Χτύπησε το κινητό. Η γυναίκα. Άστο καλύτερα δεν το σηκώνω. Θα την έχει φάει η αγωνία αλλά δεν πειράζει, θα το ξεχάσει γρήγορα. Έτσι και αλλιώς η απόφαση πάρθηκε.
Ο αέρας δυνάμωσε κι' άλλο. Η πλώρη έκοβε τα κύματα και το σκαρί πήγαινε πάνω-κάτω σε έναν μεθυστικό ρυθμό. Διόρθωνε το τιμόνι πριν από κάθε κύμα ώστε να το φέρει γλυκά στο σκάφος αλλά όλα αυτά γινόντουσαν αυτόματα χωρίς συνείδηση. Ξαφνικά η αλισάχνη τον χαστούκισε. Ξύπνησε από τον λήθαργό του.
Και ο γάμος, τα παιδιά; Τι είναι; Δεν ακυρώνουν κάθε ελευθερία του ανθρώπου; Ή έστω του άντρα; Όχι. Ελευθερία είναι η δυνατότητα να επιλέγεις τις δεσμεύσεις σου. Να θέτεις όρια και περιορισμούς στον εαυτό σου. Για κάποιους τέτοιος είναι και ο γάμος. Αρκεί να το κάνεις συνειδητά, αρκεί να τον θέλεις εσύ. Δεν συμβαίνει όμως έτσι πάντα.
Παιδιά θέλεις, γιατί νιώθεις τον θάνατο να σε ζυγώνει. Τα μεγαλώνεις και ελπίζεις να τους περάσεις κάτι από τον εαυτό σου. Κάτι από το πνεύμα σου, την ματιά σου, τον τρόπο σκέψης σου. Να τα μεγαλώσεις και να δεις λίγο από εσένα μέσα τους. Τότε ησυχάζεις και μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου.
Τότε.
Αντί για αυτό όμως, τι γίνεται; Η κόρη σου, σπουδαγμένη, με τα φόντα για καριέρα, ικανή για όλα, αντί να διαλέξει τον δρόμο της, αντί να προσπαθήσει στην ζωή, διαλέγει έναν μαλάκα για να παντρευτεί. Να παντρευτεί στα 25 της! Έναν πλούσιο σαραντάρη που θα της προσφέρει σιγουριά, άνεση και ... και ... κι εγώ δεν ξέρω τι θα της προσφέρει ο γελοίος. Και εγώ δεν μπορώ να της πω τίποτε. Γιατί αν το κάνω - που προσπάθησα απ' έξω απ' έξω - θα με αρχίσει στα βρισίδια και δεν θα σταματάει. Αντί να πιάσει και να δαγκώσει το μήλο της Ζωής, θα κάτσει να τρώει σταφύλια από τα χέρια του ευνούχου. Θα αρμέγει την αγελάδα και θα γίνει μάνα. Και τι μάνα. Δεν θα έχει ζήσει και θα ζει μέσω τον παιδιών της. Θέ μου, εγώ τίποτε δεν κατάφερα να της δώσω;
Είχε ήδη φτάσει στον όρμο της Βούλας. Σχεδόν σούρουπο ο άνεμος είχε κατααγιάσει. Μαϊνάρισε την τζένοα, την έσπρωξε μέσα στο χατς, και μετά μαϊνάρισε και την μαΐστρα. Έριξε άγκυρα αρόδου και κάθησε πίσω απ'το τιμόνι. Ήπιε ένα τελευταίο ποτηράκι, κάπνισε ένα πούρο - το τραβούσε η στιγμή - και κατέβηκε κάτω. Στην ντουλάπα βρήκε το κουστούμι που είχε φέρει. Άλλαξε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη μια τελευταία φορά και ανέβηκε στο κατάστρωμα.
Έριξε το ντίνγκι, και βγήκε στην παραλία. Περπάτησε ως τον δρόμο και περίμενε να περάσει ένα ταξί. Μέχρι να γίνει αυτό,κατέβασε το σακάκι στους ώμους, σήκωσε τον γιακά του πουκάμισου και φόρεσε την γραβάτα του.
Σήκωσε το χέρι να σταματήσει το ταξί, μπήκε μέσα και κίνησε για τον γάμο της κόρης του.
...at last.
Ο αέρας δυνάμωσε κι' άλλο. Η πλώρη έκοβε τα κύματα και το σκαρί πήγαινε πάνω-κάτω σε έναν μεθυστικό ρυθμό. Διόρθωνε το τιμόνι πριν από κάθε κύμα ώστε να το φέρει γλυκά στο σκάφος αλλά όλα αυτά γινόντουσαν αυτόματα χωρίς συνείδηση. Ξαφνικά η αλισάχνη τον χαστούκισε. Ξύπνησε από τον λήθαργό του.
Και ο γάμος, τα παιδιά; Τι είναι; Δεν ακυρώνουν κάθε ελευθερία του ανθρώπου; Ή έστω του άντρα; Όχι. Ελευθερία είναι η δυνατότητα να επιλέγεις τις δεσμεύσεις σου. Να θέτεις όρια και περιορισμούς στον εαυτό σου. Για κάποιους τέτοιος είναι και ο γάμος. Αρκεί να το κάνεις συνειδητά, αρκεί να τον θέλεις εσύ. Δεν συμβαίνει όμως έτσι πάντα.
Παιδιά θέλεις, γιατί νιώθεις τον θάνατο να σε ζυγώνει. Τα μεγαλώνεις και ελπίζεις να τους περάσεις κάτι από τον εαυτό σου. Κάτι από το πνεύμα σου, την ματιά σου, τον τρόπο σκέψης σου. Να τα μεγαλώσεις και να δεις λίγο από εσένα μέσα τους. Τότε ησυχάζεις και μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου.
Τότε.
Αντί για αυτό όμως, τι γίνεται; Η κόρη σου, σπουδαγμένη, με τα φόντα για καριέρα, ικανή για όλα, αντί να διαλέξει τον δρόμο της, αντί να προσπαθήσει στην ζωή, διαλέγει έναν μαλάκα για να παντρευτεί. Να παντρευτεί στα 25 της! Έναν πλούσιο σαραντάρη που θα της προσφέρει σιγουριά, άνεση και ... και ... κι εγώ δεν ξέρω τι θα της προσφέρει ο γελοίος. Και εγώ δεν μπορώ να της πω τίποτε. Γιατί αν το κάνω - που προσπάθησα απ' έξω απ' έξω - θα με αρχίσει στα βρισίδια και δεν θα σταματάει. Αντί να πιάσει και να δαγκώσει το μήλο της Ζωής, θα κάτσει να τρώει σταφύλια από τα χέρια του ευνούχου. Θα αρμέγει την αγελάδα και θα γίνει μάνα. Και τι μάνα. Δεν θα έχει ζήσει και θα ζει μέσω τον παιδιών της. Θέ μου, εγώ τίποτε δεν κατάφερα να της δώσω;
Είχε ήδη φτάσει στον όρμο της Βούλας. Σχεδόν σούρουπο ο άνεμος είχε κατααγιάσει. Μαϊνάρισε την τζένοα, την έσπρωξε μέσα στο χατς, και μετά μαϊνάρισε και την μαΐστρα. Έριξε άγκυρα αρόδου και κάθησε πίσω απ'το τιμόνι. Ήπιε ένα τελευταίο ποτηράκι, κάπνισε ένα πούρο - το τραβούσε η στιγμή - και κατέβηκε κάτω. Στην ντουλάπα βρήκε το κουστούμι που είχε φέρει. Άλλαξε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη μια τελευταία φορά και ανέβηκε στο κατάστρωμα.
Έριξε το ντίνγκι, και βγήκε στην παραλία. Περπάτησε ως τον δρόμο και περίμενε να περάσει ένα ταξί. Μέχρι να γίνει αυτό,κατέβασε το σακάκι στους ώμους, σήκωσε τον γιακά του πουκάμισου και φόρεσε την γραβάτα του.
Σήκωσε το χέρι να σταματήσει το ταξί, μπήκε μέσα και κίνησε για τον γάμο της κόρης του.
...at last.
Blogged with the Flock Browser
Tweet
Posts
10 comments:
Ζητώ συγγνώμη για την ταλαιπωρία με την ορολογία. Καταρχήν, να πω - έχει ήδη υπαινιχθεί σε κάποιο σχόλιο - πως είναι άλλο να ξέρεις την ορολογία και άλλο να τα κάνεις όλα αυτά.
Για τους αμύητους ένα μικρό γλωσσάρι.
Μαϊστρα: Το κύριο πανί του σκάφους (πίσω από το κατάρτι).
Τζένοα: το μπροστινό πανί του σκάφους.
Φάλκα: η πόρτα που οδηγεί στο εσωτερικό του σκάφους.
Μαντάρι: Σχοινί που ανεβάζει ή κατεβάζει πράγματα όπως τα πανιά.
Σκότα: Σχοινί που μετακινεί πράγματα δεξιά ή αριστερά.
Πρότονος: Συρματόσχοινο που δένει το κατάρτι με την πλώρη - το μπροστινό μέρος του σκάφους.
Βιράρω: Ανεβάζω.
Μαϊνάρω: Κατεβάζω.
Ντίνγκι: Μικρό σκάφος (συνήθως φουσκωτό) που χρησιμοποιείται αν έχουμε ρίξει άγκυρα αρόδου (στο μέσω της θάλασσας όχι σε μώλο) για να βγαίνουμε από το σκάφος στον γιαλό.
Χωρίς να αφήνω να με χαλάσει η ναυτική ορολογία που δεν κατέχω (λόγω ευαίσθητου λαβυρίνθου...)εστιάζω στα εξαιρετικά περάσματα που φιλοξενούν ψήγματα της σοφίας σου διανθισμένα με αρμύρα και αλκοόλ!
"Παιδιά θέλεις, γιατί νιώθεις τον θάνατο να σε ζυγώνει. Τα μεγαλώνεις και ελπίζεις να τους περάσεις κάτι από τον εαυτό σου. Κάτι από το πνεύμα σου, την ματιά σου, τον τρόπο σκέψης σου. Να τα μεγαλώσεις και να δεις λίγο από εσένα μέσα τους. Τότε ησυχάζεις και μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου"
Ομολογώ οτι θάθελα κι άλλο!
Πολυ ωραίο Βάσκες!
Πολύ ωραία ιστορία.
Δείχνει στάση ζωής, άποψη. Με συγκίνησε.
Καλημέρα.
δεν με χαλάει που δεν καταλαβαίνω πολλά από την ναυτική ορολογία, κι όταν διάβαζα Καββαδία επίσης δεν με χαλούσε, ίσα ίσα που προσθέτει δύναμη στο κείμενο, όσο για το δικό σου (και διαβάζοντας τις 2 πρώτες "Αποτυχίες") το βρίσκω πολύ καλό, χάρηκα που σε βρίσκω...
k mena me sygkinise :(
tis kalhsperes mu
Αγαπητέ Βάσκες σε έχω ξαναεπισκεφτεί, αλλά με λιγότερο χρόνο από όσο χρειάζεσαι.
Πολύ όμορφα τα ποστ σου της "αποτυχίας". Σίγουρα έχουν πολύ μεγάλη ευαισθησία αυτά που γράφεις και συγκινούν κι εμένα που τα διαβάζω. Βρίσκω πολλά από τα θέματα που με απασχολούν κι εμένα αυτή την περίοδο.
Να σαι καλά και καλώς σε ξανα-βρήκα!
Ευχαριστώ όλους για τα καλά τους λόγια.
Ιδιαίτερα τους νέους ή ξανά-νέους. ;)
Σκέψου τη μέρα που θα βγεις μαζί της.
:)
θα είναι μοναδικά, φίλε.
Έχουμε διαβάσει και έναν Καββαδία, δε χρειάζονται γλωσσάρια. ;)
Άλφα με τόνο, μικρέ Βάσκες!
Post a Comment