...Η αποτυχία...

Χαλάρωσε λίγο μια και δεν είχε στην πραγματικότητα ρότα. Δεν είναι εντελώς αλήθεια αυτό. Είχε πάντα το χάρισμα της πηγαίας αυτοπεποίθησης, μπορούσε πάντα να αφήνει τα πράγματα να τον παρασύρουν, σίγουρος πως μπορούσε να αντιμετωπίσει ό,τι θα του τύχαινε και δίνοντας την εντύπωση πως είναι καβάλα και οδηγεί την κατάσταση. Αυτό τον έσωσε πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά και του άνοιξε πολλές πόρτες. Όταν είχε βγεί από το λιμάνι, έκλεισε τα μάτια και γύρισε το τιμόνι τέρμα. Περίμενε μερικά δεύτερα και γύρισε στο κέντρο. Άνοιξε τα μάτια· κοιτούσε την Γλυφάδα. Χαμογέλασε και διόρθωσε την πορεία για την Βούλα. Εύκολα θα μπορούσε να είχε δει την Σαλαμίνα ή την Αίγινα, αλλά είδε την Γλυφάδα.

Αν μπορούσαμε να τον δούμε και τώρα, θα νομίζαμε πως είχε ραντεβού με την Βούλα, θα βλέπαμε πως κοιτούσε όλη την παραλιακή, τον Αγ. Κοσμά, το Ελληνικό μέχρι τον προορισμό του και ρουφούσε τον καπνό του, το ουίσκι του και σκεπτόταν.

Τι είναι ο άνθρωπος εκτός από μια ασταμάτητη ροή. Ροή σκέψεων, αισθημάτων και θελήσεων που κάπως έχει κατασταλάξει. Ένα ατέλειωτο χωνευτήρι που έχει διαλέξει τι θέλει, ακόμη και αν δεν ξέρει το πως και το γιατί. Και πως θα μπορούσε να ξέρει άλλωστε. Υπάρχει κάτι το βαθειά ανθρώπινο στο να μην ξέρεις πως λειτουργείς. Η πολυπλοκότητα αυτή μας κάνει ανθρώπους. Το βλέπεις στα νεογέννητα, που είναι σχεδόν σαν ρομποτάκια. Έχουν τρία κουμπιά, άλλαγμα, τάισμα, ύπνος και τα πατάς ανάλογα. Όμως είναι άνθρωποι, όχι επειδή τρώνε ή κλαίνε ή κοιμούνται, αλλά στον βαθμό που δεν είμαστε σίγουροι όταν κλαίνε γιατί κλαίνε.

Και αυτός; Τι ήθελε; Τι τον κούρντιζε, τι τον κρατούσε ξύπνιο την νύχτα και τι τον έτρεφε; Η ομορφιά και η ελευθερία. Το φίλτρο του τσιγάρου τον ξύπνησε από τις σκέψεις του. Είχε φτάσει η καύτρα σε αυτό. Το πέταξε στην θάλασσα. Γαμώτο. Έχω πει πως πρέπει να το σταματήσω αυτό. Αν ήταν εδώ η κόρη μου θα μου την έλεγε. Της το υποσχέθηκα.

Καιρός για τζένοα. Η σοφράνο σκότα ήταν ωραία νεταρισμένη πάνω στο σελφ-τέιλ ράουλο. Την αμόλυσε στην κουβέρτα. Κατέβηκε στην πλωριά καμπίνα, άνοιξε το χατς και έβγαλε την τζένοα από το σώβρακο. Έδεσε το πρώτο σκυλάκι στο χατς ώστε να το βρει από την κουβέρτα και ανέβηκε.

Στην πλώρη, πέρασε τα σκυλάκια ένα-ένα στον πρότονο. Έβαλε το μαντάρι στην τζένοα, και γυρνώντας στο κόκπιτ πέρασε το μαντάρι στο σελφ τέιλ. Το επόμενο κομμάτι ήταν πιο δύσκολο. Έπρεπε να βιράρει αλλά και να μαζέψει την σκότα, φέρμα. Πρώτα όρτσαρε αν και δεν χρειαζόταν πολύ, μια και ο άνεμος είχε γυρίσει Λεβάντες. Βίρα, φέρμα, βίρα, φέρμα, έτοιμη και η τζένοα.

Τώρα μπορεί να σβήσει και η μηχανή.

Επιτέλους, ησυχία. Ή η φασαρία θα ακούγεται ή οι σκέψεις.

Ο άνεμος είχε ανέβει και το σκάφος στα ανοιχτά όρτσα έγραφε εννιά μίλια. Σε μια ώρα θα ήταν Βούλα.

Γύρισε στις σκέψεις του. Ομορφιά και ελευθερία είπα. Είναι αλήθεια; Είμαι εγώ αυτό; Μήπως κοροϊδεύω τον εαυτό μου; Ευτυχία; Ποιος δεν την θέλει; Εγώ όμως δεν την είπα, σκέφτηκε. Δεν είπα ευτυχία και ελευθερία. Ή ομορφιά και ευτυχία. Μπα, δεν λέει τίποτε η ευτυχία. Η κάθε μαϊμού μπορεί να είναι ευτυχισμένη αν της δώσεις μια μπανάνα.

Η ομορφιά! Δυο γάμπες καθώς βγαίνουν έξω από το αυτοκίνητο πριν ακόμη προβάλει η γυναίκα· το ηλιοβασίλεμα μέσα από μια σκηνή μπροστά στην θάλασσα· η ανατολή ή η βροχή ενώ κολυμπάς· τα έλατα χιονισμένα· η χιονοθύελλα έξω από το σπίτι ενώ καίει το τζάκι· το πρώτο κλάμα ενός παιδιού· το πρώτο του βήμα· η στιγμή της επιφώτησης όταν λύνεις ένα πρόβλημα· το βλέμμα του άντρα όταν βγαίνει από το δωμάτιο που έχασε την παρθενιά του· οι ανάσες μιας γυναίκας που χύνει.

Ελευθερία! Ο άντρας που φεύγει για το μέτωπο· η γυναίκα που διαλέγει καριέρα αντί οικογένεια· ο σκύλος που δαγκώνει τον αφέντη του· το παιδί που δεν πίνει το γάλα του· ο ήρωας· ο βαγκαμπόντης· ο γάιδαρος· ο εφευρέτης.

Το μπουκάλι ανεβαίνει αλλά ο πάγος όχι. Έπρεπε να ξανακατέβει για ανεφοδιασμό.

Η Βούλα πλησίαζε.

this is taking longer than expected...

Blogged with the Flock Browser

Tweet