Οι λέξεις έβγαιναν από το ηχείο της τηλεόρασης χαιδεύοντας τα αυτιά μου. Πριν κάποια λεπτά εύρισκαν τον στόχο με ευκολία. Τώρα, σαν λαστιχένιες σφαίρες, ίδιες η μία με την άλλη, βαράνε αλλά δεν σκοτώνουν, δεν μπαίνουν καν μέσα μου.
Έχω κάποιες στιγμές διαύγειας, οι κόρες μου εστιάζουν και οι άθλιες φιγούρες τους επανέρχονται στην συνείδησή μου. Τότε είναι που συνειδητοποιώ πως έχει περάσει καιρός. Σε λίγο θα αρχίσω να χάνω τον έλεγχο.
Δεν είναι πως δεν προσπαθώ. Προσπαθώ. Στην δουλειά δεν έχω την δυνατότητα να ενδώσω. Η πίεση, η απαγόρευση, αλλά κυρίως ο συγχρωτισμός με τόσους άλλους και τα βλέμματα που είναι συνεχώς πάνω μου δεν με αφήνουν να παραστρατήσω.
Σαν έρθει όμως το απόγευμα πάντα η ίδια ρουτίνα. Το μυαλό αδυνατίζει, οι βιγλάτορες λιγότεροι, δεν έχω την δύναμη να κρατήσω. Αντιστέκομαι αλλά το ξέρω μέσα μου πως θα ενδώσω.
Η ψυχή μου δεν μπορεί να νιώσει το ποτάμι που θα της δώσει την δύναμη να πει το μεγάλο Όχι. Προσπαθώ να βρω τους λόγους που θα δικαιολογήσουν την αντίσταση. Πως είναι υποκατάστατο της πραγματικότητας, πως δεν προσφέρει διέξοδο στα πραγματικά προβλήματα, πως εν τέλει κάθε φορά που λέω Ναι κάνω το επόμενο Ναι ευκολότερο, γρηγορότερο, πιο επονείδιστο.
Όμως, δεν μπορώ να είμαι μόνος. Πρέπει να ενωθώ με την ενέργεια του Κόσμου. Την Συμπαντική Ενέργεια που μας ενώνει σε κάτι περισσότερο από τον εαυτό μας. Πρέπει να νιώσω και εγώ όμορφα, το αξίζω. Έστω και για λίγο. Πρέπει να κάνω κάτι και για μένα.
Σκατά. Τα ίδια λόγια μέσα στο μυαλό μου, οι ίδιες εκλογικεύσεις που εξηγούν γιατί το στομάχι μου άρχισε να τρέμει, γιατί η παλάμη μου ίδρωσε, γιατί άρχισα - πάλι άρχισα χωρίς να το καταλάβω - να πηγαίνω πάνω κάτω στο δωμάτιο και να περνάω από μπροστά του.
Βαρέθηκα, βαρέθηκα να παριστάνω τον ήρωα όταν δεν γεννήθηκα ήρωας, δεν έχω την στόφα του, ένας απλός ανθρωπάκος είμαι, που ζητάω λίγη θαλπωρή και που την βρήκα επιτέλους σε κάτι που μου δίνει δύναμη, μου φοράει λεοντή και ως νέο Ηρακλή με ταξιδεύει σε μέρη που είμαι Κάποιος, όχι ο Μοναδικός αλλά τουλάχιστον Σημαντικός, Κάποιος που έχει άποψη και δεν φοβάται να την πει, όχι ο μικρός σφαλιαροδέκτης της καθημερινότητάς μου.
Πάλι μπροστά του βρέθηκα. Έλα μωρέ λίγο θα είναι, μια στιγμούλα θα κάνω και τέρμα.
Αχ! το κούνησα και ένα ζεστό λευκό φως με έλουσε· δεν έκανα λάθος, μια στιγμούλα και τελειώνω. Είναι ήδη έτοιμο μπορώ να γράψω:
"http://www."...
Έχω κάποιες στιγμές διαύγειας, οι κόρες μου εστιάζουν και οι άθλιες φιγούρες τους επανέρχονται στην συνείδησή μου. Τότε είναι που συνειδητοποιώ πως έχει περάσει καιρός. Σε λίγο θα αρχίσω να χάνω τον έλεγχο.
Δεν είναι πως δεν προσπαθώ. Προσπαθώ. Στην δουλειά δεν έχω την δυνατότητα να ενδώσω. Η πίεση, η απαγόρευση, αλλά κυρίως ο συγχρωτισμός με τόσους άλλους και τα βλέμματα που είναι συνεχώς πάνω μου δεν με αφήνουν να παραστρατήσω.
Σαν έρθει όμως το απόγευμα πάντα η ίδια ρουτίνα. Το μυαλό αδυνατίζει, οι βιγλάτορες λιγότεροι, δεν έχω την δύναμη να κρατήσω. Αντιστέκομαι αλλά το ξέρω μέσα μου πως θα ενδώσω.
Η ψυχή μου δεν μπορεί να νιώσει το ποτάμι που θα της δώσει την δύναμη να πει το μεγάλο Όχι. Προσπαθώ να βρω τους λόγους που θα δικαιολογήσουν την αντίσταση. Πως είναι υποκατάστατο της πραγματικότητας, πως δεν προσφέρει διέξοδο στα πραγματικά προβλήματα, πως εν τέλει κάθε φορά που λέω Ναι κάνω το επόμενο Ναι ευκολότερο, γρηγορότερο, πιο επονείδιστο.
Όμως, δεν μπορώ να είμαι μόνος. Πρέπει να ενωθώ με την ενέργεια του Κόσμου. Την Συμπαντική Ενέργεια που μας ενώνει σε κάτι περισσότερο από τον εαυτό μας. Πρέπει να νιώσω και εγώ όμορφα, το αξίζω. Έστω και για λίγο. Πρέπει να κάνω κάτι και για μένα.
Σκατά. Τα ίδια λόγια μέσα στο μυαλό μου, οι ίδιες εκλογικεύσεις που εξηγούν γιατί το στομάχι μου άρχισε να τρέμει, γιατί η παλάμη μου ίδρωσε, γιατί άρχισα - πάλι άρχισα χωρίς να το καταλάβω - να πηγαίνω πάνω κάτω στο δωμάτιο και να περνάω από μπροστά του.
Βαρέθηκα, βαρέθηκα να παριστάνω τον ήρωα όταν δεν γεννήθηκα ήρωας, δεν έχω την στόφα του, ένας απλός ανθρωπάκος είμαι, που ζητάω λίγη θαλπωρή και που την βρήκα επιτέλους σε κάτι που μου δίνει δύναμη, μου φοράει λεοντή και ως νέο Ηρακλή με ταξιδεύει σε μέρη που είμαι Κάποιος, όχι ο Μοναδικός αλλά τουλάχιστον Σημαντικός, Κάποιος που έχει άποψη και δεν φοβάται να την πει, όχι ο μικρός σφαλιαροδέκτης της καθημερινότητάς μου.
Πάλι μπροστά του βρέθηκα. Έλα μωρέ λίγο θα είναι, μια στιγμούλα θα κάνω και τέρμα.
Αχ! το κούνησα και ένα ζεστό λευκό φως με έλουσε· δεν έκανα λάθος, μια στιγμούλα και τελειώνω. Είναι ήδη έτοιμο μπορώ να γράψω:
"http://www."...
Blogged with Flock
Tweet
Posts
6 comments:
"Όμως, δεν μπορώ να είμαι μόνος. Πρέπει να ενωθώ με την ενέργεια του Κόσμου. Την Συμπαντική Ενέργεια που μας ενώνει σε κάτι περισσότερο από τον εαυτό μας."
Εχεις βρεθει ποτε πραγματικα μονος με τον εαυτο σου? Βασικα θα σου απαντησω με ενα ποστ που ειχα γραψει. http://sanity-loss-era.blogspot.com/2007/11/blog-post_23.html
Μου άρεσε πολυ. Θέλει δύναμη να αντέξεις την μοναξιά. Δύναμη που μόνο τα νιάτα μπορούν να προσφέρουν. Δεν φτάνουν αλλά δεν γίνεται να την έχεις αυτή την δύναμη στα γειρατιά.
Τόχεις.
Δικτυακέ φίλε, τόχεις. Μη με ρωτήσεις ποιό, ξέρεις.
:)
Σ' ευχαριστώ φίλε Νομάδα, που στο αέναο πέρα δώθε σου, σταματάς και λίγο απ' τα μέρη μας.
Παντα πιστευα οτι συμβαινει αντιστροφα. Οτι δηλαδη στα γηρατεια ειναι που πιανει τους ανθρωπους να απομονωθουν,οχι στα νιατα.
Δεν εξηγήθηκα σαφώς. Άλλο η δύναμη και άλλο η θέληση.
Συμφωνώ πως ο νέος άνθρωπος απομονώνεται δυσκολότερα από τον γέρο. Όμως πιστεύω πως η μοναξιά είναι πιο δύσκολη στα γηρατιά.
Νομίζω πως η δυνατότητα του μέλλοντος, που δεν υπάρχει στο γήρας, βοηθάει απίστευτα.
Post a Comment