Αγάπη μου.
Πάνε δυόμιση μήνες και δεν μου έχεις πει λέξη. Είσαι απόμακρη. Έρχομαι από την δουλειά όλο προσμονή για το πως θα σε βρω, και εσύ δεν μου μιλάς καθόλου.
Τώρα τελευταία κάνεις κάποιες προσπάθειες αλλά ό,τι βγαίνει από το στόμα σου είναι ασυνάρτητο. Δεν ξέρω τι φταίει. Νιώθω πως αυτή η σχέση δεν προχωράει όπως θα ήθελα. Δεν επικοινωνούμε πια. Βέβαια, γελάς λίγο όταν είμαι κοντά σου αλλά αυτό δεν μου φτάνει. Δεν μπορώ να νιώθω πως υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να σου πω, τόσα πράγματα που έχεις να μου πεις, και δεν τα λέμε.
Δεν μπορεί να περνάνε οι ώρες χωρίς να ανταλλάσουμε κουβέντα. Στο τέλος θα έχουμε αποκλίνει τόσο που δεν θα έχει σημασία το κοινό παρελθόν μας παρά μόνο το ξέχωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον.
Όχι, όχι δεν θέλω να το σκέφτομαι, δεν μπορώ να παρατήσω αυτή την σχέση χωρίς να έχω προσπαθήσει, αξίζει πολύ περισσότερο από αυτό.
Δεν μπορώ όμως να γεφυρώνω τα χάσματα πάντα μόνος μου, χωρίς την βοήθειά σου.
Σε αγκαλιάζω και αντί να με κοιτάς, προτιμάς να κοιτάς το ταβάνι. Κουνάς το κεφάλι πέρα δώθε σε μια κίνηση χωρίς σκοπό, χωρίς έλεγχο, χωρίς νόημα. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια.
Μήπως φταίω εγώ; Μήπως σε παραμελώ; Μα δεν έρχομαι από την δουλειά με το χαμόγελο στα χείλη και με τα λόγια να ξεχυλίζουν από μέσα μου; Δεν σου μιλάω πάντα πρώτος; Δεν σου τραγουδάω, δεν κάνω τα πάντα για να φτιάξω το κέφι σου; Εσύ; Όλο γκρίνια και δάκρυα, όλο το νου σου στο φαΐ και στον ύπνο. Δεν είμαστε όμως μόνο υλικά όντα. Έχουμε και ψυχή. Δεν χορταίνεις μόνο με φαΐ.
Νομίζω όμως πως είναι κάτι μεγαλύτερο από την σχέση μας που σε βασανίζει. Δεν προσέχεις την προσωπική σου υγειινή, τρως και παίρνεις βάρος χωρίς να σε νοιάζει, γενικά παραμελείς τον εαυτό σου.
Ίσως πρέπει να πάμε σε κάποιον ειδικό να σε εξετάσει. Ίσως πρέπει να κάνω κάτι δραστικό.
Δεν ξέρω τίποτε πια. Φοβάμαι.
Πάνε δυόμιση μήνες και δεν μου έχεις πει λέξη. Είσαι απόμακρη. Έρχομαι από την δουλειά όλο προσμονή για το πως θα σε βρω, και εσύ δεν μου μιλάς καθόλου.
Τώρα τελευταία κάνεις κάποιες προσπάθειες αλλά ό,τι βγαίνει από το στόμα σου είναι ασυνάρτητο. Δεν ξέρω τι φταίει. Νιώθω πως αυτή η σχέση δεν προχωράει όπως θα ήθελα. Δεν επικοινωνούμε πια. Βέβαια, γελάς λίγο όταν είμαι κοντά σου αλλά αυτό δεν μου φτάνει. Δεν μπορώ να νιώθω πως υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να σου πω, τόσα πράγματα που έχεις να μου πεις, και δεν τα λέμε.
Δεν μπορεί να περνάνε οι ώρες χωρίς να ανταλλάσουμε κουβέντα. Στο τέλος θα έχουμε αποκλίνει τόσο που δεν θα έχει σημασία το κοινό παρελθόν μας παρά μόνο το ξέχωρο παρόν και το αβέβαιο μέλλον.
Όχι, όχι δεν θέλω να το σκέφτομαι, δεν μπορώ να παρατήσω αυτή την σχέση χωρίς να έχω προσπαθήσει, αξίζει πολύ περισσότερο από αυτό.
Δεν μπορώ όμως να γεφυρώνω τα χάσματα πάντα μόνος μου, χωρίς την βοήθειά σου.
Σε αγκαλιάζω και αντί να με κοιτάς, προτιμάς να κοιτάς το ταβάνι. Κουνάς το κεφάλι πέρα δώθε σε μια κίνηση χωρίς σκοπό, χωρίς έλεγχο, χωρίς νόημα. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια.
Μήπως φταίω εγώ; Μήπως σε παραμελώ; Μα δεν έρχομαι από την δουλειά με το χαμόγελο στα χείλη και με τα λόγια να ξεχυλίζουν από μέσα μου; Δεν σου μιλάω πάντα πρώτος; Δεν σου τραγουδάω, δεν κάνω τα πάντα για να φτιάξω το κέφι σου; Εσύ; Όλο γκρίνια και δάκρυα, όλο το νου σου στο φαΐ και στον ύπνο. Δεν είμαστε όμως μόνο υλικά όντα. Έχουμε και ψυχή. Δεν χορταίνεις μόνο με φαΐ.
Νομίζω όμως πως είναι κάτι μεγαλύτερο από την σχέση μας που σε βασανίζει. Δεν προσέχεις την προσωπική σου υγειινή, τρως και παίρνεις βάρος χωρίς να σε νοιάζει, γενικά παραμελείς τον εαυτό σου.
Ίσως πρέπει να πάμε σε κάποιον ειδικό να σε εξετάσει. Ίσως πρέπει να κάνω κάτι δραστικό.
Δεν ξέρω τίποτε πια. Φοβάμαι.
Blogged with the Flock Browser
Tweet
Posts
11 comments:
ευχομαι να ειναι κατι οχι τοσο σοβαρο,κατι περαστικο..
Απόλυτα φυσιολογικά είναι όλα αυτά. Μέχρι τα 18 της (τουλάχιστον) δύσκολα θα επικοινωνείς μαζί της. Θα είσαι για εκείνη ένα αστείρευτο πορτοφόλι, ένα εμπόδιο που θα πρέπει να ξεπεράσει για να βγει, ο "κακός" που χαλάει κάθε διασκέδαση - όπως όλοι οι πατεράδες.
Υπομονή. Μπορεί μετά να φτιάξουν τα πράγματα.
υ.γ. πολύ αρνητικό-αυστηρό μου βγήκε. Θα υπάρξουν και καλές στιγμές, δεν είναι όλα μαύρα...
nice
είσαι αλήθεια όσο αγχωμένος ακούγεσαι ή το διακωμωδείς λίγο παραπάνω;
"Δεν χορταίνεις μόνο με φαΐ" ρε Βάσκες, άπαιχτε! Έχεις τον τρόπο σου πάντως και προς στιγμήν μας τάραξες..
Πολύ καλό, με φαντασία και ευρηματικότητα, όπως όλα τα ..παραπλανητικά κείμενα.
Να την χαίρεστε!
Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια.
Μην φοβάστε δεν είναι σοβαρό. Λίγο διακωμώδηση των σχέσεων και της έλλειψης επικοινωνίας και λίγο περιγραφή της φάσης που είναι η μπέμπα.
Όλα μαζί τυλιγμένα σε αλληγωρική λαδόκολλα.
Θα σου έλεγα πως όλοι έχουμε κοιτάξει τον άνθρωπό μας κι αυτός το ταβάνι, για μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα. Μα είδα πως αναφέρεσαι στη μικρή... Γι'αυτό κοιτά το ταβάνι λοιπόν. Όπως το Κουβαράκι, η χαζογάτα του άντρα. Ίσως θέλει να μεγαλώσει, να ψηλώσει. Ίσως πάλι κάτι να βλέπει εκεί πάνω. Αγγελάκια;
Τη γυναίκα σου κ τα μάτια σου βρε!... Όλο με τη ζουζού ασχολείσαι μου φαίνεται!
Μάκι.
Αγάπη του. Από τότε που εμφανίσθηκες στη ζωή του ο άνδρας εγκατέλειψε την αγαπημένη του Μπλογκερία. Σχεδόν. Την χρησιμοποιεί πια μόνο για κλάψει στους ώμους της που ΕΣΥ δεν του απευθύνεις το λόγο. Αγάπη του. Μίλα του. Μίλα μας και μη μας αγαπάς. :)
@Rose
Και σ'αγαπώ, και σου μιλάω. (Και θα σου μιλάω συχνότερα).
Αυτά.
Post a Comment