Το πρόβλημά μας είναι ταξικό

Διάβασα αυτό το άρθρο και δεν μπόρεσα να κάνω κάποιες αρνητικές σκέψεις για την κατάσταση που φτάσαμε.

Η αλήθεια είναι όμως, πως μου επέτρεψε να δω καθαρά, κάτι που θα έπρεπε να είχα καταλάβει από καιρό:

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ταξικό.

Μην γελάτε, δεν προσχώρησα στο ΚΚΕ. Δεν μπορείς όμως να μην παραδεχτείς πως η μαρξιστική λογική έχει να μας δώσει εργαλεία για να καταλάβουμε την σημερινή κατάντια μας.

Όταν το συνειδητοποίησα ήταν σαν μια βαριά ομίχλη, μια αχλύ, να σηκώθηκε ξαφνικά, σαν να ήρθε η επιφοίτηση, (epiphany θα πούνε οι φίλοι και σύμμαχοί μας Βρεττανοί).

Τι είναι κοινό στα θέματα του Ασφαλιστικού και του Φορολογικού; Για ποιον λόγο η Φοροδιαφυγή μας διαφεύγει; Γιατί η μόνη μεταρύθμιση που βλέπουμε είναι η μεταρύθμιση των μεταρυθμιστικών διαθέσεων των Κυβερνήσεών μας;

Μα φυσικά οι τάξεις μας.

Όταν σε όλον τον κόσμο ταξικά θεωρούνται τα προβλήματα που έχει μία τάξη επειδή καταπιέζεται από κάποια άλλη, στην Ελλάδα ακολουθούμε τον τρίτο δρόμο και έχουμε άλλου είδους ταξικά προβλήματα, μοναδικά στον κόσμο.

Το πρόβλημά μας είναι πως δεν έχουμε φτιάξει σωστές τάξεις!

Αντί να έχουμε τους φτωχούς εργάτες και τους πλούσιους βιομηχάνους, έχουμε τους καλούς γιατρούς μαζί με τους αγιογδύτες κυνηγούς φακελακίων. Έχουμε τους έντιμους εφοριακούς στοιβαγμένους με τους εκβιαστές ολκής.

Έχουμε τους Δικηγόρους που δουλεύουν δωρεάν για άπορους, με τους τηλεορασάκηδες καλοπληρωτές δικαστών. Ή τους άμισθους, στυγνά εκμεταλλευμένους δημοσιογράφους, με τους επαγγελματίες χειραγωγούς - προς ίδιον όφελος - της κοινής γνώμης.

Να συνεχίσω; Τους αγρότες που δουλεύουν έξω στις καιρικές συνθήκες για χασούρα, με τους επαγγελματίες επιχορηγούμενους συνεταιριστοφάγους. Αυτούς που κλείνουν δρόμους χωρίς στοιχειωδώς να ξέρουν ποιούς χτυπάνε με αυτή την κίνηση.

Έχει και άλλο: Τους βενζινοπώλες που χάνουν από τις αυξήσεις και τους λαθρέμπορους με τα σλέπια, τους ταξιτζήδες που τρέμουν μην πεθάνουν στην βραδινή βάρδια με τους διαμαρτυρώμενους γιατί θα αυξηθεί η φορολογία από τα δυσθεώρητα ύψη των €500 το έτος.

Η λίστα ατελείωτη.

Έλεος.

Πάντα μάλωνα γιατί έλεγα πως υπάρχει μεγάλη ευθύνη του ενός εκάστου από εμάς. Πάντα μου αντέτειναν πως η ευθύνη είναι της κυβέρνησης που εξέθρεψε αυτόν τον λαό.

Σήμερα είδα την λύση στον γρίφο. Φταίει η ενδιάμεση εκπροσώπευση. Φταίνε τα συνδικάτα, οι συνεταιρισμοί, τα διάφορα επιμελητήρια και παντός είδους ομάδες, οργανώσεις, γκρουπούσκουλα. Αυτοί φταίνε. Διαλέγουν με προσοχή τα μέλη τους ώστε να είναι μισοί μισοί. Μισοί καλοί και μισοί σκάρτοι. Έτσι, όποτε κυνηγάς τους σκάρτους βάζουν μπροστά τους καλούς και κόβουν την φόρα του ελεγκτή, του μεταρυθμιστή, του νεωτεριστή.

"Μα καλά θα βάλετε φόρο στα αυτοτελώς φορολογούμενα εισοδήματα των Δημοσίων Υπαλλήλων;" Δεν γίνεται. Θα βρούνε τον καϋμένο τον δασκαλάκο, τον κακομοίρη με τα τέσσερα παιδιά, την περίπτωση την αδικημένη τέλως πάντων και θα στην φέρουν. Νάτη η Αδικία. Αδικία όχι αδικία. Με Α κεφαλαίο. Έτσι, η κυβέρνηση σταματάει, και για τους σωστούς τους λόγους, λέει το Μεγάλο Όχι. Αυτό το Όχι όμως, είναι που την τρώει.

Αν είναι όμως αυτό το πρόβλημα, τότε κάπου εκεί είναι και η λύση. Πρέπει να δώσουμε κίνητρα για να αυτοκαθαριστούν οι τάξεις από τα παράσιτα, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να νικήσουμε στο ιδεολογικό πεδίο. Ίσως πρέπει να κατασυκοφαντούμε ολόκληρες ομάδες μέχρι να αυτοκαθαριστούν. Άδικο θα μου πείτε. Άδικο. Και τώρα; Είναι εικόνα Δικαιοσύνης αυτή που βλέπετε γύρω σας;

Βρείτε άλλον τρόπο, δεν έχει σημασία. Αλλά πρέπει ο σύλλογος των Εφοριακών να διώξει αυτούς που κλέβουν. Ας μείνουν οι μισοί δεν με νοιάζει. Και μετά θα του αναγνωρίσω το δικαίωμα στην απεργία. Μετά. Όχι τώρα.

Έλεος. 

Έχω αρχίσει και την λέω συχνά αυτή την λέξη. Επιτέλους, μην μου δίνετε άλλη αφορμή.

Tweet