Συγγνώμη

Θα ήθελα επισήμως να ζητήσω συγγνώμη για την πλήρη κυριαρχία μου στον πολιτιστικό, πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό της χώρας.

Πριν σπεύσετε να αναρωτηθείτε αν αυτό για το οποίο νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ είναι αληθινό, πρέπει να σας πω, πως δεν το λέω ελαφρά τη καρδία. Χρειάστηκε σημαντική αναδρομή στην προσωπική μου ιστορία, καθώς και επιμονή στην επιστημονική μέθοδο παρόλο τον συναισθηματισμό που είναι αναπόφευκτος σε τέτοιες περιπτώσεις.

Στην αρχή δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια υποψία.  Δεν πρόλαβα να ξεκινήσω να γράφω στο μπλογκ για παράδειγμα, και η κάθε γιαγιά στην Δώθε Παναγιά ήξερε για τους μπλόγκερς.  Τα κανάλια είχαν πρώτο θέμα τους μπλόγκερς στα Δελτία, και κάθε κουβέντα δεν ήταν πλήρης χωρίς ολίγη από μπλόγκινγκ.

Χθες όμως παρατήρησα και κάτι άλλο το οποίο έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα των σκέψεών μου.  Πήγαμε να αγοράσουμε καροτσάκι για την μπέμπα που περιμένουμε εναγωνίως, και είδαμε και άλλους πολλούς να αγοράζουν καροτσάκια· στον δρόμο, πάρα πολύς κόσμος βγαίνει με παιδιά και κάνει βόλτες· φίλοι μας και συγγενείς έχουν μικρά ή και νεογέννητα παιδιά.  Αυτό δεν συνέβαινε πριν από λίγο καιρό, μια δεκαετία ας πούμε.

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις· ήταν δυνατόν τα θέματα που με απασχολούν εμένα να είναι τόσο σημαντικά ώστε να είναι στην κορυφή του προβληματισμού;  Αποφάσισα να το ψάξω περισσότερο.

Σκέφτηκα σημαντικές στιγμές στην ζωή μου· Πανεπιστήμιο· Ενώσεις με γυναίκες· Χωρισμοί· Εργασία· Γάμος· Εκλογές.  Η έρευνα ήταν κατηγορηματική: είχα δίκιο.

Όταν πήγα για παράδειγμα πανεπιστήμιο οι περισσότεροι άνθρωποι που ήξερα πήγαιναν πανεπιστήμιο.  Φοβερό!  Ήξερα και άλλους, συγγενείς ή φίλους, που δεν πήγαιναν, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία πήγαινε.  Και αυτά που έκανα; Φυσικά. Κλαμπ, πάρτυ, μαθήματα και τρέλλες ήταν ό,τι έκαναν όλοι.

Όταν τα έφτιαχνα με κάποια, όλος ο κόσμος ήταν ζευγάρια.  Τους έβλεπα στους δρόμους να πηγαίνουν χέρι χέρι· στα εστιατόρια να τρώνε δυο δυο.  Τα τραγούδια μιλούσαν όλα για τον έρωτα.  Γενικότερα δεν υπήρχε κανένα άλλο θέμα στην κοινή θεματολογία.

Ο χωρισμός;  Τότε ήταν που το φαινόμενο ήταν πιο χαρακτηριστικό.  Δεν υπήρχε τραγούδι που να μην μιλάει για χωρισμό.  Τα βιβλία και τα έργα στο σινεμά ήταν όλα συγκινητικά και θλιμμένα.  Πράγματι, η μελαγχολία ήταν μέσα στην ατμόσφαιρα της ίδιας της πόλης.

Δεν χρειάζεται να επιμένω με άλλα παραδείγματα.  Είναι φανερό πως επιβάλω την ατζέντα του προβληματισμού και πως γενικά ο κόσμος γυρίζει γύρω από εμένα.

Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι αυτό για όλους εσάς, και μεγαλόψυχος ων, θέλω και πάλι να σας ζητήσω συγγνώμη, αλλά δεν το κάνω επίτηδες.  Προφανώς έχω γεννηθεί με αυτό το χάρισμα το οποίο, σημειωτέον, δεν μπορώ να ελέγξω.  Δεν το κάνω επίτηδες, απλώς ασχολούμαι με τα σημαντικά πράγματα και πολλοί από εσάς, συμπολίτες μου, μού το αναγνωρίζετε.

Και πάλι, δεχτείτε την συγγνώμη μου αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ πως δεν θα ξαναγίνει.

Blogged with Flock

Tweet