Το Βιβλίο της Ζωής

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το μυστικό που με τρώει τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Αυτό που με κόπο φωτογράφησα παραπάνω, είναι το "Βιβλίο της Ζωής". Όπως βλεπετε η φωτογραφία είναι λίγο θολή. Παρόλο που προσπάθησα πάρα πολλές φορές να το φωτογραφήσω αλλάζοντας και μηχανή και μόλο που δεν είμαι κακός φωτογράφος δεν κατάφερα να νετάρω. Πιστεύω πως αυτό δεν είναι δυνατό. Μην με ρωτήσετε γιατί· δεν ξέρω να σας απαντήσω. Ή μάλλον, δεν θα με πιστεύατε. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα στην Αλεξάνδρεια στα απομεινάρια της αρχαίας βιβλιοθήκης της. Ήταν σε μια αποστολή συνεργασίας των Αρχαιολογικών Εταιριών των δύο χωρών, αποστολές ρουτίνας· μια ομάδα νεοσυλλέκτων αρχαιολόγων, η φιλοδοξία τους μικρότερη μόνο από την αμετροέπειά τους, ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, θα δημιουργούσαμε τον κατάλογο των έργων.

Δουλειά σημαντική αλλά ρουτίνας. Σημαντική. Τι λέξη! Ο άνθρωπος μπορεί να κοροϊδέψει τον εαυτό του πως αυτό το μικροσκοπικό με το οποίο ασχολείται είναι αναγκαίο για όλη την ανθρωπότητα. Το κάνει ο πιλότος του F16, ο καρδιοχειρούργος, ο καπετάνιος αλλά και ο Γουίλι ο θερμαστής από το Τζιμπουτί. Όχι μόνο το κάνει, το χρειάζεται κιόλας. Τα παραμύθια είναι το καύσιμο της ψυχής.

Έτσι και εμείς· νομίζαμε πως σώζαμε τα μυστικά του κόσμου. Μυστικά κρυμμένα στις αποθήκες της Αλεξάνδρειας. Η κάθε αποστολή ήταν για ένα μήνα. Για μένα ήταν η τρίτη φορά, πράγμα σπάνιο. Ήμουνα παλιός, και ο επιθεωρητής της Αιγυπτιακής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που με ήξερε πια, μου έδειχνε κάποια περισσότερη εμπιστοσύνη. Κάπου στις τρεις εβδομάδες, ανάμεσα σε χειρόγραφα και δερματόδετα βιβλία τα χαρακτηριστικά των οποίων έγραφα στις φόρμες καταχώρησης, είδα αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία.

Αμέσως ένιωσα πως κάτι διαφορετικό είχα στα χέρια μου. Το βιβλίο άνοιγε από τα αριστερά, σημάδι πως είναι Εβραϊκό. Ανοίγοντάς το, είδα πως είναι γραμμένο στα εβραϊκά αλλά είχε σημειώσεις στο περιθώριο στα Ελληνικά.

Ο τίτλος του: Το βιβλίο της Ζωής. Το προοϊμιο με τρόμαξε αλλά και με μαγνήτισε όπως η φλόγα το μυγάκι.

Όποιος θέλει να μάθει τα μυστικά της, ας εισέλθει με προσοχή στα κείμενα που θα παραθέσω. Προσπάθησα να διασώσω ό,τι μπορούσα, καθώς η Εκκλησία και οι μεταφραστές της, σκοπό έχουν την εξόντωση των μυστικών που μας έρχονται από την Αιγυπτιακή και Ελληνική αρχαιότητα. Λαμβάνω μέρος καθημερινά σε ένα ψέμα, αλλά το βράδυ, υπό το φως κηρίων, γράφω ώστε να μπορέσω να διαφυλάξω όσα μαθαίνω το πρωϊ από τους χασάπηδες της Ιστορίας.

Κρύος ιδρώτας με έπιασε. Ευτυχώς έβρεχε και φορούσα καπαρντίνα. Το έκρυψα από κάτω της και προφασίστηκα κοιλόπονο. Δεν ήταν άγνωστος σε εμάς του Έλληνες άλλωστε. Άφησα τα πράγματά μου εκεί για να συνεχίσει την δουλειά κάποιος συνάδελφος. Ο ιδρώτας στο μέτωπό μου έκανε την δικαιολογία μου πιστευτή και ο Επιθεωρητής με άφησε να φύγω.

Το έργο είναι από την εποχή της μετάφρασης των εβδομήκοντα. Προφανώς ο συγγραφέας - Νικόδημος ο Αλεξαδρεύς υπογράφει - είναι ένας εξ αυτών. Η συγγραφή του πήρε αρκετά χρόνια. Η μετάφρασή του δεν μου παίρνει λιγότερο.

Από τότε το έχω σπίτι μου και μεταφράζω. Αυτά που διαβάζω μου φαίνονται απίστευτα και με φοβίζουν. Άνοιξα αυτό το μπλογκ ώστε να μπορέσα να σας γράψω κάποια από αυτά. Θα το κάνω διάσπαρτα σε άλλα ποστ ώστε να μην γίνω στόχος.

Ξεκίνησε με μια απλή πρόταση που έκανα στον Ηνίοχο. Αυτός την πήρε και την έκανε παιχνίδι. Δεν θα καλέσω κανένα. Θα παρακαλέσω όποια θέλει να γράψει και αυτή κάτι. (Χα χα χα άντε και εσείς αγοράκια γράψτε).

Γράφω για έναν πίνακα που έχω στον τοίχο μου. Δεν έχω να γράψω καμμιά όμορφη ιστορία για τον πίνακα του Γερμανού που έχω. Πήγαινα σε μια γκαλερί στο Ίλιον γιατί ήθελα να κάνω δώρο πίνακες σε κάποιους κοντινούς μου ανθρώπους όταν παντρεύτηκαν· τον έβλεπα και τον ερωτεύτηκα· τον παντρεύτηκα.

Δεν ήξερα τι να γράψω για αυτόν παρά μόνο πως μου θυμίζει βιβλίο...

Tweet