Μακεδονική σαλάτα

Τώρα που έχουμε άλλη μια ευκαιρία να κάνουμε μακεδονική σαλάτα θα έπρεπε να σκεφτούμε λίγο πριν δοκιμάσουμε το έδεσμα.

Πρώτα στο αφηρημένο επίπεδο πριν προχωρήσουμε στο συγκεκριμένο:

Δεν πιστεύω σε μανιχαϊστικές αναλύσεις.  Ο κόσμος είναι πιο πολύπλοκος από όσο θα θέλαμε.  Όμως, σε σχέση με κάποιο συγκεκριμένο θέμα, και με συγκεκριμένα κριτήρια, μπορείς να θεωρήσεις κάτι ή κάποιον καλό ή κακό, ψηλό ή κοντό προοδευτικό ή συντηρητικό ή ...

Κάνοντας λοιπόν μια εξαιρετικά επισφαλή ανάλυση, θα χωρίσω τους ανθρώπους σε τρία είδη.  Αυτούς που ξέρουν από μαθηματικά και αυτούς που δεν ξέρουν.  :D (Συγγνώμη δεν μπόρεσα να αντισταθώ). Σοβαρά τώρα, μπορούμε να ζουμε μια ζωή στον φόβο ή μια ζωή ανοικτή.  Κάποιοι του δίνουν άλλο όνομα ίσως, αλλά η βάση του διαχωρισμού πιστεύω πως είναι η εξής:  Αν κάποιος είναι σίγουρος για την ταυτότητά του, για την ύπαρξη του, για το τι χρειάζεται, για το τι θέλει - προσέξτε δεν είναι το ίδιο -, για το τι είναι διατεθιμένος να δώσει για να το αποκτήσει, για το τι έχει για να δώσει, για το τι του λείπει και πρέπει να καλλιεργήσει ώστε να μπορεί να δίνει και να μοιράζεται, τότε δεν φοβάται.

Αν όμως δεν ξέρει τι έχει, πως το απέκτησε, αν έχει αξία αυτό που έχει, αν μπορεί να του το πάρουν, πως μπορεί να γίνει αυτό, και αν τελικά αυτό που έχει διαφέρει από αυτό που είναι, τότε δεν φοβάται απλώς, είναι ο ίδιος ο φόβος.

Και αν αυτό είναι τραγικό για κάποιον, μικρό το πρόβλημα.  Κάθε άνθρωπος είναι αναγκασμένος να ζει την ζωή του με τα κουσούρια της· όλοι έχουμε τις μικρές τραγωδίες μας και τις ξεπερνάμε με τους δικούς μας τρόπους.

Το ίδιο όμως ισχύει και για κάποιον άλλο ζώντα οργανισμό: την κοινωνία.  Υπάρχουν κοινωνίες ανοικτές, κοινωνίες αμοιβάδες, που έχουν την δύναμη να αφομοιώνουν ό,τι και να τους ρίξεις.  Υπάρχουν άλλες, που αρτηριοσκληρωτικά αναλίσκωνται στις καταγγελίες άλωσής τους από ξένα κέντρα και ξένους επίβουλους.  Αυτές, δεν νιώθουν την δύναμη που πηγάζει από μέσα τους να τις οδηγεί στο ταξίδι στον χρόνο, αλλά νιώθουν πως δεν ελέγχουν την μοίρα τους και πονάνε για αυτό.  Αυτές οι τραγωδίες είναι μεγάλες.

Όταν έχεις ένα πρόβλημα να λύσεις, μπορείς να το κάνεις είτε ως αμυνόμενος είτε ως επιτιθέμενος. Δεν εννοώ με την στρατιωτική έννοια του όρου αλλά με την ψυχολογική.  Είτε αρπάζεις το πρόβλημα από τα κέρατα, και βρίσκεις τις αιτίες και τις ξεριζώνεις, είτε το αφήνεις να υπάρχει και με ασπιρίνες προσπαθείς να εξαλείψεις τα συμπτώματα.

Κάπου εδώ βρισκόμαστε και μεις με το Μακεδονικό.  Τα συμπτώματα θα γίνονται όλο και χειρότερα και κάθε φορά που θα αρνούμαστε το Ντεπόν, θα χρειαζόμαστε Ασπιρίνη. Όταν θα αρνούμαστε και αυτή, θα πρέπει να πάρουμε Μεσουλίντ κ.ο.κ. Χρειάζεται να θυμίσω την πρόταση Πινέιρο;

Σημειώνω απλώς πως τα ίδια κάναμε με το Κυπριακό.

Αντί να ασχολούμαστε μια ζωή με το γράμμα του κάθε νόμου ας ασχοληθούμε με το πνεύμα του. Ας δούμε τις αιτίες των αλυτρωτικών επιδιώξεων και ας τις εξαλείψουμε.  Αντί να τους λέμε πως να φωνάζουν τους εαυτούς τους ας συνεχίσουμε την οικονομική διπλωματία που αρχίσαμε ήδη.  Ας δημιουργήσουμε δομές αλληλοκατανόησης και φιλίας.  Ας μην τους στερούμε την δυνατότητα να διαμορφώσουν την ταυτότητά τους αλλά ας τους ενθαρρύνουμε να είναι βασισμένοι στα πραγματικά ιστορικά πλαίσια.

Για πρώτη φορά η εκκλησία αλλά και το πολιτικό σύστημα επιδεικνύουν ψυχραιμία.  Ας ελπίσουμε πως αυτό θα συνεχιστεί.  Ας ελπίσουμε πως τα αντιπαραγωγικά συλλαλητήρια θα μείνουν περιθωριοποιημένα.

Ας ελπίσουμε πως διαπραγματευόμαστε για να βρούμε λύση και όχι για να την αποφύγουμε.


Υ.Γ. Μην τα πάρετε τα παραπάνω και πολύ σοβαρά.  Μόλις συνειδητοποίησα πως χρησιμοποιώ την φράση «πραγματικά ιστορικά πλαίσια». ;))

Blogged with Flock

Tweet