Ο πατέρας μου είναι Αεκτζής και Αεκτζής έγινα κι εγώ. Αν ο πατέρας μου ήταν Παναθηναϊκός, Παναθηναϊκός θα είχα γίνει κι εγώ. Αν ο πατέρας μου ήταν Ηρακληδεύς ή Παοκτζής, Ηρακληδεύς ή Παοκτζής θα είχα γίνει κι εγώ. Αν ο πατέρας μου ήταν Ολυμπιακός, Αρειανός ή Πανιώνιος, Ολυμπιακός, Αρειανός ή Πανιώνιος θα είχα γίνει κι εγώ. Αλλά ο πατέρας μου είναι Αεκτζής.
Μου πήρε αρκετό καιρό να απογαλακτιστώ πολιτικά από τον συντηρητικό πατέρα μου, και έτσι δεν έφαγα τα νιάτα μου στις μεταπολιτευτικές πορείες, τις διαδηλώσεις, τους αντιαμερικανισμούς. Το έκανα αργότερα όμως, και έμοιαζε κατά κάποιον τρόπο πιο αληθινό. Σαν να ήταν συνειδητή επιλογή και όχι απλή φάση της ηλικίας. Μπορεί όμως και να ήταν μια αντίδραση. Κάτι σαν την κρίση του μεσήλικα. Έβλεπα τα νιάτα μου να φεύγουν και έπρεπε να προλάβω να κάνω την επανάστασή μου. Δεν μεγαλώνεις λένε αν δεν σκοτώσεις τον πατέρα σου.
Κάποια στιγμή όμως –πάνε πέντε-έξι χρόνια τώρα- ένιωσα βαθύτατα ματαιωμένος, βαθύτατα μαλάκας. Και ιδιώτευσα. Δεν περίσσευε άλλωστε πια εκτός απ’ τη διάθεση και χρόνος. Αχ αυτός ο χρόνος που κατοβροχθίζει τα πάντα και καταβροχθίζεται χωρίς να το καταλάβεις. Πήρα και διαρκείας για τη ομάδα και που καιρός για συναντήσεις και πορείες. Έγινα και εγώ πατέρας και τώρα η κόρη μου είναι νεογέννητη.
Ένα βράδυ που την έβλεπα να κοιμάται, ξαναξύπνησε μέσα μου η θαμμένη επιθυμία να αλλάξω τον κόσμο. Στο παιδί μου άξιζε κάτι καλύτερο από αυτόν τον σκατόκοσμο των συμβιβασμών και των εκπτώσεων. Αλλά πώς; Θυμήθηκα τα πρωτοσέλιδα του καλοκαιριού για τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Δεν είμαι της παλιάς σχολής και θεωρώ πως τα κομπιούτερ, σε αντίθεση με την τηλεόραση που σε καθηλώνει στον καναπέ, σου ανοίγουν δρόμους. Μόνο όμως αν οδηγούν στην πράξη. Η επικοινωνία όμως μπορεί να είναι η απαρχή της πράξης. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι η τεχνολογία. Είναι οι λέξεις. Η φαντασία έχει την τάση να φαίνεται εντελώς ντυμένη μέσα στο μυαλό σου και γυμνή μόλις βγει έξω για να βολτάρει.
Ωστόσο ας το δοκιμάσω. Δύσκολο στον χειρισμό δεν είναι. Για μερικές εβδομάδες τώρα περιηγούμαι στα μπλογκ. Ώσπου διάβασα τον εαυτό μου σε ένα μπλογκ έστω και μέσα από τον φακό ενός άλλου. Το πήρα απόφαση. Με το νέο χρόνο εγκαινιάζω το μπλογκ μου. Κι όσο για ιδέες αγώνων – αιτημάτων – διεκδικήσεων δεν πιστεύω πως πρέπει να τους λέει κάποιος εν είδει ρετσέτας. Μόνο αν μπορέσουμε να μοιραστούμε εμπειρίες, να περιγράψουμε προσπάθειες, να χαρούμε για τις αποτυχίες και να μην επαναπαυθούμε με τις επιτυχίες θα μπορέσουμε να αντέξουμε στον χρόνο. Εμείς, πιστριρικάδες και μή, έχουμε το μέσο και τη δύναμη, αλλά δεν ξέρουμε πώς να ξεφύγουμε από την μιζέρια, την καθημερινότητα και την λάσπη που μας περικυκλώνουν και μας πνίγουν. Το κάνουν με το να μας αποκοιμίζουν σε έναν ύπνο γλυκό όσο και θανάσιμο. Το χρειάζομαι, χρειάζομαι κάτι από την παλιά φλόγα του αγωνιστή.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από την ανάγκη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη από την φλόγα που σε κατατρώει.
Υ.Γ. Αυτό το ποστάκι γίνεται πιο κατανοητό αν διαβάσεις αυτό.
Tweet
Μου πήρε αρκετό καιρό να απογαλακτιστώ πολιτικά από τον συντηρητικό πατέρα μου, και έτσι δεν έφαγα τα νιάτα μου στις μεταπολιτευτικές πορείες, τις διαδηλώσεις, τους αντιαμερικανισμούς. Το έκανα αργότερα όμως, και έμοιαζε κατά κάποιον τρόπο πιο αληθινό. Σαν να ήταν συνειδητή επιλογή και όχι απλή φάση της ηλικίας. Μπορεί όμως και να ήταν μια αντίδραση. Κάτι σαν την κρίση του μεσήλικα. Έβλεπα τα νιάτα μου να φεύγουν και έπρεπε να προλάβω να κάνω την επανάστασή μου. Δεν μεγαλώνεις λένε αν δεν σκοτώσεις τον πατέρα σου.
Κάποια στιγμή όμως –πάνε πέντε-έξι χρόνια τώρα- ένιωσα βαθύτατα ματαιωμένος, βαθύτατα μαλάκας. Και ιδιώτευσα. Δεν περίσσευε άλλωστε πια εκτός απ’ τη διάθεση και χρόνος. Αχ αυτός ο χρόνος που κατοβροχθίζει τα πάντα και καταβροχθίζεται χωρίς να το καταλάβεις. Πήρα και διαρκείας για τη ομάδα και που καιρός για συναντήσεις και πορείες. Έγινα και εγώ πατέρας και τώρα η κόρη μου είναι νεογέννητη.
Ένα βράδυ που την έβλεπα να κοιμάται, ξαναξύπνησε μέσα μου η θαμμένη επιθυμία να αλλάξω τον κόσμο. Στο παιδί μου άξιζε κάτι καλύτερο από αυτόν τον σκατόκοσμο των συμβιβασμών και των εκπτώσεων. Αλλά πώς; Θυμήθηκα τα πρωτοσέλιδα του καλοκαιριού για τις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Δεν είμαι της παλιάς σχολής και θεωρώ πως τα κομπιούτερ, σε αντίθεση με την τηλεόραση που σε καθηλώνει στον καναπέ, σου ανοίγουν δρόμους. Μόνο όμως αν οδηγούν στην πράξη. Η επικοινωνία όμως μπορεί να είναι η απαρχή της πράξης. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι η τεχνολογία. Είναι οι λέξεις. Η φαντασία έχει την τάση να φαίνεται εντελώς ντυμένη μέσα στο μυαλό σου και γυμνή μόλις βγει έξω για να βολτάρει.
Ωστόσο ας το δοκιμάσω. Δύσκολο στον χειρισμό δεν είναι. Για μερικές εβδομάδες τώρα περιηγούμαι στα μπλογκ. Ώσπου διάβασα τον εαυτό μου σε ένα μπλογκ έστω και μέσα από τον φακό ενός άλλου. Το πήρα απόφαση. Με το νέο χρόνο εγκαινιάζω το μπλογκ μου. Κι όσο για ιδέες αγώνων – αιτημάτων – διεκδικήσεων δεν πιστεύω πως πρέπει να τους λέει κάποιος εν είδει ρετσέτας. Μόνο αν μπορέσουμε να μοιραστούμε εμπειρίες, να περιγράψουμε προσπάθειες, να χαρούμε για τις αποτυχίες και να μην επαναπαυθούμε με τις επιτυχίες θα μπορέσουμε να αντέξουμε στον χρόνο. Εμείς, πιστριρικάδες και μή, έχουμε το μέσο και τη δύναμη, αλλά δεν ξέρουμε πώς να ξεφύγουμε από την μιζέρια, την καθημερινότητα και την λάσπη που μας περικυκλώνουν και μας πνίγουν. Το κάνουν με το να μας αποκοιμίζουν σε έναν ύπνο γλυκό όσο και θανάσιμο. Το χρειάζομαι, χρειάζομαι κάτι από την παλιά φλόγα του αγωνιστή.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από την ανάγκη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη από την φλόγα που σε κατατρώει.
Υ.Γ. Αυτό το ποστάκι γίνεται πιο κατανοητό αν διαβάσεις αυτό.
Posts
No comments:
Post a Comment