Ήταν εργάτρια. Έπιανε πηλό και έφτιαχνε καρέκλες, τραπέζια και ράφια. Χαιρόταν να τα βλέπει να είναι σταθερά, να αντέχουν, να στηρίζουν. Ήταν ποιητής. Έπιανε πηλό και έφτιαχνε πουλιά, ήλιους, βιβλία. Χαιρόταν να τα βλέπει να πετάνε, να γελάνε, να ταξιδεύουν.
Αυτή, δούλευε στις σχέσεις της. Τις έπαιρνε από μικρό πουλάκι και τις τάιζε νερό και σκουληκάκια μέχρι να μεγαλώσουν και να δυναμώσουν. Χαιρόταν να τις βλέπει να μεγαλώνουν και να περπατάνε μόνες τους. Αυτός, δεν άντεχε τις σχέσεις που θέλανε δουλειά. Τις ήθελε σαν έτοιμο αετό, να κάθεσαι ανάμεσα στα φτερά του και να υπάρχει χώρος και για άλλον. Να πετάς πάνω από τα σύννεφα και να σου έρχονται δάκρυα στα μάτια από τον αέρα.
Τους κοίταζα από ψηλά και ήθελα να φωνάξω πως θέλει προσοχή. Τα ράφια κάνουν παρέα με βιβλία. Τα βιβλία όμως, με άλλα βιβλία.
Ενώθηκαν ξαφνικά. Είχαν και οι δυο λίγη μυωπία που δεν βοηθούσε να διακρίνεις καθαρά. Νόμιζαν πως βρήκαν το ταίρι τους. Ενώθηκαν σαν τους πρωτοανθρώπους του Αριστοφάνηּ· μια ρόδα που κυλάει με τέσσερα πόδια και χέρια.
Κυλούσαν με ορμή και πήγαιναν παντού. Ζαλίζει όμως αυτό. Τελικά, όταν μας έκοψαν στα δυο, κοπήκαμε πραγματικά. Δεν είναι στην φύση μας να είμαστε ενωμένοι, όσο και να νομίζουμε το αντίθετο. Όσο και αν το ψάχνουμε μια ζωή.
Η εργάτρια δεν άντεχε που δεν σταματούσαν και λίγο να ξαποστάσουν. Ο ποιητής δεν άντεχε που μόνο κυλούσαν και δεν πετούσαν καθόλου.
Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν για μέρες. Μετά σιωπή. Τέλος ένα δυνατό σπρώξιμο - γιατί ο νους πάει πάντα στη γέννα; - και έσπασαν στα δύο.
Μ' ένα αναστεναγμό, αυτή κάθισε στην πρώτη καρέκλα που είδε. Με μια λάμψη στα μάτια, αυτός πιάστηκε απ'τα πόδια του πρώτου αετού που πέρασε.
Αυτή, δούλευε στις σχέσεις της. Τις έπαιρνε από μικρό πουλάκι και τις τάιζε νερό και σκουληκάκια μέχρι να μεγαλώσουν και να δυναμώσουν. Χαιρόταν να τις βλέπει να μεγαλώνουν και να περπατάνε μόνες τους. Αυτός, δεν άντεχε τις σχέσεις που θέλανε δουλειά. Τις ήθελε σαν έτοιμο αετό, να κάθεσαι ανάμεσα στα φτερά του και να υπάρχει χώρος και για άλλον. Να πετάς πάνω από τα σύννεφα και να σου έρχονται δάκρυα στα μάτια από τον αέρα.
Τους κοίταζα από ψηλά και ήθελα να φωνάξω πως θέλει προσοχή. Τα ράφια κάνουν παρέα με βιβλία. Τα βιβλία όμως, με άλλα βιβλία.
Ενώθηκαν ξαφνικά. Είχαν και οι δυο λίγη μυωπία που δεν βοηθούσε να διακρίνεις καθαρά. Νόμιζαν πως βρήκαν το ταίρι τους. Ενώθηκαν σαν τους πρωτοανθρώπους του Αριστοφάνηּ· μια ρόδα που κυλάει με τέσσερα πόδια και χέρια.
Κυλούσαν με ορμή και πήγαιναν παντού. Ζαλίζει όμως αυτό. Τελικά, όταν μας έκοψαν στα δυο, κοπήκαμε πραγματικά. Δεν είναι στην φύση μας να είμαστε ενωμένοι, όσο και να νομίζουμε το αντίθετο. Όσο και αν το ψάχνουμε μια ζωή.
Η εργάτρια δεν άντεχε που δεν σταματούσαν και λίγο να ξαποστάσουν. Ο ποιητής δεν άντεχε που μόνο κυλούσαν και δεν πετούσαν καθόλου.
Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν για μέρες. Μετά σιωπή. Τέλος ένα δυνατό σπρώξιμο - γιατί ο νους πάει πάντα στη γέννα; - και έσπασαν στα δύο.
Μ' ένα αναστεναγμό, αυτή κάθισε στην πρώτη καρέκλα που είδε. Με μια λάμψη στα μάτια, αυτός πιάστηκε απ'τα πόδια του πρώτου αετού που πέρασε.
Blogged with Flock
Tweet
Posts
9 comments:
ομορφο κείμενο. Παρασκευιάτικο.
Άμα είναι Παρασκευή και είμαστε χαλαροί στην δουλειά......!
To Ρόδο ξέρει να βρίσκει :)
@Kostast, Πισσα και Πουπουλα
Η Παρασκευή βοηθάει πάντα. Ευτυχώς για την ισορροπία υπάρχει και η Δευτέρα.
@dora tsirka
Είναι όμορφο το ρόδο, όμορφα και τα αγκάθια του.
Βάσκες, θέλω να σου κάνω μια φιλοφρόνηση αλλά εσύ μπορεί να το πάρεις σαν ειρωνεία. Αλλά έχω εμπιστοσύνη πως ξεχωρίζεις τα αγκάθια από τα φύλλα.
Η ιστορία σου είναι πολύ γαμάτη, σαν ολντμποϋική!
Ευχαριστώ, όμορφο ρόδο για την φιλοφρόνηση που αν ξεχώρισα καλά είναι στην δεύτερη παράγραφό σου. ;-)
Σιρουσλι, μου δίνει πολύ κουράγιο στα πρώτα μου βήματα και είναι ανεκτίμητη η βοήθειά σου.
Α! Επίσης, θεωρώ τον ολντμπόι μπλογκοπατέρα μου όπως θα κατάλαβε όποιος διάβασε το αρχικό μου ποστ.
Διπλή η φιλοφρόνησή σου λοιπόν, και σε ευχαριστώ.
Το έχω διαβάσει το πρώτο σου ποστ. Μπορείς πια να του κάνεις και αφιερώσεις "συ μου χάραξες πορεία" και τα σχετικά. :)
Post a Comment