι όμως, και να είσαι σε επαγρύπνηση, αν χαλάσει η ισορροπία σε κάποιο από τα δύο αυτά φαινόμενα, τότε πάμε χαμένοι.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Ανατομία ενός Μίσους

Την έβλεπε και της γύριζαν τα μάτια. Δεν το έδειχνε αλλά δεν ήθελες και πολύ να το καταλάβεις.

Η συμπεθέρα εξωτερικώς ήταν όλο φιλοφρονήσεις και αβρότητες αλλά από μέσα της έβραζε σαν κατσαρόλα με στιφάδο.

Τα πάντα ήταν ένας αγώνας δρόμου, μια μάχη χαρακωμάτων και μια πολιτική αντιπαράθεση. Το πως ψήνονται τα αυγά, το πως φερόμαστε στα εγγόνια, το ποια δώρα είναι καλύτερα - τα δικά της ή τα δικά μας -, τι πρέπει και τι όχι.

Μήπως δεν ήταν και τόσο μεγάλο το μίσος, μήπως απλώς φαινόταν έτσι; Στο κάτω κάτω τα αποτελέσματά του δεν ήταν και τόσο σοβαρά· μερικές αψιμαχίες και παρεξηγήσεις αλλά κατά τα άλλα ακίνδυνο. Ούτε καν περίοδοι που ο ένας δεν μιλούσε ο ένας στον άλλο. Βοηθούσε και η απόσταση, καθένας στο σπιτάκι του.

Όχι όχι, αυτό δεν μπορεί να είναι το κριτήριο. Το αποτέλεσμα έχει σχέση με τον χαρακτήρα του ανθρώπου όχι με το ίδιο το μίσος. Κάποιοι άλλοι στην θέση τους μπορεί να τραβούσαν τα πράγματα περισσότερο στα άκρα.

Μήπως το κριτήριο είναι το τι είχε κάνει ο ένας στον άλλο, ο λόγος του μίσους; Στο κάτω κάτω αν αυτό που σου έκανε ο άλλος είναι μεγάλο τότε θα είναι και το μίσος που επακολουθεί; Μήπως για αυτό δεν λέμε πως το μίσος που προέρχεται από μια παλιά αγάπη είναι το μεγαλύτερο; Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγάλο, πιο οδυνηρό από την ακύρωση της αγάπης την απόρριψη όχι αυτού που δεν σε ξέρει και δεν σου δίνει καν την ευκαιρία να του δείξεις τον εαυτό σου, αλλά αυτού που σε γνώρισε, σε έζησε και κατέληξε να σε απορρίψει.

Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό αλλά είναι η μισή αλήθεια. Για την ακρίβεια, είναι η αντιστροφή της αλήθειας. Ο λόγος, είναι εξωτερικό φαινόμενο ως προς το μίσος, μια προϋπόθεση ίσως, μια αφορμή αν θέλετε, αλλά δεν μπορεί να ορίζει το ίδιο το μίσος. Στο κάτω κάτω, η δύναμη που αντλεί το μίσος από τον λόγο που το δημιούργησε, το βοηθάει να διατηρηθεί αλλά δεν είναι δικιά του. Τώρα το βλέπουμε καθαρά: το μίσος είναι τόσο πιο δυνατό, όσο μικρότερος είναι ο λόγος που το δημιούργησε.

Η συμπεθέρα δεν ήξερε γιατί μισούσε την ομόλογή της. Την μισούσε απλώς επειδή υπήρχε. Όταν αυτός ο λόγος είναι αρκετός, δεν υπάρχει ανώτερο σκαλί που μπορείς να φτάσεις.

Η μοίρα τα έφερε έτσι που αναγκάστηκαν να συγκατοικήσουν. Με την κόρη της η μία, με τον γιό της η άλλη αλλά μέσα στους ίδιους τέσσερεις τοίχους. Τα πράγματα ήταν δύσκολα στην αρχή αλλά ποτέ μην υποτιμάτε την δύναμη της συνήθειας. Είναι το νερό που υποσκάπτει οποιονδήποτε βράχο. Δουλειές είχαν και τα δυό παιδιά, οπότε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας το περνούσαν μαζί, να τσακώνονται για το φαΐ που έπρεπε να ετοιμαστεί.

Τα χρόνια στοιβάζονταν σιγά σιγά, και βάραιναν τα κόκκαλα και των δυο τους. Ίσως ο άνθρωπος μαλακώνει όσο περνάει ο καιρός, ίσως όχι, αλλά οι εξάρσεις ήταν αραιότερες και ηπιότερες.

Όταν πέθανε η μια τους, το σπίτι δεν ήταν απαραίτητα πιο άδειο. Τα εγγόνια τριγύριζαν μέσα συνέχεια, η κόρη είχε βγει στην σύνταξη. Όχι, δεν ήταν και η συντέλεια πια. Ίσως μάλιστα, έστω και από αντίδραση, να είχε περισσότερη κίνηση.

Όμως η συμπεθέρα έλιωσε γρήγορα από την στενοχώρια της, και πριν κλείσει χρόνος, έφυγε και αυτή.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Κατηγορώ

Αγαπητέ Λαέ,

Θα μου επιτρέψετε από ευγνωμοσύνη για το γεγονός πως με δεχτήκατε, μια μέρα του Αυγούστου, στις τάξεις σας, να ενδιαφερθώ για την δόξα σας, και να σας πω, πως το άστρο σας τόσο λαμπρό μέχρι τώρα, απειλείται από την ατιμοτικότερη, την πλέον ανεξάλειπτη κηλίδα;

Βγήκατε σώος και αβλαβής από 400 χρόνια σκλαβιάς κατακτώντας τις καρδιές των Φιλελλήνων. Περάσατε από τις περιόδους του μεγαλείου σας δίνοντας στον κόσμο την Δημοκρατία και την Φιλοσοφία. Φτάσατε στον πάτο της σκλαβιάς και την ανυποστασίας μέχρι που απελευθερωθήκατε και αρχίσατε να χτίζετε το μέλλον σας κομμάτι κομμάτι. Περάσατε στον περασμένο αιώνα μέσα από ανδραγαθήματα και αναταραχές μέχρι την πολυπόθητη Μεταπολίτευση. Με τι χαρά, τι προσδοκίες ξεκινήσατε και πάλι να χτίζετε το μέλλον των παιδιών σας, το μέλλον που θα έφερνε όλους τους Έλληνες ενωμένους να προσπαθούν για το Ιδιωτικό και το Δημόσιο Καλό, όπου τα αυτονόητα θα γινόντουσαν ξανά αυτονόητα: ποτέ Έλληνας δεν θα εκμεταλλευόταν Έλληνα, ποτέ Έλληνας δεν θα βασάνιζε Έλληνα.

Αλλά τι ρύπος βορβόρου στο όνομά σας - θα έλεγα στην ύπαρξή σας - η αποτρόπαιη τροπή που έχει πάρει η Μεταπολίτευση. Ψάχνουμε να βρούμε κάτι που να έχει μείνει όρθιο από εκείνο το όνειρο και δεν μπορούμε να το βρούμε. Φτάσαμε στο σημείο, τα κόμματα να ομολογούν κυνικά πως δέχονταν μίζες παράνομα αφού δεν γινόταν να τις δεχτούν νόμιμα. Η ενσάρκωση της ύψιστης των εννοιών, της Δικαιοσύνης - η οποία εσάρκωση είναι και συνονόματή της αν εξαιρέσεις αυτό το κεφαλαίο στην αρχή - χρησιμοποιείται για την ακύρωσή της· για την απονομή της Αδικίας. Δεν υπάρχει πιο κάτω. Είναι λοιπόν γεγονός τετελεσμένο και ανεπανόρθωτο: Έχεις χάσει κάθε έννοια πυξίδας, δεν είναι πως δεν ξέρεις που βρίσκεσαι και πως θα πάς στον προορισμό σου, είναι πως δεν έχεις προορισμό.

Αφού τολμήσανε αυτοί, θα τολμήσω και εγώ. Την αλήθεια θα την πω γιατί υποσχέθηκα να την λέω, όταν η δικαιοσύνη στην κανονική λειτουργία της, δεν την πραγματώνει πλήρη και ακέραιη. Το καθήκον μου, μού επιβάλλει να μιλήσω, δεν θέλω να γίνω συνένοχος. Οι νύχτες μου κοντεύουν να γίνουν εφιαλτικές, στοιχειωμένες με το φάντασμα όλων των ανθρώπων σου που προσπαθούν να κάνουν το σωστό, που ξεκινούν με ελπίδες και που τρώνε τα μούτρα τους καθημερινά.

Και είναι σε σένα, Λαέ, που θα την κραυγάσω την αλήθεια αυτή, με όλη την δύναμη της επαναστατημένης ψυχής ενός τίμιου ανθρώπου. Από ενδιαφέρον πραγματικό για το μέλλον σου διατηρώ την πεποίθηση πως μπορείς να ξυπνήσεις. Άλλωστε αν δεν ξυπνήσεις εσύ, ποιος θα το κάνει στην θέση σου;

Και πρώτα πρώτα ας βροντοφωνάξουμε την Αλήθεια για την Μεταπολίτευση: Ο κύκλος της έφτασε στο τέλος. Και είναι ένας κύκλος αρνητικός. Ότι θετικό είχε να προσφέρει αυτό ήταν στο επίπεδο των ονείρων των προθέσεων, όχι της πράξης.

Μην ψάχνετε έναν άνθρωπο ή μια κάστα για να ρίξετε το φταίξιμο. Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι μας τελείωσαν. Δεν φταίνε οι πολιτικοί. Όχι. Ούτε οι επιχειρηματίες. Ούτε. Δεν φταίει ο εργάτης, ο άνεργος, ο δημόσιος υπάλληλος, ο αστυνομικός, ο δάσκαλος ή ο φοροεισπράκτορας. Αυτοί και αν δεν φταίνε. Δεν φταίει η μοίρα μας, το ριζικό μας που είναι μαύρο. Τα χρώματα ποτέ δεν φταίξανε σε τίποτε. Φταίει μόνο ένας: Ο Λαός.

Φταίει που δεν νιώθουμε καμμιά αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλο. Φταίει που ενώ μισούμε τους μετανάστες δεν αγαπάμε του γηγενείς. Πως να βρω αυτόν που ανακάλυψε την αντιπαροχή; Και τι να του πω όταν τον βρω; Πως κατέστρεψε μεμιάς όλη την Αθήνα; Πως να αντιδράσω στην ειρωνία ότι οι μαθητές του Χατζηκυριάκου-Γκίκα στην Αρχιτεκτονική, οι μαθητές αυτού του εραστή του Ωραίου, κατέστρεψαν αυτή την πόλη;

Α! Ο πόνος. Ο πόνος για τον τόπο σου σαν βλέπεις το τι συμβαίνει, σαν διαβάζεις τις ειδήσεις, όταν γυρίζεις από τα ξένα για να ζήσεις ξανά στα πάτρια. Το νόστιμον ήμαρ πόσο παραπλανεί!

Πως να ελευθερώσεις τόσους ημιυπαίθριους που τους έκλεισαν; Πως να μαζέψεις το εξασθενές χρώμιο από τον Ασωπό; Πως να κλείσεις τα "κλεισμένα" λατομεία; Πως να φυτέψεις όλα τα ξεριζωμένα, όλα τα καμένα δέντρα; Πως να κόψεις όλες τις ελιές, αυτά τα ιερά δέντρα, τα δέντρα των καταπατητών που αντικαθιστούν τα πεύκα εν μία νυκτί. Δεν υπάρχει πιο παράξενο θέαμα από τα καμένα δάση, τα μαύρα πεύκα ολόγυρα, το πράσινο να γυρίζει σιγά σιγά από χάμω, και μέσα στην μαυρίλα, καταπράσινες ελιές - όχι πάνω από μια πενταετία δέντρο· δεν έχουν μεγαλύτερες τα φυτώρια - να ανοίγουν τα κλαδιά τους αγέρωχες, νικήτριες της πάλης με την φωτιά.

Πως να νικήσεις τις ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες; Πως να μην θέλεις να σκοτώσεις τον υπάλληλο της πολεοδομίας που σου λέει "Καλά ρε συ την Παρασκευή ήρθες;" Ενώ δέχονται μόνο Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Πως να συγκρατηθείς και να μην φωνάξεις, να μην βρίσεις, να μην ρίξεις και καμιά μπουνιά.

Τι να κάνεις όταν πρέπει να κάνεις αίτηση για το επίδομα στον ΟΑΕΔ αφού ξεκινήσει η περίοδος που το δικαιούσαι; Τι να κάνεις όταν εγγράφεσαι στο πανεπιστήμιο αφού έχουν αρχίσει οι παραδόσεις;

Πως παλεύονται οι Δικαστές που χρηματίζονται; Πως παλεύονται οι Αστυνομικοί που αδιαφορούν; Πως παλεύονται οι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται τους υπαλλήλους τους; Ή που κοροϊδεύουν τους πελάτες τους; Πως παλεύονται οι εφοριακοί που βρίσκουν - ή εφευρίσκουν - παραβάσεις, παραλείψεις, παρανομίες μόνο για να τις συγκαλύψουν; Πως παλεύεται ο γιατρός που ζητάει φακελάκι με τον δικό σου άνθρωπο στο κρεβάτι του πόνου;

Δεν παλεύονται όλα αυτά. Αν ο άλλος, αυτός που είναι εκεί για να ακούσει το πρόβλημά σου και να το λύσει δεν νιώθει πια τίποτε· αν η απληστία, η βαρεμάρα ή ο κυνισμός βασιλεύουν· αν το δικαίωμα γίνεται υποχρέωση· αν το άχθος γίνεται άγος· τότε δεν έχεις ελπίδα. Ελπίδα υπάρχει μόνο μεταξύ αδελφών. Και τα αδέλφια έχουν προβλήματα και καμιά φορά δεν μιλιούνται κιόλας αλλά είναι πάντα αδέλφια. Ακόμη και στο μίσος τους αγαπιούνται.

Αλλά το ποστ αυτό παρατράβηξε, Λαέ, και είναι καιρός να το τερματίσω.

Κατηγορώ κάθε κλειστή κάστα που συγκαλύπτει τις παρανομίες στο εσωτερικό της "για το καλό της ομάδας" αλλά για το κακό σου Λαέ. Το χωριουδάκι που σιωπά στον βιασμό των παιδιών από τον πατέρα τους. Τους δικαστές που συγκαλύπτουν τις συντεχνιακές παρανομίες. Τους δικηγόρους που στηρίζουν την καριέρα τους στο πόσο έχουν πρόσβαση σε δικαστές. Τους συνδικαλιστές που δεν μιλάνε για τις μίζες ή τις κακοτεχνίες της επιχείρησης στην οποία εργάζονται αλλά μόνο για πέντε δεκάρες παραπάνω.

Κατηγορώ τους πολιτικούς που δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από την επανεκλογή τους.

Κατηγορώ τους επιχειρηματίες γιατί δεν τους ενδιαφέρει το κέρδος αλλά το εύκολο κέρδος. Το κέρδος που έρχεται μέσα από την πλάνη, την κλεψιά και την απουσία έργου.

Κατηγορώ τους νέους γιατί έχουν ήδη παραιτηθεί, από την σκέψη, από τον μόχθο και από την ελπίδα.

Κατηγορώ τους γέρους γιατί με τα έργα τους μας έφεραν εδώ που είμαστε.

Κατηγορώ όλους μας γιατί βιάζουμε το περιβάλλον καθημερινά. Και μετά υποκρινόμαστε πως δεν κάναμε και τίποτε.

Κατηγορώ τους πολιτικούς του καφενείου που αν ήταν Πρωθυπουργοί θα τα έκαναν όλα τέλεια και τώρα που δεν είναι δεν έχουν καμία υποχρέωση προς το σύνολο.

Κατηγορώ όλους μας για έλλειψη εμπιστοσύνης, συμπάθειας ο ένας στον άλλο, πραγματικής αλληλεγγύης.

Κατηγορώ το δικαστικό σύστημα για την μη απόδοση Δικαιοσύνης.

Κατηγορώ την δημόσια διοίκηση για πλήρη ανοργανωσιά, αναποτελεσματικότητα, διαφθορά και έλλειψη λόγου ύπαρξης.

Κατηγορώ τα κόμματα ως φορείς στελεχών που λυμαίνονται την δημόσια περιουσία. Ως προθαλάμους πλουτισμού ή, έστω, απλής κατάχρησης εξουσίας.

Κατηγορώ εμένα γιατί μπερδεύω το γράψιμο με την αληθινή πράξη.

Κατηγορώ εσένα, Λαέ, γιατί δεν μπορείς να νιώσεις ενωμένος αρκετά ώστε να βάλεις τρεις - όχι παραπάνω - στόχους: Περιβάλλον, Διαφάνεια, Δικαιοσύνη. Που είναι σε τελική ανάλυση ένας: Να δώσεις μέλλον στα παιδιά σου. Και στα παιδιά τους. Και στα παιδιά αυτών. Εις το διηνεκές.

Διατυπώνοντας τις κατηγορίες αυτές δεν αγνοώ πως υπόκειμαι στις διατάξεις του νόμου για το μπλόγκινγκ και πρέπει να αναρτώ τον κατά νόμο υπεύθυνο. Δεν το κάνω. Όσο για τους ανθρώπους που κατηγορώ, δεν τους είδα, δεν τους ξέρω, δεν έχω εναντίον τους ούτε μνησικακία ούτε μίσος.

Δεν είναι για μένα παρά αφηρημένες έννοιες, κακοποιά πνεύματα της κοινωνίας. Και η πράξη που εκτελώ εδώ δεν είναι παρά ενα επαναστατικό μέσον για να επισπεύσω την έκρηξη της αλήθειας και της δικαιοσύνης.

Δεν έχω παρά ένα πάθος, το πάθος του φωτός, εν ονόματι της ανθρωπότητας που τόσο υπέφερε και που τόσο έχει δικαίωμα στην ευτυχία. Η πυρακτωμένη διαμαρτυρία μου δεν είναι παρά η κραυγή της ψυχής μου. Ας τολμήσουν λοιπόν να με παραπέμψουν και η διαδικασία να γίνει στα φανερά.

Περιμένω.

Ευαρεστηθείτε, Λαέ, να δεχτείτε την διαβεβαίωση του βαθύτατου σεβασμού μου.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Guiness

Guiness - The swimmer

Εγκαινιάζω μια καινούργια ρουμπρίκα - Οι διαφημίσεις που με άγγιξαν. Είναι διαφημίσεις που με έκαναν να γελάσω ή να κλάψω - να νιώσω συναισθήματα. Τις μοιράζομαι μαζί σας και αν ξυπνήσουν κάτι μέσα σας, τότε η χαρά μου από τότε που τις πρωτοείδα θα είναι διπλή.

Ξεκινάω με την πολύ όμορφη διαφήμιση της Guiness για τον κολυμβητή. Το μότο Good Things Come to Those Who Wait, είναι πολύ όμορφο κατά την άποψή μου, και είναι κάτι που το ξεχνάμε στην εποχή της τρεχάλας.

Enjoy!

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Ραγδαίες Εξελίξεις

Ραγδαίες εξελίξεις στην υπόθεση Ζαχόπουλου.

Μετά από επτά μήνες στις φυλακές Κορυδαλλού, η Εύη Τσέκου αποφυλακίστηκε. Φαίνεται πως έγινε παραχώρηση από τον Ανακριτή, με την σύμφωνη γνώμη και του Εισαγγελέα, μετά το αίτημα της ΕΣΗΕΑ για αποφυλάκιση.

Το σκεπτικό του αιτήματος της ΕΣΗΕΑ ήταν πως θα χρειαζόταν μεγάλες αλλαγές στα άρθρα των δημοσιογράφων, αν καθυστερούσε η αποφυλάκιση και γινόταν μετά τα γενέθλιά της. Τώρα ένα απλό κόπυ-πέιστ έφτανε. Σε δέκα μέρες, θα έπρεπε να αλλάξει και το τριανταπεντάχρονη σε τριανταεξάχρονη.

Εν τω μεταξύ, ο ανακριτής γράφει ήδη την δεύτερη σελίδα της δικογραφίας. Υπενθυμίζουμε πως η πρώτη έχει ήδη δοθεί για καθαρογραφή, ώστε να μπορέσει να δοθεί για αντιγραφή, και στην συνέχεια να αποσταλεί στην γραμματεία της Εισαγγελείας, που θα την διαβιβάσει στην Ολομέλεια, για να αποφασιστεί σε ποιό τμήμα θα αναγνωστεί, ώστε να γίνει η εισήγηση για την αναμονή της δεύτερης σελίδας. Υπενθυμίζουμε πως λόγω της διαδικασίας του κατεπείγοντος που έχει παραγγελθεί από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Σανιδά, δεν χρειάζεται η ανάγνωση να γίνει στην Ολομέλεια.

Στο μεταξύ, στον φρενήρη αυτό ρυθμό, ήρθε να προστεθεί και το αίτημα του κατηγορούμενου κ. Αναστασιάδη για άμεση απολογία. Η απάντηση ήρθε άμεση από τον υπουργό κ. Χατζηγάκη «Η Δικαιοσύνη πρέπει να μείνει απερίσπαστη στον αγώνα ταχύτητας που κάνει για να ξεσκεπάσει κάθε όζουσα γωνιά σκανδάλου. Αν ο κύριος Αναστασιάδης βιάζεται να απολογηθεί ας κάνει πρόβες στον καθρέπτη, για να τα πει καλύτερα όταν έρθει η ώρα».

Δικαστικοί παρατηρητές δήλωναν πως με αυτόν τον ρυθμό έργου, ο κ. Αναστασιάδης δεν θα είχε τον χρόνο να συγκαλύψει τυχόν ευθύνες του ώστε να ζητάει επίμονα να εξεταστεί. Άρα, το πιθανότερο είναι να είναι αθώος.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Αγγελία

Ζητείται Υπουργός που δεν χρηματίζεται. Δεν δέχεται ταξίδια, δωράκια, πένες, ρολόγια αληθινά ή απομιμήσεις ίδια με το αληθινό, προσφορές για επιμήκυνση ψωλής, πρσφορές για σίγουρο και με φυσικό τρόπο χάσιμο βάρους, ή κάθε είδους τσιριτζάντζουλες. Δεν μας νοιάζει να ξέρει καμιά τέχνη ή να κάνει ο,τιδήποτε - εξάλλου είναι καλύτερα για τον τόπο να μην κάνει τίποτε η κυβέρνηση - αρκεί να νιώθουμε πως δεν τα παίρνει ρε παιδί μου. Είναι σημαντικό για εμάς, όταν κλείνουμε τον ημιυπαίθριό μας, όταν παίρνουμε ενοίκιο χωρίς απόδειξη, όταν ζητάμε φακελάκι, όταν πληρώνουμε για μια δικαστική απόφαση, όταν πληρωνόμαστε για να μην βεβαιώσουμε φορολογικές παραβάσεις, να νιώθουμε πως είμαστε από πάνω. Πως δεν υπάρχει κάποιος ανώτερος στην ιεραρχία που τα παίρνει παραπάνω από εμάς.
Για αυτό το προνόμιο, είμαστε διατεθιμένοι να πληρώσουμε €50.000 μαύρα μηνιαίως. Παρακαλώ μόνο σοβαρές υποψηφιότητες, με πλήρες βιογραφικό.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Άμεση Δημοκρατία

Μιλώντας παλαιότερα με ένα φίλο μου κοινωνιολόγο καταλήγαμε στο συμπέρασμα πως δεν κυβερνούν οι Nόμοι αλλά οι Eγκύκλιοι.

Ας το κάνω πιο καθαρό για να το καταλάβω και εγώ, γιατί αν δεν τα γράψεις αυτά τα πράγματα, κυκλοφορούν χωρίς φώτα ομίχλης μέσα στο μυαλό σου και υπάρχουν και ατυχήματα.

Την εξουσία την έχει ο Λαός. Πρέπει να γίνεται αυτό που θέλει αυτός.

Την παραδίδει στους αντιπροσώπους του, τους Βολευτές οι οποίοι τον αντιπροσωπεύουν και διασφαλίζουν τα συμφέροντά του. Καμμιά φορά το κάνουν παρά την θέλησή του (όχι συχνά, μόνον όταν ο ίδιος ο Λαός δεν ξέρει το συμφέρον του).

Αυτοί δεν έχουν άλλο τρόπο να ασκήσουν την εξουσία τους παρά μόνο γράφοντας (και ψηφίζοντας) κάποια κείμενα τα οποία συμπυκνώνουν τα συμφέροντα του Λαού, την σοφία τους και τα οποία ρυθμίζουν τις σχέσεις, το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι· τα καλά και τα συμφέροντα. Αυτά τα κείμενα τα ονομάζουμε Νόμους. Αυτοί λοιπόν είναι οι φορείς της εξουσίας των Βουλευτών.

Ποτέ όμως κανένα κείμενο δεν κυβέρνησε, δεν μπόρεσε να εξουσιάσει αν δεν υπάρχουν υποκείμενα που να το εσωτερικεύσουν και να το βιώσουν. Σκεφτείτε π.χ. την Βίβλο χωρίς Χριστιανούς! Έτσι και οι νόμοι χρειάζονται τους φορείς που θα τους υλοποιήσουν. Αυτοί οι φορείς είναι η Δημόσια Διοίκηση: Η Αστυνομία, τα Υπουργεία, Οι Δημόσιες Υπηρεσίες, οι ΔΕΚΟ. Αυτοί, αυτοί είναι οι εκλεκτοί μας, που μπορούν να υλοποιήσουν την εξουσία που τους δίνουμε, αυτοί μπορούν επιτέλους να κυβερνήσουν.

Πράγματι. Αυτοί όμως δεν μπορούν να διαβάσουν Νόμους. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τον κάθε υπάλληλάκο μιας ΔΕΚΟ να διαβάζει την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και να ακολουθεί το πρόσταγμά του Νόμου! Αν είναι δυνατόν! Όλες οι Υπηρεσίες έχουν εσωτερικούς κανονισμούς, κανόνες, παρακανόνες για να μπορούν επιτέλους να λειτουργούν συντεταγμένα. Για αυτό θέλουμε την Ανώτερη Διοίκηση των Οργανισμών (Αρχηγοί, Γενικοί Γραμματείς, Πρόεδροι και Διευθύνοντες Σύμβουλοι, Διοικητικά Συμβούλια) οι οποίοι διαβάζουν, με την βοήθεια των εγκρίτων Νομικών Υπηρεσιών τους - και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους -, ερμηνεύουν, αποστάζουν και, τελικά, βγάζουν το απόσταγμα της σοφίας τους: την Εγκύκλιο.

Αυτή τελικά κυβερνά. Η πολυθρύλητη Εγκύκλιος που ξέρει καλύτερα τον Νόμο και από τον ίδιο τον Νόμο! (Αυτός που άκουσε για έναν Νόμο στην τηλεόραση και έσπευσε στην Υπηρεσία και εισέπραξε το «Εμείς δεν ξέρουμε τίποτε κύριε δεν έχει έρθει καμμία Εγκύκλιος» καταλαβαίνει πολύ καλά τα παραπάνω).

Για στάσου! Ο παρατηρητικός αναγνώστης θα μας πει πως είχαμε ενστάσεις στο ότι ο Νόμος είναι ένα κομμάτι χαρτί, δυο αράδες νομικές και δεν μπορεί να κυβερνά ο ίδιος. Είναι δυνατόν να κυβερνά η Εγκύκλιος. Σε τι διαφέρει από τον Νόμο;

Έχετε δίκιο κύριε Αναγνώστα. Δεν κυβερνά η Εγκύκλιος. Κυβερνά ο Διοικητής, η Διευθύντρια και όποιος άλλος ερμηνεύει την Εγκύκλιο. Γιατί όχι ο υπάλληλος; Γιατί όταν αυτός είναι δύστροπος, όταν δεν κάνει αυτά που πιστεύεις πως πρέπει να κάνει, τότε έχεις την δυνατότητα να φτάσεις στον Προϊστάμενο, στον Διευθυντή. Αλλά μέχρι εκεί. Τα υψηλότερα σκαλοπάτια της Εξουσίας δεν είναι προσιτά στον μέσο πολίτη.

Κοιτάξτε τα παραπάνω και δείτε την γελειότητα να πιστεύουμε πως το πρόβλημα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας είναι οι εκλογές που πρέπει να διανθιστούν με δημοψηφίσματα. Δεν λέω πως τα δημοψηφίσματα είναι κακά αλλά δεν ξεκινούν καν να κοιτάξουν το πρόβλημα.

Η Εξουσία διυλίζεται τόσες φορές από τον ένα στον άλλο, που δεν μένει τίποτε στο τέλος (κάτι σαν τα εκατομμύρια της Miesens που κάθε ένας που τα μεταφέρει κόβει και το κομμάτι του ή την ηρωίνη που κόβεται όλο και περισσότερο μέχρι να φτάσει στον χρήστη).

Τα λέω αυτά στην γενικότητά τους αλλά δείτε και το ειδικό:

Η γυναίκα μου δικαιούται την ειδική παροχή προστασίας μητρότητας από τον ΟΑΕΔ. Χρειάζεται βεβαίωση από τον εργοδότη, Αντίγραφο απόφασης Επιδόματος απο το ΙΚΑ, Υπεύθυνη δήλωση, Αριθμό λογαριασμού και Ταυτότητα.

Πήγε λοιπόν να κάνει την αίτηση (αφού η Προσωπάρχης της, τής είπε πως πρέπει να την κάνει άμεσα πριν τις 9/7 αλλιώς θα χάσει το εξάμηνο). Οποίο σφάλμα!

Η υπάλληλος δεν την δεχόταν, η Προσωπάρχης επέμενε, καταλήξανε στην Διευθύντρια. Η οποία ήταν ανάγωγη και μόνο που δεν την έβρισε! «Δεν ξέρετε να διαβάζετε Ελληνικά κυρία μου, και εσείς και η Προσωπάρχης σας;» «Αν θέλετε κάντε την αίτηση και εγώ θα σας την απορρίψω».

Το πρόβλημα; Η επίμαχη παράγραφος της εγκυκλίου:

ΑΣΚΗΣΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ

Η δικαιούχος υποβάλλει, η ίδια ή δι’ αντιπροσώπου, στην αρμόδια υπηρεσία του ΟΑΕΔ, αίτηση εντός αποκλειστικής προθεσμίας 60 ημερών από τη λήξη της άδειας μητρότητας (τοκετού και λοχείας), ή της ισόχρονης προς το μειωμένο ωράριο άδειας ή και της ετήσιας κανονικής άδειας του κεφ. Α. της ανωτέρω Υ.Α.

Κατά την πρώτη εφαρμογή και για διάστημα δύο μηνών η προθεσμία των 60 ημερών αρχίζει από την δημοσίευση της Υπουργικής Απόφασης.

Το θέμα της Διευθύντριας είναι πως δεν δέχεται την αίτηση πριν την λήξη της λοχείας και της ισόχρονης και της κανονικής. Άρα, ξαναέλα αργότερα.

Γιατί; Από που (με τα λίγα Ελληνικά που ξέρω) λέει πως υπάρχει κατώτερο όριο στο πότε θα κάνεις την αίτηση; Μόνο τελικό όριο ορίζει η Εγκύκλιος για το πότε μπορείς να κάνεις την αίτηση και όχι αρχικό. Μπορώ να κάνω την αίτηση τώρα και να ξεκινάει σε τρεις μήνες.

Το ωραίο είναι πως θα πας μετά και θα σου πουν πως άργησες τώρα ,και δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις την αίτηση. Οπότε σκας τώρα, αλλάζεις προγράμματα, πας και ξαναπάς στον ΟΑΕΔ και ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το τι θα συμβεί. Στην καλύτερη περίπτωση, μένεις με το αίτημα διεκπεραιωμένο και την ταλαιπωρία στο κορμί και την ψυχή. Στην χειρότερη μόνο με την ταλαιπωρία.

Αχ, λίγα δημοψηφίσματα να είχαμε για να έχουμε πιο Άμεση Δημοκρατία!

Blogged with the Flock Browser

Tweet

There is a war

There is a war

Μετά από το ωραίο ποστ του Wert01gf θυμήθηκα το φανταστικό τραγούδι του Λέοναρντ Κοέν. Επίκαιρο όπως πάντα.

There is a war between the rich and poor,
a war between the man and the woman.
There is a war between the ones who say there is a war
and the ones who say there isn't.
Why don't you come on back to the war, that's right, get in it,
why don't you come on back to the war, it's just beginning.

Well I live here with a woman and a child,
the situation makes me kind of nervous.
Yes, I rise up from her arms, she says "I guess you call this love";
I call it service.

Why don't you come on back to the war, don't be a tourist,
why don't you come on back to the war, before it hurts us,
why don't you come on back to the war, let's all get nervous.

You cannot stand what I've become,
you much prefer the gentleman I was before.
I was so easy to defeat, I was so easy to control,
I didn't even know there was a war.

Why don't you come on back to the war, don't be embarrassed,
why don't you come on back to the war, you can still get married.

There is a war between the rich and poor,
a war between the man and the woman.
There is a war between the left and right,
a war between the black and white,
a war between the odd and the even.

Why don't you come on back to the war, pick up your tiny burden,
why don't you come on back to the war, let's all get even,
why don't you come on back to the war, can't you hear me speaking?

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Παιδιά

Τελικά τι σημαίνει να είσαι παιδί; Τι το ξεχωρίζει από τους ενήλικες; Ένα πράγμα μόνο: η ανοχή.

Η ανοχή που δείχνουμε στα λάθη τους, στις προσπάθειες που κάνουν και ξανακάνουν, στις ψεύτικες αρχές, στους ασθμαίνοντες τερματισμούς.

Αυτή η ανοχή όμως είναι εξωτερικός προσδιορισμός της παιδικότητας. Αυτή είναι η δική μας στάση απέναντί τους.

Από που πηγάζει όμως πραγματικά; Ποιό είναι το εσωτερικό σύστοιχό της; Aπό την ευχαρίστηση που βλέπουμε πως παίρνουν τα παιδιά από αυτές τις προσπάθειες.

Τις λανθασμένες. Τις επαναλαμβανόμενες. Τις ψεύτικες. Τις μισοτελειωμένες.

Αυτή την ευχαρίστηση είδα στα μάτια σου, Μιχάλη, καθώς έπαιζες με την Sunny Side of the Razor.

Στα 40 σου, την κιθάρα που αγάπησες και που αγαπάς ακόμη.

Για αυτό είσαι ακόμη παιδί.

Μείνε.

Tweet

Τετράστιχο

Άγριος δαίμονας με κάλεσε να μαζέψω μια θύελλα από τέσσερεις λέξεις:
Σοφία, παρεούλα, πρόθεση, σουπιά.

Αποφάσισα να το κάνω σε ένα ελλειπτικό τετράστιχο που παραπέμπει ελάχιστα στο ξενύχτι και την κραιπάλη που ακολούθησε με την Σοφία. Είναι φοβερό τι μπορεί να συμβεί όταν λείπουν τα αχρείαστα και υπάρχουν τα απαραίτητα. Το κρασί και τα ρούχα.

Σας αφήνω να βρείτε ποιό είναι ποιό αλλά και με το τετράστιχό μου:

Πρόθεση δεν είχα μία
για μαγείρεμα σουπιάς
Η Σοφία όμως ήρθε
παρεούλα μονομιάς.

Blogged with the Flock Browser

Tweet