Μπήκε στο ασανσέρ με μια όμορφη παρουσία.
Χα! Πως το σκέφτηκα έτσι. Σαν σπορτκάστερ. «Και ο σκηνοθέτης μας δείχνει τις όμορφες παρουσίες στις εξέδρες».
Χαμογέλασε. Του χαμογέλασε και αυτή. Τώρα τι κατάλαβε άλλο θέμα,σκέφτηκε μέσα του.
Πήγαν να πατήσουν το κουμπί του Galaxy συγχρόνως. Τελικά υποχώρησε αυτή. Το ασανσέρ ρούφηξε την αμηχανία καθώς επιτάχυνε εντυπωσιακά. Υπάρχει ένας αδιόρατος ήχος που κάνουν τα γρήγορα ασανσέρ, αυτά που είναι σε ουρανοξύστες όπως στους δίδυμους πύργους στην Νέα Υόρκη - Θεός σχωρέστους. Είναι ένας ήχος που θέλει ηρεμία για να ακούσεις. Καταλαμβάνει θέση στον χώρο ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, μαζί με το σφύριγμα στα αυτιά μετά το κλάμπιγκ και τις φαγούρες στα ακρωτηριασμένα μέλη. Είναι ο ήχος της τεράστιας επιτάχυνσης, του καλοδουλεμένου μηχανισμού, του φόβου που μαζεύεται όλος σε μια γωνιά του μυαλού σου.
Προσπάθησε μάταια να τον ακούσει.
Μπήκαν στο μπαρ· αυτή έστριψε αμέσως αριστερά προς τους καναπέδες και τις φίλες που την περίμεναν. Αυτός για το μπαλκόνι. Ο φίλος του δεν είχε έρθει ακόμη. Κάθισε. Κοίταξε τον Λυκαβητό, φωτισμένο από το φως της δύσης, σαν ζωγραφιά Γάλλου περιηγητή του 18ου αιώνα.
Παρήγγειλε. Μοχίτο. Αυτή την θέα πληρώνεις στο κοκτέιλ σκέφτηκε, όχι το αλκοόλ.
Ο φίλος μπήκε και φιλήθηκαν. Κάθησαν να τα πούνε. Στελέχη. Τι ωραία λέξη. Έχει μια έννοια αλλά δύο χρησιμότητες: Στις επιχειρήσεις και στους ιούς. Όπως πρέπει.
Το πρώτο κοκτέιλ ήρθε και το δεύτερο ζητήθηκε: Ουίσκι σάουερ. Αντρικό.
Μίλησαν για όλα· για τον ΟΠΕΚ, για την ΠΕΚ, για την μιζέρια της Ελλάδας, για τον Ομπάμα και την Χίλαρυ, για τα παιδιά που ήρθαν και αυτά που έρχονται.
Καθώς μιλούσαν ο νους του έφευγε στην δουλειά, στην οικογένεια, αλλού. Ένα ταξιδιάρικο χελιδόνι που γυρνούσε πάντα στην φωλιά του.
Τώρα, καθώς βρισκόταν στις διακοπές του και θυμόταν την συζήτησή τους, μπορούσε να θυμηθεί την περισσότερη, αλλά αυτά τα φτερουγίσματα, αυτά τα πετάγματα του νου, τού θόλωναν σημεία της. Δεν ήταν εκεί εκατό της εκατό.
Αυτό που σίγουρα θυμόταν, αυτό που μετάνιωνε, είναι που δεν μίλησαν για αυτούς. Τα θέλω και τα συναισθήματά τους. Αν είναι ευτυχισμένοι οι εγκλωβισμένοι, αν φοβούνται τον θάνατο ή όχι.
Δεν φταίει ο φίλος. Ή τουλάχιστον δεν φταίει μόνο αυτός. Ο ίδιος δεν εξετάζει τον εαυτό του. Μήπως γιατί είναι δύσκολο να κοιτάξεις μέσα, ή γιατί φοβάσαι τι θα βρεις; Άγνωστο. Για να το μάθεις πρέπει να κοιτάξεις. Το τέλειο catch 22.
Κοίταξε γύρω του. Οι ελιές, τα στάρια, το μονοπάτι που περπατούσε τόση ώρα. Τίποτε δεν είχε δει. Βυθισμένος στις σκέψεις του και στις αναμνήσεις σχεδόν δεν ήξερε που βρισκόταν.
Τι είναι ο χρόνος; Κλέφτης. Ο κλέφτης που σου παίρνει την ζωή και δεν σου αφήνει τίποτε για να ζήσεις. Το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν και όμως δεν ζούμε σε αυτό. Περπατάς και σκέφτεσαι στο παρελθόν μια συζήτηση που έκανες, στην διάρκεια της οποίας σκεφτόσουν εκέινο το παρελθόν και εκείνο το μέλλον και όχι την ίδια την συζήτηση.
Η ζωή δεν μετριέται με την ηλικία αλλά με τα λεπτά, τις ημέρες, τα χρόνια, στα οποία ζεις στο παρόν. Υπάρχει ένας αόρατος μετρητής ηλικίας ο οποίος μετράει αυτές τις πραγματικές στιγμές. Η ηλικία και η ωριμότητα μετριώνται με αυτόν ακριβώς τον μετρητή.
Για αυτό ο φόβος είναι το χειρότερο συναίσθημα. Γιατί σου κλέβει την ζωή, δεν σε αφήνει να ζεις. Κάτι στο παρελθόν δεν σε αφήνει να ζήσεις στο παρόν γιατί ενδέχεται κάτι άσχημο να συμβεί στο μέλλον.
Ζω μια ζωή αλλού, σκέφτηκε. Στην δουλειά, ονειρεύομαι διακοπές· στο σπίτι σκέφτομαι την δουλειά· όταν είμαι μόνος αναπολώ τους φίλους· όταν είμαι με φίλους ανησυχώ για την οικογένεια.
Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που ζούν και αυτοί που παρατηρούν τους άλλους να ζουν· οι συγγραφείς, οι φωτογράφοι, οι καλλιτέχνες. Αυτοί που δεν εστιάζουν στο παρόν δεν είναι τίποτε από τα δύο· δεν είναι τίποτε. Δεν ανήκουν πουθενά. Είναι ζόμπι. Αυτό είμαι εγώ.
Πρέπει να επιλέξω τι είμαι, είπε φωναχτά και ξεκίνησε τον δρόμο του γυρισμού.
Χα! Πως το σκέφτηκα έτσι. Σαν σπορτκάστερ. «Και ο σκηνοθέτης μας δείχνει τις όμορφες παρουσίες στις εξέδρες».
Χαμογέλασε. Του χαμογέλασε και αυτή. Τώρα τι κατάλαβε άλλο θέμα,σκέφτηκε μέσα του.
Πήγαν να πατήσουν το κουμπί του Galaxy συγχρόνως. Τελικά υποχώρησε αυτή. Το ασανσέρ ρούφηξε την αμηχανία καθώς επιτάχυνε εντυπωσιακά. Υπάρχει ένας αδιόρατος ήχος που κάνουν τα γρήγορα ασανσέρ, αυτά που είναι σε ουρανοξύστες όπως στους δίδυμους πύργους στην Νέα Υόρκη - Θεός σχωρέστους. Είναι ένας ήχος που θέλει ηρεμία για να ακούσεις. Καταλαμβάνει θέση στον χώρο ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, μαζί με το σφύριγμα στα αυτιά μετά το κλάμπιγκ και τις φαγούρες στα ακρωτηριασμένα μέλη. Είναι ο ήχος της τεράστιας επιτάχυνσης, του καλοδουλεμένου μηχανισμού, του φόβου που μαζεύεται όλος σε μια γωνιά του μυαλού σου.
Προσπάθησε μάταια να τον ακούσει.
Μπήκαν στο μπαρ· αυτή έστριψε αμέσως αριστερά προς τους καναπέδες και τις φίλες που την περίμεναν. Αυτός για το μπαλκόνι. Ο φίλος του δεν είχε έρθει ακόμη. Κάθισε. Κοίταξε τον Λυκαβητό, φωτισμένο από το φως της δύσης, σαν ζωγραφιά Γάλλου περιηγητή του 18ου αιώνα.
Παρήγγειλε. Μοχίτο. Αυτή την θέα πληρώνεις στο κοκτέιλ σκέφτηκε, όχι το αλκοόλ.
Ο φίλος μπήκε και φιλήθηκαν. Κάθησαν να τα πούνε. Στελέχη. Τι ωραία λέξη. Έχει μια έννοια αλλά δύο χρησιμότητες: Στις επιχειρήσεις και στους ιούς. Όπως πρέπει.
Το πρώτο κοκτέιλ ήρθε και το δεύτερο ζητήθηκε: Ουίσκι σάουερ. Αντρικό.
Μίλησαν για όλα· για τον ΟΠΕΚ, για την ΠΕΚ, για την μιζέρια της Ελλάδας, για τον Ομπάμα και την Χίλαρυ, για τα παιδιά που ήρθαν και αυτά που έρχονται.
Καθώς μιλούσαν ο νους του έφευγε στην δουλειά, στην οικογένεια, αλλού. Ένα ταξιδιάρικο χελιδόνι που γυρνούσε πάντα στην φωλιά του.
Τώρα, καθώς βρισκόταν στις διακοπές του και θυμόταν την συζήτησή τους, μπορούσε να θυμηθεί την περισσότερη, αλλά αυτά τα φτερουγίσματα, αυτά τα πετάγματα του νου, τού θόλωναν σημεία της. Δεν ήταν εκεί εκατό της εκατό.
Αυτό που σίγουρα θυμόταν, αυτό που μετάνιωνε, είναι που δεν μίλησαν για αυτούς. Τα θέλω και τα συναισθήματά τους. Αν είναι ευτυχισμένοι οι εγκλωβισμένοι, αν φοβούνται τον θάνατο ή όχι.
Δεν φταίει ο φίλος. Ή τουλάχιστον δεν φταίει μόνο αυτός. Ο ίδιος δεν εξετάζει τον εαυτό του. Μήπως γιατί είναι δύσκολο να κοιτάξεις μέσα, ή γιατί φοβάσαι τι θα βρεις; Άγνωστο. Για να το μάθεις πρέπει να κοιτάξεις. Το τέλειο catch 22.
Κοίταξε γύρω του. Οι ελιές, τα στάρια, το μονοπάτι που περπατούσε τόση ώρα. Τίποτε δεν είχε δει. Βυθισμένος στις σκέψεις του και στις αναμνήσεις σχεδόν δεν ήξερε που βρισκόταν.
Τι είναι ο χρόνος; Κλέφτης. Ο κλέφτης που σου παίρνει την ζωή και δεν σου αφήνει τίποτε για να ζήσεις. Το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν και όμως δεν ζούμε σε αυτό. Περπατάς και σκέφτεσαι στο παρελθόν μια συζήτηση που έκανες, στην διάρκεια της οποίας σκεφτόσουν εκέινο το παρελθόν και εκείνο το μέλλον και όχι την ίδια την συζήτηση.
Η ζωή δεν μετριέται με την ηλικία αλλά με τα λεπτά, τις ημέρες, τα χρόνια, στα οποία ζεις στο παρόν. Υπάρχει ένας αόρατος μετρητής ηλικίας ο οποίος μετράει αυτές τις πραγματικές στιγμές. Η ηλικία και η ωριμότητα μετριώνται με αυτόν ακριβώς τον μετρητή.
Για αυτό ο φόβος είναι το χειρότερο συναίσθημα. Γιατί σου κλέβει την ζωή, δεν σε αφήνει να ζεις. Κάτι στο παρελθόν δεν σε αφήνει να ζήσεις στο παρόν γιατί ενδέχεται κάτι άσχημο να συμβεί στο μέλλον.
Ζω μια ζωή αλλού, σκέφτηκε. Στην δουλειά, ονειρεύομαι διακοπές· στο σπίτι σκέφτομαι την δουλειά· όταν είμαι μόνος αναπολώ τους φίλους· όταν είμαι με φίλους ανησυχώ για την οικογένεια.
Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που ζούν και αυτοί που παρατηρούν τους άλλους να ζουν· οι συγγραφείς, οι φωτογράφοι, οι καλλιτέχνες. Αυτοί που δεν εστιάζουν στο παρόν δεν είναι τίποτε από τα δύο· δεν είναι τίποτε. Δεν ανήκουν πουθενά. Είναι ζόμπι. Αυτό είμαι εγώ.
Πρέπει να επιλέξω τι είμαι, είπε φωναχτά και ξεκίνησε τον δρόμο του γυρισμού.
Blogged with the Flock Browser
Tweet
Posts
10 comments:
Φοβερό κείμενο, μούφα το Galaxy, κανείς δεν επιλέγει τι είναι, απλά είναι κάτι. υπολόγισε με με τους παρατηρητές.
Να'σαι καλά Βάσκες.
Ανάμεσα σε δύο τόπους η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος.
Πολύ όμορφο κείμενο, γεμάτο ζωντάνια..
Και εγώ ζόμπι αισθάνομαι πολλές φορές αλλά δεν είμαι. Το ξέρω πως δεν είμαι. Το ξέρω πως δεν είσαι. Ίσως πρέπει να κάνουμε κάποια στιγμή το απλό.Να αφεθούμε
Και το παρόν να ζεις, πάντα θα νιώθεις ότι "η ζωή είναι αλλού". Θα έχεις, όμως, το κέρδος της δράσης και όχι την (ψευδ)αίσθηση της παρατήρησης.
Μπου.
Εξαιρετικό!
Ο μετωπιαίος λοβός του εγκεφάλου ευθύνεται για όλα. Αυτός είναι υπεύθυνος για το ότι στοχαζόμαστε το μέλλον και αναπολούμε το παρελθόν. Πριν 30 χιλιάδες χρόνια είμασταν όλοι ζόμπι. Ξαφνικά άλλαξαν όλα
πολύ καλή περιγραφή εσωτερικών αναζητήσεων, αν θεωρείς εαυτόν ζόμπι προφανώς και είσαι, αν δέχεσαι "εξωτερικές" ματιές και κρίσεις θεωρώ ότι είσαι σ'ένα πρωτόγνωρο μεταίχμιο που απλά δεν σ'έχει αφήσει να καταλάβεις το τώρα που ζεις και το (κατα)κρίνεις μόνο όταν αυτό περνά...
"Αυτοί που ζουν και αυτοί που παρατηρούν τους άλλους να ζουν".
Ο blogger, για παράδειγμα, εκτός του ιστολογίου που έχει και χαριεντίζεται (ή όχι), είναι και παρατηρητής. Άρα, είσαι κι εσύ.
Όσο για το αν "ζεις" ή αν είσαι "ζόμπι", θα σου έγραφα το εξής. Και μόνο το γεγονός ότι κατέληξες στο συμπέρασμα ότι "είσαι ζόμπι-δεν εστιάζεις στο παρόν", και μόνο το ότι γράφεις "πρέπει να επιλέξω τι είμαι", αποδεικνύει ότι ζεις κι αφουγκράζεσαι τον εαυτό σου στο παρόν.
Απλά είσαι. Αρκεί.
Μίλησα.
Οβερ.
Ο χρόνος είναι μία πλάνη.Ζωή είναι εικόνες. Πολλές και σπάνιες. Ανακατεμένες και μοναδικές. Άνθρωπος είναι αυτός που φοβάται το χρόνο, την πλάνη, το ανύπαρκτο.
@fpboy Έχεις δίκιο παρατηρητή. Κάτι όμως μπορείς να κάνεις δεν είσαι εντελώς έρμαιο!
@wertgf01 Πολύ όμορφο!
@ο αλλος Η στιγμή που αφήνεσαι στο bungie jumping. Η καλύτερη πρέπει να είναι. Πρέπει να την δοκιμάσω.
@fegia Μαζί σου. Πρέπει επιτέλους να πετάξουμε τις ψευδαισθήσεις μας.
@Nomad Τρόμαξα! Α να χαθείς.
@alexandros Καλή η πληροφορία. Θενξ.
@blueprints Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα συμφωνώ. Δεν είναι εντελώς αυτοβιογραφικό το κείμενο. ΤΟ tag Λέει ιστορία. Όλα όμως μας αγγίζουν και ξεκινούν πό μέσα μας.
@gremii Πάντα στο θέμα. Όβερ.
@vasikow metoxos Μέσα είσαι. (Που θα έλεγε και η διαφήμιση της Q)
Post a Comment