Το χρέος

Μπήκε στο προκάτ 1 με το μισό κουλούρι στο χέρι. Το άλλο μισό το είχε φάει ήδη.

Ήταν γεμάτο από κόσμο που περίμενε για να κάνει τις συναινετικές προσημειώσεις του.

Κοίταξε γύρω και είδε κάθε καρυδιάς καρύδι. Είχε όμως χρόνο για αυτά.

Έψαξε για την δικηγόρο της τράπεζάς του και τότε την είδε: Μελαχρινή, διακριτικά βαμμένη, με ένα μπεζ στενούτσικο παντελόνι, ένα άσπρο πουκάμισο. Κρατούσε φάκελο δικογραφίας στο χέρι. Ίσως τελικά να μην γίνονται μόνο συναινετικές προσημειώσεις σήμερα, σκέφτηκε.

Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Αυτή κοίταξε το κουλούρι του· όχι και το πιο σέξυ θέαμα. Παρόλα αυτά δεν τραβήχτηκε, ίσως και μια υποψία χαμόγελου να σχηματίστηκε στα χείλη της.

Η δικηγόρος του δεν είχε έρθει ακόμη, οπότε κάθησε σε μια καρέκλα και βάλθηκε να βλέπει τον κόσμο με την περιέργεια μιας κουτσομπόλας.

Ήταν όλοι εκεί: η γιαγιά που την υποβάσταζαν για να πει το ναι στην προσημείωση, η αυστηρή δικαστής με τα γυαλιά πρεσβυωπίας, ο πρώην μάγκας μουστακαλής με το παχύ αλλά άσπρο μουστάκι, οι δικηγόροι με τα μπεζ κοντομάνικα πουκαμισάκια (καλά το κάνουν επίτηδες για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους;), η κοκκινομάλλα - ελαφρώς αναμαλλιασμένη - με το πράσινο στράπλες φόρεμα που μοιάζει μόλις να βγήκε από το Sex and the City, η μαυρισμένη με το τατουάζ χέννας πάνω απ' τον αστράγαλο - κρίμα για το πρόσωπο ρε συ, πάει χαμένο τέτοιο σώμα -, η υπέρ του δέοντος γεμίζουσα το κολλάν που φοράει, ο κουστουμάκιας που είναι συνέχεια στο κινητό, το ζευγάρι που περιμένει αλλά δεν λέει και να ανταλλάξει και καμμιά κουβέντα, ο καραφλός με την κοιλίτσα (αυτή που οι Βρεταννοί ονομάζουν beerbelly - πες το αυτό με μια λέξη στην πλούσια ελληνική γλώσσα σου με το «εν πλώ» και το φιλότιμο που δεν υπάρχουν σε καμμιά άλλη γλώσσα), οι δικηγόροι με το κινητό και την στάνταρ φράση «Είστε μέσα στο κτήριο; Σηκώνω το χέρι μου με βλέπετε;».

Ήταν και η όμορφη - πως αλλιώς να την πει; -. Δικηγόρος αλλά κάποιον περίμενε. Την ξανακοίταξε. Το βλέμμα της έψαχνε στον χώρο μα όταν έπεσε πάνω του έμεινε λίγο παραπάνω. Κάτι παίζει, σκέφτηκε.

Μια ψιλή, άχαρη μπήκε μέσα με μια τσάντα λαχούρι και φώναξε την τράπεζα του. Μαζεύτηκαν τέσσερεις πέντε· μαζί τους και η όμορφη.

Έδωσε ταυτότητα, του διάβασε τα του εγγράφου, και έφυγε να ξανακάτσει. Κοίταξε την όμορφη. Είχε μια κάποια ανησυχία. Ακόμη και όταν έκανε τις συνεννοήσεις, με την δικηγόρο του, κοιτούσε προς το μέρος του.

Ήταν σέξυ σήμερα. Θέλεις το μωβ πουκάμισο με τον φαρδύ, ψηλό γιακά, θέλεις που δεν ξυρίστηκε, μύριζε αρσενικό από μακρυά. Δεν το ήξερε αλλά το συνειδητοποιούσε χάρις στην όμορφη δικηγόρο.

Ξεκίνησε το παιχνιδάκι. Οι δικηγόροι περίμεναν στην ουρά για την δικαστή. Πρώτα η όμορφη και μετά η δική του.

Άρχισαν να κοιτιούνται διακριτικά, όπως οι πρώτες, φαρδιές πινελιές ενός πίνακα ζωγραφικής που οι ζωγράφοι φυλάνε για το φόντο. Κοιτούσε από πάνω, δεξιά και αριστερά του χωρίς να μένει πολύ πάνω του. Το ίδιο και αυτός. Δεν άφηνε το βλέμμα ποτέ κάπου συγκεκριμένα. Απλώς της έδινε να καταλάβει το ενδιαφέρον του.  Όταν δεν τον έβλεπε, την παρατηρούσε με ένταση. Η λεπτή γαλλική μύτη, το πάνω χείλος λίγο μικρότερο από το σαρκώδες κάτω, τα ίσια καστανά μαλλιά, ο λαιμός έτοιμος για δάγκωμα. Την ήθελε σαν φυλακισμένος που θέλει εξιτήριο.

Η ουρά τελείωνε, έπρεπε να προχωρήσει.  Έκανε το τεστ: Άλλαξε θέση. Γύρισε να κοιτάξει και δεν τον είδε. Χωρίς αν δείξει τι νιώθει, απλώς έριξε το βλέμμα της στον χώρο και τον ξαναβρήκε. Αυτός κοιτούσε προς το μέρος της χαμογελώντας. Ανταπέδωσε.

Τώρα όταν έπαιρνε το βλέμμα από την δικαστή, κοιτούσε προς την νέα του θέση. Τα βλέμματα έγιναν επίμονα και λιγότερο ντροπαλά.

Έφτασε η σειρά της και μετά θα ήταν η δικιά του. Πλησίασε. Η όμορφη τελείωσε την υπόθεσή της, και καθώς γύρισε να φύγει, τα πόδια τους τρίφτηκαν. Της έπιασε το χέρι.

Είναι γνωστό πως κάθε απόφαση είναι μια μικρή ή μεγάλη κατηφόρα. Θέλει προσπάθεια να επιστρέψεις πίσω. Κάποιες είναι ολόκληροι γκρεμοί. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

-Συγγνώμη αλλά θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι. Μήπως μπορείς να περιμένεις μια στιγμή να τελειώσω;

Αυτό όμως που δεν είναι τόσο γνωστό, είναι πως τις αποφάσεις τις παίρνει μόνο του το σώμα - το ασυνείδητο αν προτιμάτε - και ύστερα το καταλαβαίνει το μυαλό. Το σώμα σου έχει ήδη πάρει την απόφασή του και μόνο κοιτώντας εκ των υστέρων τις πράξεις σου, βλέπεις πότε πραγματικά άρχισες να φαίρεσαι με δεδομένη την απόφαση. Αυτή η στιγμή είχε ήδη φτάσει και για τους δύο.

-Ε..., εντάξει.

Τον φώναζαν. Συναίνεσε στην προσημείωση και σε μισό λεπτό είχε τελειώσει.

Βγήκε έξω και την είδε να τον περιμένει.

-Είσαι δικηγόρος;

Χαμογέλασε.

-Αυτό ήθελες; Φυσικά. Είναι πρόβλημα;

-Όχι. Όχι. Απλώς γράφω κάτι για τα δικαστήρια, μια μικρή ιστορία, και ήθελα να μάθω κάτι για να είναι αληθοφανής. Σκέφτηκα πως αν είσαι δικηγόρος θα το ξέρεις.

-;

-Υπάρχουν τουαλέτες που μπορείτε να χρησιμοποιείτε εσείς οι δικηγόροι;

-! ... Ναι, φυσικά. Τώρα όμως μου ανάβεις την περιέργεια. Τι χρειάζονται οι τουαλέτες;

-Στην ιστορία μου, στις τουαλέτες αυτές κάνουμε εμείς οι δύο έρωτα. Έλα να μου δείξεις.

Της έπιασε το χέρι και άρχισε να περπατάει. Δεν αντιστάθηκε. Όπως και να έχει όμως, απλώς ακολουθούσε. Δεν του έδειχνε τον δρόμο.

-Ξέρεις εγώ....

-Ξέρω, την διέκοψε. Ούτε εγώ. Πρέπει όμως να δω, πρέπει εσύ να μου δείξεις.

Είχε κάτι υποβλητικό αυτό το πρέπει του που δεν μπόρεσε να του αρνηθεί. Προχωρούσε ήδη στην κατηφόρα της.

Μπήκαν στο κτήριο έξι, στο βάθος του διαδρόμου δεξιά. Έφτασαν έξω από τις τουαλέτες.

-Μπες εσύ να δεις αν υπάρχει καμιά γυναίκα μέσα.

Μπήκε. Άνοιξε την πόρτα και του έγνεψε να μπει. Μπήκε και αυτός. Ένα τετράγωνο σχετικά δωμάτιο με δύο νιπτήρες και τρία κουβούκλια.

Άνοιξε το ένα και την έσπρωξε μέσα. Μπήκε και αυτός.

Την φίλησε.

Τον δάγκωσε.

Έτσι είσαι! σκέφτηκε.

Της άρπαξε το στήθος σαν αετός το θήραμα. Το άλλο χέρι ήταν ήδη χαμηλά. Ο κώλος της σφικτός, όπως τον περίμενε.

Το πρώτο κουμπί απ'το πουκάμισο ήταν ανοικτό, το δεύτερο σκίστηκε. Φίλησε τον λαιμό της και αυτή ρίγησε.

-Όχι πιπιλιά!

-Πολύ αργά γλύκα μου.

Κάθησε, του κατέβασε το παντελόνι και τον έβγαλε έξω. Τον έβαλε στο στόμα μέχρι που η καύλα του θόλωσε τα μάτια.

Σταμάτησε να τις χαϊδεύει τα μαλλιά και την σήκωσε πάνω. Έβγαλε το παντελόνι της, την γύρισε ανάποδα και με κόντρα τον τοίχο την πήρε. Στην αρχή αργά μέχρι να μπει καλά μέσα της, και μετά όλο και πιο βίαια. Τα πνιχτά βογκητά τους έδιναν τον ρυθμό.

Βγήκε πριν τελειώσει και τις έχυσε τον κώλο.

Πήραν ανάσες καθώς ντυνόντουσαν. Δεν είπαν λέξη.

Βγήκε πρώτα αυτή και μετά αυτός.

Έξω, μίλησε πρώτη αυτή.

-Ξέρεις..., αλήθεια δεν το έχω ξανακάνει.

-Το ξέρω. Και για μένα ήταν η πρώτη φορά.

-Μήπως θα μπορούσαμε...

-Δεν νομίζω, την διέκοψε. Είναι πολύ κομπλικέ. Είναι πολλά που...

-Άστο. Αντίο, είπε με βουρκωμένα μάτια.

-Αντίο. Έφυγε με γρήγορα βήματα.

Μόλις βγήκε έξω ένιωσε το κενό στο στομάχι. Κάθε βήμα προς το αυτοκίνητο ήταν όλο και πιο βαρύ. Γύρισε πριν συμπληρώσει πέντε.

Άρχισε να τρέχει, πέρασε την είσοδο ξανά και έφτασε εκεί που την άφησε. Δεν ήταν εκεί. Κοίταξε γύρω, μάταια. Είχε χαθεί.

Από τότε πέρασαν δύο χρόνια.

Μια φορά τον μήνα πηγαίνει στο προκάτ νούμερο 1. Κάθεται σε μια καρέκλα και βλέπει αυτούς που κάνουν προσημειώσεις.

Αυτή δεν ξαναφάνηκε. Δεν τον πειράζει. Του αξίζει να μην την ξαναδεί.

Πρέπει όμως να πληρώσει το χρέος του. Κάθε μήνα δωρίζει δύο ώρες «αταξίας» από την «τακτοποιημένη» ζωούλα του στην όμορφη δικηγόρο.

Ή στο φάντασμά της.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Καήκαμε

Το φοβερό στην υπόθεση είναι πως το δέντρο στην δεύτερη φωτογραφία καίγεται, και στο κέντρο της τρίτης υπήρχαν ορατότατες φλόγες.

Φαίνεται πως αυτός είναι ο λόγος που οι εμπρηστές δεν πιάνονται. Γιατί και οι φλόγες τους δεν πιάνονται από τον φακό.

Δεν πρόκειται να πιαστούν. Οι φλόγες είναι του διαβόλου βλέπεις.

Δεν περιμένω να πιαστούν, στο κάτω κάτω της γραφής.

Αυτό που περιμένω είναι να αφαιρεθεί το κίνητρο. Να κοπεί το παραμύθι με τους συνεταιρισμούς. Να γίνει το χωροταξικό (το πραγματικό χωροταξικό) και το κτηματολόγιο και να σταματήσει το παραμύθι με τα αυθαίρετα.

Αυτό που περιμένω είναι πως όπως ο κάθε μικροκακοποιός πιάνεται για ανάκριση μόνο και μόνο επειδή έγινε μια κλοπή στην περιοχή δράσης του έτσι, όταν καίγεται περιοχή που διεκδικεί συγκεκριμένος πολίτης στου Παπάγου (300 στρέμματα) να τον μπαγλαρώνουν για ανάκριση και να θεωρείται αυτόματα ύποπτος.

Αυτό που περιμένω είναι να έρθουν και να πάρουν τα ονόματα των δυο τριών καταπατητών στην Σταμάτα που δεν άφησαν δάσος και τώρα το καίνε από πάνω, και να τους ξεσκονίσουν.

Όχι δεν θέλω λίτες κρυμμένους ανάμεσα στα πεύκα τα βράδια για να πιάσουν αυτούς με την μηχανή που βάζουν την φωτιά.

Αυτά τα θέλει ο Ευαγγελάτος και θα μας τα πει πάλι το βράδυ.

Υπομονή καρδιά μου...

(Υ.Γ. Παρακαλώ τους δημοσιογράφους το βράδυ να μην αναφερθούν στην λαίλαπα της πυρκαγιάς - Ευχαριστώ).

Tweet

Η μεγαλύτερη αρετή

Τι είναι αυτό που επιτρέπει στην γη να γυρίζει;

Μα φυσικά, η μεγαλύτερη των αρετών, γνωστών στον άνθρωπο: Η υποκρισία.

Ο πήδουλας ξενογαμάει σαν τρελός, αλλά αν φέρεται μπροστά σε άλλους σαν αγαπημένος σύζυγος· αν την φιλάει συχνά και την κοιτά στα μάτια στην ταβέρνα τότε η κυρία που ξέρει - γιατί ξέρει - δεν λέει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, μόνο κλαίει, αν κλαίει, βουβά.

Μολις όμως δώσει λαβή· μόλις δώσει αφορμή, η κυρία θα τον ξεμαλλιάσει σαν ύαινα.

Όλοι ξέρουμε πως τα κόμματα χρηματοδοτούνται μέσω των επιχειρηματιών παρόλο που απαγορεύεται.

Όλοι ξέρουμε πως δωροδοκούν σε χρήματα, σε είδος και σε εξυπηρετήσεις (π.χ. προσλήψεις ανθρώπων πριν τις εκλογές κτλ.)

Όλοι ξέρουμε πως οι επιχειρηματίες με την σειρά τους, δεν πετάνε λεφτά αλλά κάνουν επενδύσεις. Κάποιες καλές, κάποιες κακές αλλά καμμιά άσκοπη.

Όλοι ξέρουμε πως οι πολιτικοί θα δώσουν πίσω αυτές τις χρηματοδοτήσεις. Όχι όμως με δικά τους λεφτά. Με τα δικά μας.

Όλοι βλέπουμε πως τα ΜΜΕ βοηθούν και με πιέσεις αυτό το παιχνίδι. Τα χρήματα είναι το καρότο και η κριτική των ΜΜΕ το μαστίγιο.

(Αν θέλετε να δείτε το τρικ στην πράξη σκεφτείται τον Μητσοτάκη. Απολογήθηκε μία μέρα και μετά ξεχάστηκε το ζήτημα. Αν θέλαν τα ΜΜΕ θα το είχαμε επί 50 ημέρες. Μην παρερμηνευτώ, δεν υπονοώ πως υπάρχει σύμπραξη - απλώς βρέθηκε μεγαλύτερο ψάρι και ξεχάστηκε το μικρό. Το θέμα είναι πως το ξεχάσαμε και εμείς.)

Έτσι δουλεύει το σύστημα.

Δεν μιλάμε όμως.

Δεν μπορεί ο κ.Πρετεντέρης, η κ. Τρέμη, η κ. Στάη, ο κ. Κακαουνάκης και δεν συμμαζεύεται, να μιλήσουν.

Για αυτό, μάς χρειάζεται ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί που θα φωνάξει επιτέλους: Ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Αλλαγή

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες κάτι αλλάζει επιτέλους στο πολιτικό σκηνικό. Μετά από μια μακρά περίοδο σήψης και σκανδαλολογίας η οποία ταλανίζει το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό φαίνεται πως ένας διαφορετικός πολιτικός πολιτισμός ανατέλει.

Ο πρωθυπουργός από την Εσπερία που βρισκόταν δήλωσε πως δεν είναι η ώρα να αποκτήσει - αν και θα μπορούσε - μικροκομματικά πολιτικά οφέλη από το σκάνδαλο Siemens.

Ασφαλείς πληροφορίες που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, πιστοποιούν πως ο Γ.Α.Παπανδρέου τηλεφώνησε με τον Πρωθυπουργό για να τον συγχαρεί και να του ζητήσει την συνδρομή του καθώς εκκαθαρίζει το κόμμα από τους καταχραστές τις εμπιστοσύνης του λαού. Ο κ. Καραμανλής με την σειρά του, τού δήλωσε πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον βρει αρωγό. Σε πρώτη φάση δεν πρόκειται να επιτρέψω την σύσταση εξεταστικής επιτροπής η οποία θα οδηγήσει την χώρα στην παραλυσία και η οποία δεν θα επιτρέψει να προχωρήσει κανένα κυβερνητικό έργο του είπε χαρακτηριστικά.

Ο Πρόεδρος του Κινήματος εμφανώς ανακουφισμένος, τού δήλωσε πως με αυτή την κίνηση του ο Πρωθυπουργος ανοίγει νέες γέφυρες συνεργασίας και επικοινωνίας με τα δύο κόμματα εξουσίας. Ως γνωστόν, ως τώρα, οποιαδήποτε επικοινωνία των δύο κομμάτων γινόταν μέσω τρίτων όπως ο κ. Χριστοφοράκος.

Ο Πρωθυπουργός του δήλωσε πως προτίθεται να αφήσει να χυθεί άπλετο φως και να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, αλλά αυτό πρέπει να γίνει με όρους αυτοκάθαρσης και αυτοθέσμισης του πολιτικού χώρου χωρίς εξωγενείς παρεμβάσεις (π.χ. δικαστικές) οι οποίες δύνανται να μειώσουν την ένταση της προσπάθειας.

Φαίνεται πως με αυτή την συμφωνία των κομμάτων εξουσίας κάτι κινείται επιτέλους στο Ελληνικό πολιτικό σκηνικό και η πολυπόθητη κάθαρση θα γίνει πραγματικότητα.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Η επιλογή

Μπήκε στο ασανσέρ με μια όμορφη παρουσία.

Χα! Πως το σκέφτηκα έτσι. Σαν σπορτκάστερ. «Και ο σκηνοθέτης μας δείχνει τις όμορφες παρουσίες στις εξέδρες».

Χαμογέλασε. Του χαμογέλασε και αυτή. Τώρα τι κατάλαβε άλλο θέμα,σκέφτηκε μέσα του.

Πήγαν να πατήσουν το κουμπί του Galaxy συγχρόνως. Τελικά υποχώρησε αυτή. Το ασανσέρ ρούφηξε την αμηχανία καθώς επιτάχυνε εντυπωσιακά. Υπάρχει ένας αδιόρατος ήχος που κάνουν τα γρήγορα ασανσέρ, αυτά που είναι σε ουρανοξύστες όπως στους δίδυμους πύργους στην Νέα Υόρκη - Θεός σχωρέστους. Είναι ένας ήχος που θέλει ηρεμία για να ακούσεις. Καταλαμβάνει θέση στον χώρο ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, μαζί με το σφύριγμα στα αυτιά μετά το κλάμπιγκ και τις φαγούρες στα ακρωτηριασμένα μέλη. Είναι ο ήχος της τεράστιας επιτάχυνσης, του καλοδουλεμένου μηχανισμού, του φόβου που μαζεύεται όλος σε μια γωνιά του μυαλού σου.

Προσπάθησε μάταια να τον ακούσει.

Μπήκαν στο μπαρ· αυτή έστριψε αμέσως αριστερά προς τους καναπέδες και τις φίλες που την περίμεναν. Αυτός για το μπαλκόνι. Ο φίλος του δεν είχε έρθει ακόμη. Κάθισε. Κοίταξε τον Λυκαβητό, φωτισμένο από το φως της δύσης, σαν ζωγραφιά Γάλλου περιηγητή του 18ου αιώνα.

Παρήγγειλε. Μοχίτο. Αυτή την θέα πληρώνεις στο κοκτέιλ σκέφτηκε, όχι το αλκοόλ.

Ο φίλος μπήκε και φιλήθηκαν. Κάθησαν να τα πούνε. Στελέχη. Τι ωραία λέξη. Έχει μια έννοια αλλά δύο χρησιμότητες: Στις επιχειρήσεις και στους ιούς. Όπως πρέπει.

Το πρώτο κοκτέιλ ήρθε και το δεύτερο ζητήθηκε: Ουίσκι σάουερ. Αντρικό.

Μίλησαν για όλα· για τον ΟΠΕΚ, για την ΠΕΚ,  για την μιζέρια της Ελλάδας, για τον Ομπάμα και την Χίλαρυ, για τα παιδιά που ήρθαν και αυτά που έρχονται.

Καθώς μιλούσαν ο νους του έφευγε στην δουλειά, στην οικογένεια, αλλού. Ένα ταξιδιάρικο χελιδόνι που γυρνούσε πάντα στην φωλιά του.

Τώρα, καθώς βρισκόταν στις διακοπές του και θυμόταν την συζήτησή τους, μπορούσε να θυμηθεί την περισσότερη, αλλά αυτά τα φτερουγίσματα, αυτά τα πετάγματα του νου, τού θόλωναν σημεία της. Δεν ήταν εκεί εκατό της εκατό.

Αυτό που σίγουρα θυμόταν, αυτό που μετάνιωνε, είναι που δεν μίλησαν για αυτούς. Τα θέλω και τα συναισθήματά τους. Αν είναι ευτυχισμένοι οι εγκλωβισμένοι, αν φοβούνται τον θάνατο ή όχι.

Δεν φταίει ο φίλος. Ή τουλάχιστον δεν φταίει μόνο αυτός. Ο ίδιος δεν εξετάζει τον εαυτό του. Μήπως γιατί είναι δύσκολο να κοιτάξεις μέσα, ή γιατί φοβάσαι τι θα βρεις; Άγνωστο. Για να το μάθεις πρέπει να κοιτάξεις. Το τέλειο catch 22.

Κοίταξε γύρω του. Οι ελιές, τα στάρια, το μονοπάτι που περπατούσε τόση ώρα. Τίποτε δεν είχε δει. Βυθισμένος στις σκέψεις του και στις αναμνήσεις σχεδόν δεν ήξερε που βρισκόταν.

Τι είναι ο χρόνος; Κλέφτης. Ο κλέφτης που σου παίρνει την ζωή και δεν σου αφήνει τίποτε για να ζήσεις. Το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν και όμως δεν ζούμε σε αυτό.  Περπατάς και σκέφτεσαι στο παρελθόν μια συζήτηση που έκανες, στην διάρκεια της οποίας σκεφτόσουν εκέινο το παρελθόν και εκείνο το μέλλον και όχι την ίδια την συζήτηση.

Η ζωή δεν μετριέται με την ηλικία αλλά με τα λεπτά, τις ημέρες, τα χρόνια, στα οποία ζεις στο παρόν. Υπάρχει ένας αόρατος μετρητής ηλικίας ο οποίος μετράει αυτές τις πραγματικές στιγμές. Η ηλικία και η ωριμότητα μετριώνται με αυτόν ακριβώς τον μετρητή.

Για αυτό ο φόβος είναι το χειρότερο συναίσθημα. Γιατί σου κλέβει την ζωή, δεν σε αφήνει να ζεις. Κάτι στο παρελθόν δεν σε αφήνει να ζήσεις στο παρόν γιατί ενδέχεται κάτι άσχημο να συμβεί στο μέλλον.

Ζω μια ζωή αλλού, σκέφτηκε. Στην δουλειά, ονειρεύομαι διακοπές· στο σπίτι σκέφτομαι την δουλειά· όταν είμαι μόνος αναπολώ τους φίλους· όταν είμαι με φίλους ανησυχώ για την οικογένεια.

Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που ζούν και αυτοί που παρατηρούν τους άλλους να ζουν· οι συγγραφείς, οι φωτογράφοι, οι καλλιτέχνες. Αυτοί που δεν εστιάζουν στο παρόν δεν είναι τίποτε από τα δύο· δεν είναι τίποτε. Δεν ανήκουν πουθενά. Είναι ζόμπι. Αυτό είμαι εγώ.

Πρέπει να επιλέξω τι είμαι, είπε φωναχτά και ξεκίνησε τον δρόμο του γυρισμού.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Λίγη χαρά

Και τώρα; Τι θα κάνουν οι σεισμόπληκτοι που περίμεναν μια καλή εμφάνιση και ένα καλύτερο αποτέλεσμα για να χαρούν, έστω και λίγες ώρες;

Μα καλά τρελλαθήκαμε;

Αυτό είναι το επίπεδο της εκφώνησης; Να παρακαλάμε με κάθε δεύτερη φράση να μας δώσουν πέναλτι;

«Αν ο Τοροσίδης έπεφτε ίσως και να ήταν πέναλτι».

Ίσως. Ίσως και να μην ήταν, μια και δεν υπήρχε επαφή.

Ποτέ θα κά, ποτέ θα κάνει...ξαστεριά.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Παράπονο

Αγάπη μου.

Πάνε δυόμιση μήνες και δεν μου έχεις πει λέξη. Είσαι απόμακρη. Έρχομαι από την δουλειά όλο προσμονή για το πως θα σε βρω, και εσύ δεν μου μιλάς καθόλου.

Τώρα τελευταία κάνεις κάποιες προσπάθειες αλλά ό,τι βγαίνει από το στόμα σου είναι ασυνάρτητο. Δεν ξέρω τι φταίει. Νιώθω πως αυτή η σχέση δεν προχωράει όπως θα ήθελα. Δεν επικοινωνούμε πια. Βέβαια, γελάς λίγο όταν είμαι κοντά σου αλλά αυτό δεν μου φτάνει. Δεν μπορώ να νιώθω πως υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να σου πω, τόσα πράγματα που έχεις να μου πεις, και δεν τα λέμε.

Δεν μπορεί να περνάνε οι ώρες χωρίς να ανταλλάσουμε κουβέντα. Στο τέλος θα έχουμε αποκλίνει τόσο που δεν θα έχει σημασία το κοινό παρελθόν μας παρά μόνο το ξέχωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον.

Όχι, όχι δεν θέλω να το σκέφτομαι, δεν μπορώ να παρατήσω αυτή την σχέση χωρίς να έχω προσπαθήσει, αξίζει πολύ περισσότερο από αυτό.

Δεν μπορώ όμως να γεφυρώνω τα χάσματα πάντα μόνος μου, χωρίς την βοήθειά σου.

Σε αγκαλιάζω και αντί να με κοιτάς, προτιμάς να κοιτάς το ταβάνι. Κουνάς το κεφάλι πέρα δώθε σε μια κίνηση χωρίς σκοπό, χωρίς έλεγχο, χωρίς νόημα. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια.

Μήπως φταίω εγώ; Μήπως σε παραμελώ; Μα δεν έρχομαι από την δουλειά με το χαμόγελο στα χείλη και με τα λόγια να ξεχυλίζουν από μέσα μου; Δεν σου μιλάω πάντα πρώτος; Δεν σου τραγουδάω, δεν κάνω τα πάντα για να φτιάξω το κέφι σου; Εσύ; Όλο γκρίνια και δάκρυα, όλο το νου σου στο φαΐ και στον ύπνο. Δεν είμαστε όμως μόνο υλικά όντα. Έχουμε και ψυχή. Δεν χορταίνεις μόνο με φαΐ.

Νομίζω όμως πως είναι κάτι μεγαλύτερο από την σχέση μας που σε βασανίζει. Δεν προσέχεις την προσωπική σου υγειινή, τρως και παίρνεις βάρος χωρίς να σε νοιάζει, γενικά παραμελείς τον εαυτό σου.

Ίσως πρέπει να πάμε σε κάποιον ειδικό να σε εξετάσει. Ίσως πρέπει να κάνω κάτι δραστικό.

Δεν ξέρω τίποτε πια.  Φοβάμαι.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Τέσσερεις φράσεις...

...πρέπει να βρω (ας όψεται ο Δαίμων).

Μία μόνο αληθινή. Η αναλογία, διαλεγμένη μετά από σκέψη περισσή, είναι αυτή που απαντάται στην ζωή.

Ένα παιχνίδι λοιπόν βγαλμένο από την ζωή. Για αυτό θα παίξω.

Ο γάτος μου είναι από το Σιάμ.

Γεννήθηκα σιαμαίος.

Φοράω κοστούμι στην δουλειά.

Βγάζω τα ρούχα μου for a living.


Είδες; Δεν πόνεσε. Εύκολο ήταν.

Μπορείς και εσύ Αρχηγέ της εκστρατείας κατά του φόβου να ακολουθήσεις.

Έλα και εσύ ποιήτρια μαζί αν θες.

Blogged with the Flock Browser

Tweet

Η καλύτερη

Αυτός είναι ο λόγος που αυτή η εποχή είναι η καλύτερη του χρόνου.

Tweet

Αθηναΐκές διαδρομές

Έκανα απόψε κάτι που είχα καιρό να κάνω. Περπάτησα.

Πήραμε την κόρη μας και πήγαμε για μια δουλειά στο Παγκράτι. Με το 203 από την Ακαδημία φτάσαμε στην πλατεία Παγκρατίου εύκολα. Ο μάρσιππος είναι φοβερή εφεύρεση και την συστήνω ανεπιφυλάκτως.

Ο γυρισμός ήταν πιο όμορφος. Κάτσαμε στο παρκάκι για να ταΐσουμε την μικρή και μετά από ένα σύντομο γεύμα, δέσαμε τα λουριά και ξεκινήσαμε.

Η Χρεμωνίδου είναι γεμάτη μαγαζιά, μια κακοφωνία από μάρκες, ταμπέλες και βιτρίνες που μοιάζει σαν έργο μαθητή που προσπάθησε πολύ. Ο παράδεισος των γυναικών.

Φτάσαμε στην Ευτυχίδου η οποία δείχνει γερασμένη αλλά αντιστέκεται στην φθορά. Κάτι σαν τον Βάρσο στην Κηφισιά· οι γέροι κάθονται ή σερβίρουν, και οι νέοι τα παίρνουν στο χέρι και γρήγορα, μην τους πάρει κανένα μάτι εκεί μέσα.

Όσο πλησιάζεις στην Β. Κωνσταντίνου οι πολυκατοικίες αποκτούν αέρα και σε κοιτούν αφ' υψηλού. Τα λόμπι εκτοξεύονται σε τετραγωνικά όμως, μόλις διασχίσεις την Β. Κωνσταντίνου.

Ανεβήκαμε την Μελεάγρου και στην γωνία με Βασ. Γεωργίου Β' κάναμε μια στάση για το υπόλοιπο γεύμα. Η ησυχία εκεί είναι απίστευτη μια και η κυκλοφορία είναι ελεγχόμενη και για να μένεις εκεί πρέπει να είσαι πιστοποιημένος ευπατρίδης.

Είδαμε και την αλλαγή των μπάτσων, με αυτούς παρέα αλλά και με τον Παπούλια και τον Καραμανλή (ο  οποίος, είμαι σίγουρος πως δεν θα πήγε ακόμη στην Ραφήνα μια και σπαζοκεφαλιάζει να λύσει τον γρίφο της ακρίβειας), φάγαμε ήσυχα και ήρεμα.

Τα απογεύματα μέχρι και τις 9-10 το βράδυ είναι αρκετά ανήσυχη. Με αυτή την βόλτα δεν βγάλαμε κιχ. Ο αέρας είχε σηκωθεί, της κράταγα τα χέρια για να μένουν ζεστά και καθώς με κοίταζε στα μάτια με το στόμα ανοιχτό, καθώς την είχα σφιχτά πάνω στο στήθος μου, ένιωθα άτρωτος.

Ψευδαίσθηση είναι. Δεν έχει σημασία. Πήρα δύναμη και σηκώθηκα. Αγκαλιά με την γυναίκα μου συνεχίσαμε.

Στησιχόρου και στο τέρμα δεξιά στην Μουρούζη. Πυροσβεστική με μεγάλη αυλή και πόρτες για να περνούν τα κόκκινα οχήματα.

Βασ. Σοφίας. Ένας ταλαίπωρος ξένος - Ολλανδός αν έπρεπε να στοιχηματίσω - προσπαθεί να πείσει τον ταρίφα να τον πάρει για Βούλα. Ανένδοτος. Στην χώρα μας ο παραγωγός έχει άποψη και ο καταναλωτής μαύρα μεσάνυχτα. Ακόμη και μπογιατζή να φέρεις, θα σου πει τι μαλακίες χρώματα είναι αυτά που διαλέγεις και θα στο βάψει το δωμάτιο όπως θέλει αυτός.

Σέκερη και Σόλωνος και ο αέρας έχει αλλάξει. Από την σιγουριά της καταγωγής, στην επιτήδευση της οικονομικής άνεσης. Η Φιλική Εταιρία απελευθέρωσε την Ελλάδα· στην πλατεία της ακόμη Διοικείται.

Σκουφά και τα μπαράκια είναι γεμάτα. Στο Φίλιον καμμιά αριστερή πολιτική ζύμωση δεν παρατήρησα· που είναι ο Τσίπρας, που η Κανέλλη; Έτσι θα πάει μπροστά ο τόπος;

Σίνα και Διδώτου φτάνουμε στα όρια του πολιτισμού. Το Μπαράκι του Βασίλη είναι το ορόσημο. Από εδώ και πέρα μπαίνεις με δική σου ευθύνη. Άδειο ακόμη· ούτε δέκα δεν ήταν όταν περάσαμε.

Συνεχίσαμε στον όμορφο πεζόδρομο της Πρασσά, Οκταβίου Μερλιέ με το 29ο Γυμνάσιο,..., μέχρι το σπίτι. Από τον Λυκαβηττό ακούγεται μια συναυλία. Έπαιζε σήμερα ο Παπακωνσταντίνου; Δεν ξέρω, αλλά έτσι μου φαίνεται.

Αυτό είναι και το πιο σίγουρο σημάδι:

Το καλοκαίρι έφτασε.

Καλώς ήρθε.

Blogged with the Flock Browser

Tweet