Αναπάντητες κλήσεις παντού

Πάντα μια αφορμή βρίσκεται και ενώ παρακολουθείς ένα θέμα η σκέψη σου σε οδηγεί από το ένα μονοπάτι στο άλλο. Ο κόσμος είναι θρυμματισμένος (morcele έλεγε κάποιος μεγάλος) αλλά είναι επίσης ένα κουβάρι χωρίς άκρες και όπου και να πιαστείς δεν μπορείς να μείνεις μόνο με μια κλωστή. Σου έρχεται το κουβάρι πεσκέσι.

Ας είναι. Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν τα παρακάτω φανούν φλύαρα, υπερφύαλα, πατροναριστικά ή σοβαροφανή. Δεν έχεις κέρδος χωρίς ρίσκο μας έμαθε ο καπιταλισμός. Ισχύει και στο πεδίο της σκέψης.

Ξεκίνησε μια ωραία κουβέντα για το ξεπούλημα δημόσιας περουσίας επ' ευκαιρία του ΟΤΕ. Όλη εκτός θέματος για μένα. Πονάω να ακούω σοβαρούς ανθρώπους και να μην υπάρχει ούτε ένα επιχείρημα εκατέρωθεν. Το υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα μας είναι η παντελής έλλειψη δημοσίου διαλόγου. Αυτόν ποιός τον ξεπούλησε; Αυτός δεν είναι δημόσια περιουσία;

Ας πάμε σε πρώτες αρχές. Τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό; Η απλή ιδιοκτησία; Αν είναι κρατική είναι δημόσια, και αν όχι είναι ιδιωτική; Μα τότε δεν ξεπουλήθηκε τίποτε παρά μόνο ένα 3%· σταγόνα στον ιδιωτικοποιημένο ωκεανό της συγκεκριμένης επιχείρησης.

Η διαχείριση; Το επονομαζόμενο ελληνιστί management; Τότε ναι το δώσαμε. Μήπως όμως σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να εκλέγαμε την διοίκηση του ΟΤΕ και να μην τους διορίζει η κυβέρνηση; Γιατί αν αυτή η ίδια -η διοίκηση δηλαδή - είναι δημόσια, τότε αυτή η ίδια θα πρέπει να βρίσκεται υπό άμεσο δημόσιο έλεγχο. Γιατί να διορίζεται από τον υπουργό ο πρόεδρος και να χρησιμοποιείται - αφού διορίστηκε - ως προσωπικός ή κομματικός ρουσφετοϋλοποιητής; Αυτό δεν είναι προς κανένα δημόσιο συμφέρον.

Όχι, το δημόσιο συμφέρον είναι συγκεκριμένες αρχές και παράμετροι που πρέπει να διασφαλιστούν. Πρώτον, η πανελλαδική πρόσβαση σε σύγχρονες τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες. Δεύτερον, η πρόσβαση αυτή να γίνεται σε λογικές τιμές, αφού συμφωνούμε ως κοινωνία πως δεν πρόκειται για είδος πολυτελείας αλλά για βασικό αγαθό. Τρίτον, οι υπηρεσίες αυτές να προσφέρουν όσα διαφημίζουν και να διαφημίζουν όσα προσφέρουν - οι σχέσεις με μάς τους καταναλωτές δηλαδή, να είναι βασισμένες στην διαφάνεια και την ειλικρίνεια. Τέταρτον, το κράτος και ο στρατός να έχουν απρόσκοπτη δυνατότητα επικοινωνιών ακόμη και σε κρίσιμες περιόδους. Εδώ προσθέστε ό,τι πολιτική μας κατέβει και μας αρέσει, π.χ. να δίνουμε ένα κινητό δώρο σε κάθε πολίτη που κλείνει το 18ο έτος της ηλικίας του. Πέμπτον, το κράτος να μπορεί να επενδύσει αν το επιθυμεί ώστε να έχει κέρδη που να αξιοποιούνται για την μείωση του φορολογικού βάρους των πολιτών.

(Disclaimer: Κάθε λίστα είναι εξ ορισμού ελλειπής. Προσθέστε και άλλα στο δημόσιο συμφέρον αν θέλετε).

Πως τα διασφαλίζουμε αυτά; Πρώτον, με μια ρυθμιστική αρχή που να ασχολείται ενεργά με το πως τα δύο πρώτα θα διασφαλιστούν, και όχι με το πως θα προστατεύσει τις εταιρίες. Για ρωτήστε και την κυρία Redding τι πιστεύει για την ΕΕΤΤ και πως αυτή ενεργεί!

Δεύτερον, με την αύξηση του ανταγωνισμού που είναι ο καλύτερος μηχανισμός που έχουμε βρει ώστε οι πολίτες ως καταναλωτές να έχουν το πάνω χέρι στον συνεχή πόλεμό τους με τους παραγωγούς - εταιρίες, για την συμφωνία στην τιμή. Είναι επίσης ο καλύτερος τρόπος για να μειωθούν τα κόστη λειτουργίας των επιχειρήσεων κατά το δυνατόν. Είναι τέλος ένα αντίδοτο στο κίνητρο που έχουν οι εταιρίες να βρουν τρόπο να μας κοροϊδέψουν. Όχι όμως το μόνο. Μιλήσαμε ήδη για την ρυθμιστική αρχή.

Τρίτον, με το να κοστολογήσουμε και να επιβάλλουμε συγκεκριμένες πολιτικές. Να δούμε πόσο κοστίζουν οι τηλεπικοινωνίες στον Στρατό, στο Κράτος, σε απόμακρα σημεία που δεν συμφέρει μια επιχείρηση να πάει αλλά που εμείς θεωρούμε επιβεβλημένο να υπάρχουν τηλεπικοινωνίες. Αυτά τα κόστη δεν είναι απαραίτητο να πληρώνονται από τους πολίτες· μπορεί να πληρωθούν από τις εταιρίες τηλεπικοινωνιών ως μέρος του προνομίου αδειοδότησής τους για παράδειγμα. Το σημαντικό είναι να είναι φανερά ώστε άμα (χρονικοϋποθετικός σύνδεσμός) θελήσουμε να τα πάρουμε πίσω να το κάνουμε.

Τέταρτον, με την ανεξαρτητοποίηση των επιχειρήσεων από κάθε είδους πολιτικό ή κομματικό εναγκαλισμό. Το κράτος ως μέτοχος να έχει βέτο σε συγκεκριμένα θέματα που άπτονται του δημοσίου συμφέροντος (και κάπως να τα πληρώνει ή να τα επιβάλλει, όπως είπαμε πιο πάνω) αλλά κατά τα άλλα να είναι απλός μέτοχος και να παρακολούθεί την διοίκηση με σκοπό να αυξάνονται τα κέρδη της, αλλάζοντας την διοίκηση με κανονικές διαδικασίες όπως σε κάθε επιχείρηση (γενική συνέλευση κτλ.) αν έχει την πλειοψηφία.

Με άλλα λόγια: Δεν είχα καμμία δημόσια επιχείρηση ως πολίτης και κανένα δημόσιο συμφέρον όταν έκαναν έξι μήνες από της αιτήσεως να μου βάλουν τηλέφωνο. Αυτά δεν διορθώθηκαν γιατί πουλήθηκαν μετοχές ή γιατί δεν πουλήθηκαν. Έγιναν γιατί δημιουργήθηκαν και άλλες εταιρίες και υπάρχει ανταγωνισμός.

Αυτά για θεωρία (ο θεός να την κάνει).

Στην πράξη; Από το μάνατζμεντ των κομματόσκυλων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις που δεν ελέγχονται και κάνουν ό,τι θέλουν. Επιτέλους αυτές είναι οι μόνες εναλλακτικές μας; (Αν δεν πιστεύετε πως κάνουν ό,τι θέλουν, οράτε το θέμα του λαδιού: μας το έβγαλαν το λάδι).

Επίσης, αντί για σχέδιο τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεων, έχουμε σταδιακή πώληση μετοχών τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα εντελώς νομότυπα, ιδιώτης να αγοράζει και να πουλά τέτοιο ποσοστό ώστε να σύρεται η κυβέρνηση σε διαπραγματεύσεις με επενδυτή που διάλεξε άλλος αντί για αυτήν. Αντί να κάνει άμεσα με την πρώτη εκλογή της, διαγωνισμό επιλογής στρατηγικού επενδυτή. Που είναι και στο πρόγραμμά της. Το οποίο ώψιμα το θυμήθηκε.

Έτσι γίνομαι και εγώ πρωθυπουργός.

Blogged with the Flock Browser

Tweet