Γράμμα στην αγέννητη κόρη μου

Αγάπη μου,

Καταρχήν σου εύχομαι να περάσεις καλά τις τελευταίες ημέρες που δεν έχεις το προνόμιο, και το βάρος, να αναπνέεις. Με το καλό να διαβείς τον Ρουβικώνα της ύπαρξης. Για σένα, ο κύβος ερίφθει κάποιους μήνες πριν.

Κατά δεύτερον, δεν θέλω να παρεξηγήσεις αυτό το αγάπη μου. Αγαπώ και την μητέρα σου και θα αγαπώ και σένα.  Η μία αγάπη δεν μειώνει την άλλη στο ελάχιστο, γιατί είναι δυο διαφορετικές αγάπες. Η μία είναι χωρίς όριο και η άλλη χωρίς όρους.

Την μητέρα σου την αγαπώ και μπορώ να κάνω τα πάντα για αυτήν. Μπορώ να τσακωθώ με συγγενείς μου, να χάσω φίλους μου, να αρχίσω το τσιγάρο, να κάνω έγκλημα. Για σένα δεν μπορώ να τα κάνω όλα αυτά.

Την μητέρα σου όμως την αγαπώ για αυτό που είναι. Για τον τρόπο που κάνει έρωτα, τον τρόπο που μπεμπεκίζει στην ομιλία, τα μαλλιά της όταν τα φωτίζει ο ήλιος, το πως γελάει με τα μάτια, τις εξυπνάδες και τις βλακείες που λέει, αυτά που απαιτεί και αυτά που δίνει. Εσένα, θα σε αγαπώ όπως και να είσαι. Όμορφη ή άσχημη, έξυπνη ή βαρετή, σέξυ ή λεσβία, ναρκομανής ή μεθύστακας, άνετη ή ντροπαλή, θα είσαι πάντα η κοράκλα μου.

Αυτά όμως δεν είναι γιατί σου γράφω αυτό το γράμμα.

Σου γράφω για να σου δώσω μερικές συμβουλές για την περιπέτεια που ξεκινάς και που λέγεται Ζωή.  Δεν θα το καταλάβεις για αρκετά χρόνια, αλλά δεν έχεις άλλες προσπάθειες, άλλα κανονάκια. Έρχεσαι μέσα από την ανυπαρξία· εμφανίζεσαι μέσω ενός θαύματος και περνάς την υπόλοιπη ζωή σου προσπαθώντας να αποτρέψεις το επόμενο θαύμα, αυτό που θα σε ξαναγυρίσει σε αυτήν. Και επειδή αυτό δεν γίνεται, το μόνο που μπορείς να κρύψεις, είναι το κεφάλι σου στη άμμο.

Έτσι θα κάνεις τα πάντα για να μην κοιτάξεις την άβυσσο.  Αυτή όμως θα υπάρχει, όπως υπήρχε για όλους όσοι προηγήθηκαν από εσένα και όλους όσους θα επακολουθήσουν.

Αν όμως σπάσεις αυτόν τον κύκλο, όπως το έκαναν κάποιοι άλλοι πριν από εσένα, αν σταματήσεις να προσπαθείς να αποφύγεις τον θάνατο, τότε ίσως μπορέσεις να ζήσεις πραγματικά.  Τότε κάθε στιγμή, κάθε μέρα, θα είναι γιορτή γιατί θα ξέρεις πόσο μοναδική είναι και πόσο φεύγει ανεπίστρεπτα. Τότε θα καταλάβεις πως μόνο η αγάπη, η κατανόηση, η συμπόνια, η αλληλεγγύη υπάρχουν, και πως όλα αυτά πηγάζουν από τον θάνατο, τον απόλυτο κριτή μας.

Εύχομαι τότε, να έχεις μια ανοιχτή καρδιά. Ανοιχτή στις εμπειρίες, ανοιχτή στους άλλους, ανοιχτή και γεμάτη αυτοπεποίθηση - ποιά είναι η διαφορά άλλωστε;

Συνειδητοποίησε πως δεν υπάρχει μοναδικός τρόπος θεώρησης των πραγμάτων, πως ακόμη και μια στιγμή μπορεί να κουβαλάει το βάρος μια ς ολόκληρης ζωής ή ακόμη και χιλιάδων ζωών, πως το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να πληρώσεις τις συνέπειες των δικών σου πράξεων, πως δεν υπάρχει τίποτε το κακό στο λάθος αλλά μόνο στο να μην προσπαθήσεις καν.

Με μια λέξη απόκτησε κρίση. Κατάλαβε πότε να μιλάς και πότε να το βουλώνεις, πότε να γελάς και πότε να κλαις, ξεχώρισε την ομορφιά από την ασχήμια, το βαρετό από το συνηθισμένο, το ξεχωριστό από το επιτηδευμένο.

Αν τα κάνεις αυτά, θα αξίζει και η Ιθάκη και το ταξίδι.

Blogged with the Flock Browser

Tweet